Γραμμένο από την αθλητική δημοσιογράφο Πηνελόπη Παπαδήμου και αλιευμένο από το προφίλ της στο Facebook
Ήταν καλοκαίρι του 1998 όταν ο μπαμπάς μου έδωσε την ευκαιρία να συναντηθούμε με το πεπρωμένο. Εκείνο το βράδυ μου άλλαξε τη ζωή. Ένας ποδοσφαιριστής με το νούμερο 10 στην πλάτη μου κέντρισε την προσοχή. Έπαιζε σα χορευτής. Θα μπορούσε να γίνει αν αναλογιστεί κανείς πώς «χόρεψε» την άμυνα της Βραζιλίας σε εκείνον τον τελικό. Αυτό ήταν. Ο Ζιντάν έγινε ο απόλυτος ποδοσφαιρικός θεός και εμένα το μεγάλο μου όνειρο να γίνω δημοσιογράφος και γιατί όχι να ζήσω από κοντά μια τέτοια διοργάνωση.
Από τότε άρχισα να στήνομαι στην τηλεόραση και να βλέπω τους αγώνες. Την επόμενη μέρα όταν παίζαμε μεταξύ μας γινόμασταν ο Ρονάλντο ο χοντρός, ο Ιντσάγκι, ο Μπατιστούτα, ο Ζιντάν κι ο Φίγκο. Οι σωλήνες χρησίμευαν για δοκάρια και τα σουτ γίνονταν πάντα με προσοχή για να μην προκαλέσουμε καμιά ζημιά.
Δεν ήταν απλώς μια διοργάνωση. Ήταν ένας τρόπος ζωής. Για ένα μήνα κάθε τέσσερα χρόνια είχαμε έναν πολύ καλό λόγο να ξυπνάμε. Είχαμε κάτι να περιμένουμε.
Σε μια κοινωνία με πλήθος στερεοτύπων το να θέλει «κορίτσι πράμμα» να ασχοληθεί με τα… αθλητικά φαντάζει κάτι ξένο. «Θα μεγαλώσει και θα στρώσει» έλεγαν όλοι.
Έλα όμως που δεν έστρωνε. Η κα… ψα (αυτολογοκρίθηκα) αντί να φεύγει μεγάλωνε. Πώς αλλιώς όταν το 2002 ο χοντρο – Ρονάλντο χάζευε τον κόσμο με τα γκολ του, όταν το 2006 ο Ζιντάν μας χάρισε την απόλυτη ποδοσφαιρική στιγμή, όταν το 2010 η βουβουζέλα σου έσπαγε τα νεύρα και το 2014 οι Βραζιλιάνοι έζησαν το απόλυτο σοκ.
Το Μουντιάλ μου δημιουργεί μια αίσθηση νοσταλγίας. Με κάνει να θυμάμαι ολα εκείνα τα απογεύματα που δε με ένοιαζε αν θα χτυπήσω τα πόδια μου, όλα εκείνα τα πρωινά που έτρεχα στο περίπτερο για την εφημερίδα με τον οδηγό της διοργάνωσης (ακόμη τρέχω), όλα εκείνα τα βράδια που έλεγα στο μπαμπά τις εντυπώσεις μου. Με κάνει να συγκρίνω εκείνο το κορίτσι με αυτό που έγινε σήμερα.
Αυτό είναι για μένα το Μουντιάλ. Δεν είναι ούτε ο Κριστιάνο Ρονάλντο και τα ποδοσφαιρικά που φοράει, ούτε ο Μέσι, ούτε η Nike ούτε η Adidas. Είναι η νοσταλγία των παιδικών ονείρων, τα χτυπημένα γόνατα, το καρδιοχτύπι σε παιχνίδια που έπαιζε η ομάδα που υποστήριζες, η μίμηση ινδαλμάτων κι είναι κι η μάνα σου να φωνάζει κάθε φορά που έκανες κατάληψη στην τηλεόραση.
Για όλους εκείνους που μικροί ονειρεύτηκαν κλωτσώντας μια μπαλά, ο επόμενος μήνας είναι μαγικός. Μπορεί να μεγάλωσες αλλά η λαχτάρα και το καρδιοχτύπι είναι το ίδιο. Μπορεί να άσπρισαν τα μαλλιά εκείνων που έβλεπες σαν παιδί αλλά η αγωνία είναι πάντα η ίδια.
Υ.Γ Ποιος είπε ότι οι γυναικές δε μπορούν να καταλάβουν την μαγεία;;;
