Σήμερα θα σου πω μία ιστορία. Την ιστορία μου. Θέλω να την μοιραστώ μαζί σου. Πέρασα καρκίνο του μαστού
Επιστρέφοντας από ένα όμορφο ταξίδι, περίοδος Χριστουγέννων, ψηλάφισα εντελώς τυχαία κάτι στο μαστό μου και αυτό με έκανε να ανησυχήσω. Μαζί μου ήταν ο σύντροφος μου, πάγωσε το βλέμμα του αλλά σε κλάσματα δευτερολέπτου χαμογέλασε και μου είπε, σίγουρα δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά και να είναι θα το αντιμετωπίσουμε μαζί. Αμέσως τηλεφώνησα στον αδερφό μου, ο οποίος είναι γιατρός, για καλή μου τύχη, για να με καθοδηγήσει. Επέλεξα να κάνω μία κυτταρολογική εξέταση που θα έδειχνε με απόλυτη ακρίβεια αν είχα καρκίνο ακόμα και σε πολύ πρώιμο στάδιο που ενδεχομένως να μη φαινόταν στη μαστογραφία.
Στις 8 Ιανουαρίου χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν ο αδερφός μου, – πες μου – βγήκαν τα αποτελέσματα ‘’Είναι καρκίνος’’.
Το διέδωσα στους περισσότερους δικούς μου ανθρώπους, ειδικά στις φίλες μου, για να ξέρουν ότι συμβαίνει και ότι πρέπει να ψάχνονται
Ήταν “ελαφρύς” καρκίνος μπορώ να πω, στάδιο 1, οι θεραπείες όμως ήταν οι γνωστές που έπρεπε να γίνουν. Μετά όλα έγιναν πολύ γρήγορα… τρία χειρουργεία, αγωνία, καρκίνος, λεμφαδένες καθαροί, οχτώ δύσκολοι μήνες. Έκανα τις θεραπείες και τα τελευταία πέντε χρόνια απλά με παρακολουθούν οι γιατροί.
Θυμάμαι, έκλαψα για λίγο όταν μου είπε τα αποτελέσματα τη βιοψίας, αλλά μετά ανακοίνωσα στους δικούς μου ότι δεν θέλω να βλέπω θλιμμένα πρόσωπα και μάτια να κλαίνε. Είπα ‘’αφού μου έτυχε, θα το αντιμετωπίσω και όλα θα πάνε καλά’’. Στη συνέχεια, διάβασα και ενημερώθηκα σχετικά με τον καρκίνο του μαστού. Και προσπάθησα να μην αλλάξω τη ζωή μου. Δεν ήθελα να κάνω ότι κάνουν οι άρρωστοι άνθρωποι, δεν ήθελα να χάσω στιγμή από τη ζωή μου μένοντας σπίτι ή στο κρεβάτι, δεν ήθελα κλάματα, απελπισία, απαισιοδοξία ή κατάθλιψη στη δική μου τη ζωή.
Αυτό που με κράτησε δυνατή, ήταν ότι ο γιος μου, ήταν φοιτητής τότε και δεν ήθελα να επηρεάσω τη ζωή του.
Βέβαια με βοήθησε πολύ η φροντίδα που δέχτηκα από την οικογένειά μου, ένιωσα ξαφνικά μικρό παιδί. Έβλεπα την αγάπη τους για μένα παντού, στα μάτια τους, στο χάδι τους, στα λόγια τους, ακόμα και στη σιωπή τους ή την απουσία τους. Κάθε φορά που άνοιγα τα μάτια μου κατά τη διάρκεια της παραζάλης έβλεπα απέναντί μου τα δικά τους μάτια. Ήταν καταπληκτικό πόση αγάπη δέχτηκα, πόσο σημαντική ήμουν για κάποιους, αλλά και πόσο τυχερή και ευλογημένη γι’ αυτή την ευκαιρία που είχα!
Επίσης δεν θα ξεχάσω τα λόγια ενός ευγενικού ανθρώπου του Πατέρα Αμβροσίου ‘’μη θυμώσεις, μην πεις γιατί σε μένα;”
Λόγω του ότι ο καρκίνος του μαστού ‘’θίγει’’ ένα γυναικείο όργανο, κυρίαρχο της γυναικείας προσωπικότητας και αυτοπεποίθησης, με επηρέασε αρκετά, όμως ο σύντροφος μου δεν το άφησε να με καταβάλει. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την ασθένειά μου με τόση δύναμη, αξιοπρέπεια και αυτοθυσία. Πάλευε μαζί μου καθημερινά.. Είναι εκείνος που με έκανε να νιώθω όμορφη, ποθητή και σέξι παρόλο είχα ένα πληγωμένο στήθος. Είναι εκείνος που με περηφάνια κυκλοφορούσε μαζί μου. Θέλω να τονίσω πως η βοήθεια του συντρόφου στην αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού είναι πολύ σημαντική για τη γυναίκα.
Η έγκαιρη διάγνωση με βοήθησε να συνεχίσω τη ζωή μου. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο πιο άδεια θα ήταν η ζωή μου χωρίς την εμπειρία αυτή.
Ο καρκίνος δεν είναι ντροπή. Μπορούμε να τον προλάβουμε και να τον αντιμετωπίσουμε, αρκεί να μιλήσουμε γι αυτόν ανοιχτά, να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και τις σκέψεις μας. Είμαι σίγουρη πως μόνο μιλώντας αληθινά μπορείς να κερδίσεις τη μάχη της ενημέρωσης και της πρόληψης.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά, η ζωή μου έχει αλλάξει σαφώς προς το καλύτερο. Έχω ξεχωρίσει τα ασήμαντα από τα σημαντικά. Άλλαξα τις προτεραιότητες, αφιερώνω περισσότερο χρόνο σε μένα αλλά και σε πράγματα που με ευχαριστούν να κάνω.
Πλέον ξέρω πως η πρόληψη είναι το καλύτερο δώρο γενεθλίων στον εαυτό μας, οπότε ας συνδυάζουμε την ετήσια εξέτασή μας με τα γενέθλιά μας.
Σοφία Ιεροπούλου
