«Είναι άραγε τόσο σημαντικές στην ζωή μας οι φοιτητικές φιλίες ;;;»

Λίγο πολύ όλοι όσοι έχουν βρεθεί σε αυτήν την θέση, έφτασαν στο σημείο να αναρωτηθούν: Είναι άραγε τόσο σημαντικές στην ζωή μας οι φοιτητικές φιλίες;

του  Χρήστου Ασλανίδη

Ασλανίδης Χρήστος

Σεπτέμβριος, η ώρα 9:00 το πρωί και εσύ με την καρδιά σου να χτυπάει τόσο δυνατά, περιμένεις να βγουν τα αποτελέσματα των πανελλαδικών. Τα κατάφερες, κέρδισες το στοίχημα με τον εαυτό σου, με τους φίλους σου, την οικογένεια ακόμη και με τον θείο που δεν πίστευε στην επιτυχία σου. Τώρα όμως νιώθεις χαμένος, καλείσαι να φύγεις από την πόλη σου, το σπίτι σου, την οικογένεια και τους ΦΙΛΟΥΣ σου. Τονίζω τους φίλους καθώς αποτελούν τον σημαντικότερο παράγοντα στο να σκεφτείς το ενδεχόμενο να μην πας να σπουδάσεις μακριά τους. Μέσα στην τελευταία χρονιά του σχολείου, ναι ναι για αυτήν την χρονιά που κατάλαβες μιλάω αυτήν με το άγχος το στρες και την πίεση, κατάφερες να βρεις κάποια άτομα που ζουν την ίδια κατάσταση με εσένα, επομένως είναι φυσικό και επόμενο να δέθηκες τόσο πολύ μαζί τους. Το ενδεχόμενο να χαθείτε και μόνο στην σκέψη σου προκαλεί μια στεναχώρια.

Οι μέρες πέρασαν και σαν νεοσύλλεκτος “ψάρακλας” κατέφθασες στην εκάστοτε πόλη που βρίσκεται το Τ.Ε.Ι ή το Α.Ε.Ι σου, το αίσθημα ότι θα χάσεις την παρέα σου αλλά και την οικογένεια σου σε κυριεύει. Από την άλλη όμως νιώθεις και λίγο μεγάλος, αυτό το αίσθημα του απογαλακτισμού, ότι πατάς στα δικά σου πόδια ( άσχετο που για να μπορέσεις να σπουδάσεις έχει επιστρατευτεί όλη η οικογένεια σε έρανο αγάπης). Έχεις ξεχάσει τα πάντα μπροστά στην όψη του σπιτιού που πρόκειται να ενοικιάσεις και το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι τα έπιπλα και τα διακοσμητικά που θα βάλεις στο σπίτι σου.

Πρώτο μάθημα, το αμφιθέατρο της σχολής σου κατάμεστο από πρωτοετείς φοιτητές και εσύ απλά προσπαθείς να εντοπίσεις άτομο που τουλάχιστον εξωτερικά το στυλ του να ταιριάζει με το δικό σου. Μετά από λίγη ώρα ψαξίματος καταφέρνεις να κάτσεις σε μια μικρή παρέα τριών ατόμων και να ενταχθείς στην κουβέντα. Το επόμενο βήμα είναι η ανταλλαγή αριθμού τηλεφώνου και εσύ πλέον έχεις αποκτήσει καινούριους φίλους. Όλα κυλάνε  ομαλά, καφέδες, ποτά, φαγητά και κάθε είδους ενασχόληση, που κάποτε δεν σου άρεζαν πλέον μοιάζουν τέλεια, αρκεί να είσαι με τους φίλους σου.

Περνάει ο καιρός και τίποτα δεν μοιάζει να έχει αλλάξει από την πρώτη μέρα φιλίας σας, ακόμη υπάρχει αυτή η χαρά και η αγωνία να μαζευτείτε στο σπίτι του ενός από την παρέα, να περάσετε όλο το βράδυ παίζοντας χαρτιά και ακούγοντας μουσική. Το ένα βράδυ έφερε το άλλο και έτσι χωρίς να κρατήσεις τίποτα για τον εαυτό σου έχεις πει τα πάντα για εσένα, ακόμη και ιστορίες από το ευρύτερο οικογενειακό σου περιβάλλον. Μπορεί να άκουσες και εσύ πολλά από τους άλλους που να σου φάνηκαν “μεγάλα”, αλλά όπου ακούς πολλά κεράσια … Άλλωστε δεν τους ξέρεις και τόσο πολύ καιρό ώστε να πιστέψεις τα πάντα.

