H Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας συμπίπτει φέτος με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας αλλά και με τον καταιγισμό καταγγελιών για σεξουαλική παρενόχληση και περιστατικά έμφυλης βίας.
Σε αυτές τις συνθήκες, σήμερα όσο ποτέ, είναι αναγκαίο να αναδείξουμε την ανάγκη του αγώνα και της προσπάθειας για την εξάλειψη κάθε μορφής ανισότητας και καταπίεσης. Ο αγώνας των γυναικών είναι καθημερινός. Όλες μαζί και η καθεμιά από το δικό της μετερίζι, αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό. Για μια καλύτερη ζωή και μια καλύτερη κοινωνία. Η μητέρα που προστατεύει τα παιδιά της, η κόρη που φροντίζει τους ηλικιωμένους, η γιαγιά που βοηθάει στην ανατροφή για τα εγγόνια της, η υγειονομικός που είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης, η εκπαιδευτικός που πασχίζει για την μετάδοση της γνώσης, η πωλήτρια στα καταστήματα ειδών πρώτης ανάγκης, η εργαζόμενη στην καθαριότητα, η αγρότισσα που αγωνίζεται στα χωράφια, η σκληρά εργαζόμενη πέραν του 8ώρου με απλήρωτες υπερωρίες, η άνεργη που δεν το βάζει κάτω στον αγώνα της επιβίωσης. Τα προβλήματα είναι πολλά και οι σύγχρονοι κίνδυνοι περισσότεροι. Η αύξηση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων εν μέσω υγειονομικής κρίσης, η εργασιακή επισφάλεια, οι ελαστικές μορφές εργασίας, η αβεβαιότητα της τηλεργασίας, η απόλυση, η απουσία κοινωνικής στήριξης, η οπισθοδρόμηση στον τομέα της πρόνοιας, η αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας, η καταπίεση, η σεξουαλική παρενόχληση σε χώρους εργασίας, αθλητισμού και πολιτισμού, είναι μερικά μόνο παραδείγματα που αποδεικνύουν την υποτίμηση του γυναικείου φύλου και της γυναικείας προσωπικότητας ειδικά σε συνθήκες περιορισμού της κοινωνικής ζωής και δραστηριότητας.
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση οφείλουμε να αντιδράσουμε ώστε να μην
επιτρέψουμε την υπονόμευση των δικαιωμάτων των γυναικών που αντιμετωπίζονται με προκατάληψη και αδικία λόγω φύλου, φυλής, ηλικίας ή οικονομικής κατάστασης.
Ο εφησυχασμός όσων αισθάνονται πως αυτά δεν τους αφορούν, αγνοούν πως στη ζωή τίποτε δεν είναι δεδομένο για κανέναν.
Κάθε μέλος μιας πολιτισμένης χώρας, όπως θέλουμε να είναι η Ελλάδα, χρήζει σεβασμού και ταυτόχρονα οφείλει να εμποδίσει φαινόμενα διακρίσεων, σεξισμού, ρατσισμού και εκμετάλλευσης. Ο αγώνας για ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και δημοκρατία είναι διαρκής.
Η 8η Μάρτη είναι μια μέρα υπενθύμισης και έναυσμα για την αφύπνιση της συλλογικής μας συνείδησης.
Ολυμπία Τελιγιορίδου
