«Δεν είμαι πολιτικός. Είμαι ξυλουργός. Ξεκίνησα από μια οικογενειακή βιοτεχνία στο Μενίδι και σήμερα ζω πλέον το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στο Μανχάταν», διηγείται ο 36χρονος «διεθνής» έλληνας επιχειρηματίας, ο οποίος αναγόρευτηκε τον Απρίλιο επίτιμος διδάκτορας της Οξφόρδης
Οταν στις 17 Απριλίου, στο περίφημο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, η Ακαδημαϊκή του Ένωση (Academic Union) έντυσε τον 36χρονο Νίκο Αναστασίου με την τήβεννο του επίτιμου διδάκτορα στον επιχειρηματικό τομέα (Business and Management), ως «βασικό συντελεστή στην ανάπτυξη μιας τοπικής οικονομίας», μπορεί να μην θυμόνταν τη ρήση του Γκέτε: «Το ξύλο καίγεται διότι έχει μέσα του τα κατάλληλα στοιχεία, όπως κάποιος γίνεται διάσημος ή σημαντικός διότι έχει μέσα του τα κατάλληλα στοιχεία». Θυμόνταν όμως καλά την ιστορία «του γιου ενός ξυλουργού που ζήτησε από τον πατέρα του να του φτιάξει ένα ξύλινο αυτοκίνητο.
Ο πατέρας έψαξε στην αποθήκη, αδιαφόρησε για την καινούργια παραλαβή από τα φρεσκοφουρνισμένα ξύλα, και έπιασε από το βάθος ένα παλιό κομμάτι ξύλου που έδειχνε πολύ ταλαιπωρημένο. Ο γιος διαμαρτυρήθηκε, διότι πίστεψε ότι αυτό το παλιό ξύλο δεν θα μπορούσε να γίνει λαμπερό παιχνίδι. Ο πατέρας, του εξήγησε ότι στο ξύλο δεν έχει σημασία τόσο η εξωτερική του επιφάνεια, όσο το τι κρύβεται από κάτω. Το έτριψε προσεκτικά, το γυάλισε και αποκαλύφθηκε μια γερή κερασιά. Στα χέρια του έμπειρου ξυλουργού αυτό το παλιό κομμάτι ξύλου μεταμορφώθηκε σ’ ένα υπέροχο αυτοκίνητο που, και δεκαετίες μετά, έχει αντέξει στον χρόνο».
Να το πάμε και ακόμη παραπέρα; Να το πάμε. Να δούμε σε αυτό το παλιό ξύλο την Ελλάδα; Ο Νίκος Αναστασίου το βλέπει: «Δυστυχώς, η χώρα μας ακόμα έχει τα εξωτερικά σημάδια της ταλαιπωρίας. Η γερή κερασιά είναι από κάτω και περιμένει να την αναδείξουμε. Με δουλειά, επιμονή, φροντίδα, ποιότητα και τιμιότητα».
Ξεκινήσαμε έτσι και δεν σας σύστησα. Ο Νίκος Αναστασίου είναι ο γιός του ξυλουργού Βασίλη Αναστασίου, από το Μαυρότοπο Θεσπρωτίας, που ήρθε στην Αθήνα το 1971 και ξεκίνησε δέκα χρόνια μετά με ένα μικρό ξυλουργείο στο Μενίδι, για να το αναπτύξει σε μια μικρή επιχείρηση, επιτυχημένη για τα μέτρα της. Την ιστορία θα την διαβάσετε παρακάτω. Εκείνο που θα πρέπει να κρατήσουμε ως ορόσημο είναι η στιγμή, που ύστερα από απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες, ο Νίκος Αναστασίου με την Epexyl του, που έχει μαζί με τον αδελφό του Δημήτρη, κατάφερε να λύσει ένα πολύ δύσκολο κατασκευαστικό πρόβλημα των τοίχων της νέας όπερας της Αθήνας και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, στο Φάληρο. Και να το λύσει για ποιόν, παρακαλώ; Για τον διάσημο αρχιτέκτονα του έργου Ρέντσο Πιάνο. Για να φαίνεται μασίφ και δίχως εξωτερικές «ραφές». Και να έχουν και βάρος 100 κιλών το τετραγωνικό…τοίχων.
Ας μείνουμε εδώ και δίχως να σας ζαλίσω με τεχνικές λεπτομέρειες. Οι εικόνες της νέας όπερας μιλάνε από μόνες τους. Στα ξυλουργικά. Στις ειδικές κατασκευές, που αργότερα έφεραν και βραβεία. Αυτή η περιπέτεια ξεκίνησε το 2012, όταν μαζί με την ΓΕΚ-Τέρνα η Epexyl μετείχε στο διαγωνισμό για τα ξυλουργικά στα έργα του Ρέντσο Πιάνο. Και πήρε το έργο. Και έφτασε στο σημείο… τριβής. Την λύση για τους βαριά μασίφ τοίχους. «Ομολογώ ότι αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση και ευκαιρία της ζωής μου. Ο Ρέντσο Πιάνο είχε ζητήσει τα πάνελ της όπερας να είναι απολύτως ειδικών προδιαγραφών: Ήθελε να είναι κυματιστά, διαστάσεων 3Χ3 και χωρίς αρμούς για λόγους αισθητικής». Όσες προσπάθειες και αν γίνονταν, έπεφταν στο κενό. «Αυτό που ήθελε, κυριολεκτικά, δεν υπήρχε. Έπρεπε λοιπόν να ανακαλυφθεί». Χρειάστηκαν, λέει, «έξι μήνες δοκιμών και επένδυσης σε διαφορετικές τεχνικές».
true.gr