Πότε από το πρώτο έτος ήρθε η ώρα που έφτασες τρίτο χαμπάρι δεν πήρες. Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν έχεις τόσες πολλές αναμνήσεις να θυμάσαι από αυτήν σου την παρέα. Πράγματα τρελά που σε όποιον και να τα διηγηθείς απλά θα κουνήσει το κεφάλι του σαν να συμφωνεί μαζί σου, αλλά από μέσα του θα σκέφτεται πως θα είναι πολύ αφελής κάποιος για να πιστέψει κάτι τέτοιο. Προσπαθείς να αριθμήσεις τα όσα έχεις ζήσει μαζί τους αλλά δεν τα καταφέρνεις. Νιώθεις τόσο χαρούμενος για την επιλογή που έχεις κάνει.

Λίγο καιρό αργότερα και ενόψει της καλοκαιρινής εξεταστικής δεν έχετε μυαλό για διάβασμα γιατί αρχίσατε ήδη να κανονίζετε τις καλοκαιρινές σας διακοπές. Είναι αυτές οι διακοπές που εδώ και τόσο καιρό τις λέτε, παρ’ όλ’ αυτά δεν καταφέρατε ποτέ να πραγματοποιήσετε. Όλοι έχετε στο πίσω μέρος του κεφαλιού την σκέψη πως αυτό το ομαδικό ταξίδι θα είναι ό,τι καλύτερο για την παρέα, στην οποία άρχισαν ήδη να γίνονται εμφανή τα πρώτα σημάδια  “διάλυσης”. Όλα έτοιμα, από τα πράγματα έως και εσάς που θέλετε να περάσετε το πιο αξέχαστο τετραήμερο της ζωής σας.

Τέταρτο έτος,  η αρχή του τέλους. Βαρύ το κλίμα του τετάρτου έτους καθώς όλοι γνωρίζετε πως σιγά σιγά ολοκληρώνονται οι σπουδές σας, πράγμα που σημαίνει πως ένας ένας θα αρχίσετε να επιστρέφετε στις πόλεις όπου κατάγεστε. Εδώ είναι η στιγμή που μπαίνει και η μεγάλη πρόκληση ανάμεσα σας. Θα είσαστε τόσο δεμένοι ώστε να μην χαθείτε με την πάροδο του χρόνου; Όλοι λέτε πως δεν θα χαθούμε, σιγά τι είναι η απόσταση και άλλες τέτοιες μακρολογίες. Ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα φέρει το μέλλον.

Ήρθε η ώρα του απολογισμού, έτσι δεν γίνεται σε κάθε τέλος; Κάθεσαι και συλλογίζεσαι όλα αυτά που έχεις ζήσει μαζί τους τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το μυαλό σου ξεφεύγει από τον αρχικό του σκοπό και θυμάσαι αστείες στιγμές όμως τα λίγα δάκρυα που θα νιώσεις στο μάγουλό σου θα σε επιστρέψουν στην πραγματικότητα.  Με καθαρό μυαλό πλέον σκέφτεσαι τα πάντα για τον καθένα φίλο σου, από τα καλά μέχρι τα χειρότερα. Ξέρεις τι είναι για εσένα και τι είσαι για αυτόν από το που θα πέσει το  βάρος της ζυγαριάς. Μικρά πράγματα του καθενός σου αποκαλύπτουν πτυχές του εαυτού του που δεν τα γνώριζες, σε βάζουν σε σκέψεις και σε συνδυασμό με μία γρήγορη ανασκόπηση στα προηγούμενα έτη καταλαβαίνεις πως ίσως να μην ήταν όλοι σου οι φίλοι τα κατάλληλα άτομα για εσένα. Δεν πιστεύεις όμως πως είναι λίγο αργά για να χαλάσεις την φιλία σας;

Εκεί που σκέφτεσαι τι να κάνεις με όλο αυτό, θυμάσαι πως οι φιλίες αυτές ήρθαν στην ζωή σου και γέμισαν το κενό από την οικογένεια και την παλιά σου παρέα. Αλλάζεις όλο σου το αρνητικό σκεπτικό και την εγωιστική στάση  που ίσως να είχες για τα προηγούμενα λεπτά και αφήνεις την ζωή να δρομολογήσει τα πράγματα. Άλλωστε σε λιγότερο από έναν χρόνο θα χωριστείτε ούτως η άλλως.

Οι φίλοι που απόκτησες στην φοιτητική σου ζωή, είναι οι μόνοι ίσως που σε ξέρουν όσο κανέναν άλλον, σε διαβάζουν με μία ματιά, σε στηρίζουν όταν πραγματικά δεν έχεις κάποιον άλλον. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να μην σου φέρθηκαν όπως εσύ, όμως υπάρχουν και εκείνα τα άτομα που τα έχεις εξασφαλίσει δίπλα σου  για ΠΑΝΤΑ. Αυτά και μόνο τα άτομα μπορούν να δώσουν τελικά την απάντηση στο ερώτημα: Είναι άραγε τόσο σημαντικές στην ζωή μας οι φοιτητικές φιλίες;

Υ.Γ Μην αφήσεις καμία ευκαιρία να πάει χαμένη, όσο είσαι φοιτητής!!!

 

Ασλανίδης Χρήστος