Πατρίδα είναι ο τόπος που δίνεις την ανάσα σου
χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα ©Vivi Farsaliotou-Iatrou
Στην Καστοριά του χιονιού.Εκείνος.
Σαν αστείο ξεκίνησε
εκείνος ο Γενάρης
να πετάει άσπρες παγωμένες
αυθάδικες κι ανυπότακτες
Νύφες χιονιού
μέσα στην Λίμνη
και πάνω απ’ την Πόλη.
Οι σκεπές που σκεπάζαν
τους πόνους
τους πόθους και
τα σκότη
σκεπάστηκαν και
περίμεναν καρτερικά
Η λίμνη έπεσε αμαχητί
Κι εκείνος,
νιώθοντας πιο κρύο
απ’ τη Φύση,
το σπίτι του,
αρμένιζε στου Χιονιά τις επιθυμίες
και τα προστάγματα
μετρώντας τις πληγές
των αλλωνών
για να ψευτοξεχνάει
της δικής του ζωής
τ’ ανακατέματα.
Ηπιε χιόνι στις δίψες του
κι έπλυνε τα χέρια του
κάμποσες φορές
με παγωμένο
κι άσπαστο χιόνι.
Να το πάρει μαζί του
ήθελε
να το βάλει ως μέσα του βαθιά
από δρόμους καταδικούς του,
απ’ τις χούφτες του
ως τα ανέγγιχτα του δέρματος
και της ψυχής του
έχοντας ανάγκη
να ξεχρεώσει
και ν αναπληρώσει
το αίμα που σταζαν
τα δάκρυά του που χύνονταν
χωρίς λόγο
και με μόνη αιτία
την παγωνιά του αέρα
που αθόρυβα φύσαγε
ίσα και ίσα
για να φτιάχνει
λείους τους πάγους
και ίσα και ίσα
για ν’ αντιστέκεται
στους Ήλιους
και τα Φεγγάρια
που τολμούσαν να βγουν
απ’ τις κρυψώνες
τ’ Ουρανού
τις στιγμές
που οι σιωπές
της Λίμνης,
των δένδρων
και των δρόμων
σπάζαν
απ’ τα βιολιά
των πουλιών
με τις πορτοκαλιές μύτες για δοξάρια
που ψάχναν στα νεκρόφυλλα
μαζί με τα τρωκτικά της γης
για Ζωή.
Μέρες μετρούσε ο Γενάρης,
πιο μετρημένες δεν γίνονταν
κι αυτό το ξερε καλά
ο πλανεμένος
κι όσο κι αν να αγρίευε ο Χιονιάς
τόσο χαμογελούσε εκείνος
καθώς μυστικά
του έκλεινε το μάτι
ο Ήλιος
ο Βασιλιάς.
Και το μόνο που τον ένοιαζε
ήταν,
να λένε οι άλλοι ,
μη λυπάστε,
τα ζησε
τα είδε
τ’ άκουσε
τα μύρισε και
τ’ άγγιξε και τους μίλησε.
Και χόρεψε μαζί τους ως το πρωί
του Φλεβάρη που, πίσω του,
κρυβόταν ολόρθη
καμαρωτή κι Ελπιδοφόρα
η Άνοιξη!
Πατρίδα είναι ο τόπος που δίνεις την ανάσα σου
χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα
