Μια ακόμη παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας – του Γιώργου Ιατρού

Μια ακόμη παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας. Προσωπικά τον τελευταίο καιρό, έχω γίνει αυτόπτης μάρτυρας αρκετών περιστατικών που πραγματικά με έχουν θέσει απέναντι στην ερώτηση για το πώς γίνεται ο κόσμος μας να έχει αλλάξει τόσο, να έχει εκλείψει κάθε είδος αλληλεγγύης, ενσυναίσθησης, σεβασμού, ψυχικής ισορροπίας. Αναρωτιέμαι, πώς γίνεται ΕΜΕΙΣ να είμαστε οι υπεύθυνοι για αυτήν την αλλαγή του κόσμου ΜΑΣ. Καθημερινά παρακολουθώ στα “νέα” δολοφονίες χρηστών, μαχαιρώματααλλοδαπών, επιθέσεις σε πρόσφυγες, ενδο-οικογενειακοί καυγάδες…
Συναντώ καθημερινά παιδιά και γονείς, παιδιά με “προβλήματα”, παιδιά με “δυσκολίες”, γονείς με άγχη και φόβους, γονείς που αναζητούν λύσεις, γρήγορες, άμεσες, εύκολες, κάτι σαν fast food δηλαδή.
Καθημερινά καταλήγω στο πόσο τελικά συναισθηματικά νηστικοί και ταυτόχρονα πεινασμένοι είμαστε.
Με αυτό θα ασχοληθώ λοιπόν: με τη συναισθηματική μας πείνα, η οποία προέρχεται από απουσία ή -στην καλύτερη- από την ελλειπή εκπαίδευση στη συναισθηματική νοημοσύνη.
Σε μια συζήτηση μόλις σήμερα λοιπόν, μια μητέρα μου ανέφερε πως στην εποχή της τα πράγματα ήταν πιο σκληρά αλλά πιο όμορφα. Δεν διαφώνησα, όχι γιατί απλά δεν ξέρω πώς ήταν τότε, αλλά γιατί ζω ένα άσχημο παρόν τώρα.
Σκέφτομαι πως η προηγούμενη γενιά στερήθηκε, πόνεσε, έχασε, μόχθησε αλλά και κέρδισε και προσπάθησε τα παιδιά της να μην στερηθούν τίποτα εκείνα. Τους προσέφεραν απλόχερα παραπάνω από όσα είχαν ή μπορούσαν να δώσουν. Και κάπου εκεί νομίζω εμφανίζεται το πρόβλημα. “παραπάνω από όσα…”… έλλειψη ορίων, ευκολία απόκτησης αγαθών, πλούτος… Αυτά αντικατέστησαν τη συναισθηματική νοημοσύνη μας λοιπόν.
Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι η ικανότητα ενός ατόμου να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του αλλά και αυτά των άλλων. Να μπορεί να μπει στη θέση του διπλανού του, να συν-αισθανθεί.
Ακούμε καθημερινά την ανάγκη εκπαίδευσης των παιδιών σε αυτό το είδος της νοημοσύνης.
Ποιος θα τους εκπαιδεύσει;
Ποιος έχει μάθει να αναγνωρίζει, να κατονομάζει, να διαχειρίζεται τα δικά του συναισθήματα;
Ποιος έχει μάθει άραγε να ξεχωρίζει τον θυμό του, από την απογοήτευση;
Ποιος έχει μάθει άραγε να ξεχωρίζει τη λύπη του από τις ενοχές του;
Ποιος χρησιμοποιεί σήμερα λέξεις όπως “ενθουσιασμένος”, “ευτυχισμένος”, “αναστατωμένος” κ.ά. όταν αντί αυτών αναμοχλεύει απλά τη χαρά και το άγχος του;
Ποιος θα διδάξει σε ένα παιδί πώς να εκτονώσει σωστά και με υγιή τρόπο τον θυμό του όταν ο ενήλικας άνδρας χτυπάει τη γυναίκα του;
Ποια θα διδάξει σε ένα παιδί πώς να χαλαρώσει το άγχος του όταν εκείνη πανικοβάλλεται και χάνει τον έλεγχο;
Ποιος θα μιλήσει για αγάπη όταν έχει ξεχάσει πως είναι να νιώθει κάποιος που αγαπά;
Ξέρεις κάτι;
Ας διαβάσουμε…
Ας τρέξουμε…
Ας ταξιδέψουμε…
Ας ερωτευθούμε…
Ας αγκαλιαστούμε…
Ας κάνουμε έρωτα…
Ας χορέψουμε….
Ας σκεφθούμε…. με την καρδιά, όχι με το μυαλό αυτή τη φορά…