Ένα κείμενο της Κικής Δημουλά για το άπιαστο της ευτυχίας του ανθρώπου
ΕΧΩ ΠΟΛΛΑ ΡΑΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΟΥΝΑ αυτής της μεγαλοκυρίας που λέγεται ευτυχία. Μου έχει σπάσει τα νεύρα με όσα ισχυρίζεται απολογούμενη που με έστησε. Ότι τάχα ήρθε, αλλά εγώ είχα το νου μου σε τούτο και σε κείνο, ενώ εκείνη με περίμενε σε τούτο και σε κείνο, κι όπως μου τα προσδιόρισε, με περίμενε σε πράγματα αδύνατα να συμβούν, εκεί ακριβώς δηλαδή που είχα το νου μου. Κι αυτός ήτανε, λέει, ο λόγος που την προσπέρασα.
ΑΛΛΟΤΕ ΠΑΛΙ, ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΠΩΣ ΗΡΘΕ, στάθηκε, λέει, έξω από κάτι ιστορίες, στις οποίες εγώ είχα ήδη μπει μέσα, είχε τη διάθεση να πηδήξει από το παράθυρο και να μπει, αλλά ήταν τόσο υπερυψωμένη η δυσπιστία μου που δεν το τόλμησε.
ΑΛΛΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ, ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ, πως εγώ χτύπησα πολύ σιγά την πόρτα της και δεν με άκουσε, ή ότι χτύπησα πολύ δυνατά την πόρτα της, φοβήθηκε και δεν μου άνοιξε, και τι ψεύτρα, Θεέ μου, ότι χτύπησα λάθος τη διπλανή της πόρτα και βλέποντάς με να καθυστερώ, συνεπέρανε ότι το λάθος μού βγήκε σε καλό και δεν ήθελε να το διακόψει.
ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΕΙ ΜΙΑ ΜΙΑ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ με το όνομά τους, που την περιείχαν, λέει, αλλά εγώ θυμάμαι μόνο τι φόβο είχα μην τις χάσω. Βλέπεις; μου λέει η κουτοπόνηρη, αν δεν ήμουνα εγώ εκεί μέσα, σ’ αυτές τις στιγμές, γιατί θα φοβόσουν μην τις χάσεις, τι σ’ ένοιαζε; Άρα ήρθα.
ΑΜΕΤΡΗΤΕΣ ΟΙ ΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΠΑΜΕ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΜΕ σε κάποιο φωτεινό μέρος, είτε στις κάποιες έξι των απογευμάτων, είτε στις κάποιες οκτώ των δειλινών που έχουνε πιο φρόνιμο φως, κι εγώ να περιμένω, να την περιμένω με τις ώρες και πού να φανεί. Και με τι θράσος να εμφανίζεται μετά στα όνειρά μου, να μου ζητάει συγνώμη που δεν ήρθε, γιατί είχε χάσει κάποιον δικό της κι ήτανε στις μαύρες της, ή και μου επιτίθεται πως ενώ ήρθε, ενώ περίμενε εκεί μέσα με τις ώρες της αναμονής μου, εγώ δεν την αναγνώρισα και δεν φταίει αυτή.
ΕΙΔΑ ΚΙ ΕΠΑΘΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗΣ. Και τώρα που παλεύοντας τα κατάφερα, έρχεται και μου δίνει συγχαρητήρια, πως αυτό ακριβώς, ότι δεν έχω την ανάγκη της, αυτό είναι ευτυχία. Άπιαστη σου λέω.
Απόσπασμα από το βιβλίο της Κικής Δημουλά, Εκτός Σχεδίου, εκδ. Ίκαρος. Η Κική Δημουλά (6 Ιουνίου 1931) είναι Ελληνίδα ποιήτρια και τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της Ποίησης. Θέματα που κυριαρχούν στα ποιήματά της είναι η απουσία, η φθορά, η απώλεια, η μοναξιά και ο χρόνος. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Ιταλικά, τα Πολωνικά, τα Βουλγαρικά, τα Γερμανικά και τα Σουηδικά. Μια από τις σημαντικότερες διακρίσεις της είναι το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών (2001), το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (2009) και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου της (2010).
