Πολλά είναι τα παιδιά σχολικής ηλικίας, τα οποία χάνουν την όρεξή τους για φαγητό, που παραπονιούνται για πόνους στη μέση και εμφανίζουν μέχρι συμπτώματα κλινικής κατάθλιψης εξαιτίας της τηλεκπαίδευσης.
Για κάποια παιδιά επομένως η τηλεκπαίδευση είναι καταστροφική.
«Η πίεση στα παιδιά είναι τεράστια», λέει χαρακτηριστικά ο Μάθιου Μπίελ, επικεφαλής του τμήματος παιδικής και εφηβικής ψυχιατρικής στην ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Τζόρτζταουν.
«Τα επτάχρονα θέλουν αναγνώριση όταν σηκώνουν το χέρι στην τάξη, κάτι που δεν είναι εφικτό μέσω Ζοοm. Θέλουν να μπορούν να σχολιάσουν, να αστειευθούν με τους συμμαθητές τους και τίποτα από αυτά δεν επιτρέπεται. Το παιδί θέλει να σηκωθεί και να κινηθεί στον χώρο, όμως και αυτό είναι αδύνατο, επειδή πρέπει να βλέπουμε στην οθόνη το πρόσωπό τους», προσθέτει. Η κατάσταση είναι πιο δύσκολη για παιδιά με ειδικές ανάγκες, αναπτυξιακή καθυστέρηση ή κοινωνικές δυσκολίες αλλά και όσα απλώς αποζητούν τη φιλία και την ηρεμία των «μικρών σχολικών τελετουργιών».
«Έτσι είναι η ζωή σήμερα», σημειώνει ο δρ Μπίελ. «Κανείς δεν μπορεί να πει στα παιδιά πότε θα τελειώσει αυτή η πλήρης ανατροπή της καθημερινότητάς τους. Κανείς, άλλωστε, δεν το γνωρίζει».
Καθημερινή
