ΤΟΠΑΘΟΣΜΟΥ
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ
Από μικρή είχα μια εμμονή με τα παλιά αντικείμενα. Το να τα μαζεύω, ήταν τόσο αυτονόητο όσο και το να ζωγραφίζω.
Κανένα από αυτά τα αντικείμενα δεν ήταν σημαντικό σε αξία, εκτός από μια οικογενειακή εικόνα, αγιογραφία, που πηγαίνει από γιαγιά σε εγγονή(από Δωροθέα σε Δωροθέα…και το αποδέχθηκα με χαρά ) και μια εγκυκλοπαίδεια , η πρώτη που γράφτηκε και τυπώθηκε στην χώρα μας.
Όλα τα άλλα… ήταν απλά τζάντζαλα μάντζαλα.
Χαζομάρες μπορεί να πει κανείς!
Όταν ήμουν φοιτήτρια,
ακολουθώντας τις επιταγές των σουρεαλιστών, έψαχνα μέσα στα σκουπίδια με την ελπίδα να βρώ κάτι που θα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Έμπαινα επίσης σ’ ετοιμόρροπα νεοκλασικά.
Με την μυρωδιά της υγρασίας στα ρουθούνια, ξετρύπωνα σκουριασμένα κλειδιά, καρφιά , παράθυρα, μπιμπελό,κομμάτια ξύλου, περιοδικά, καρτ-ποστάλ…
Μάζευα πινέλα κατεστραμμένα της σχολής, που φανερώνουν το μαρτύριο τους, όταν βρέθηκαν στα παιδικά απαίδευτα χεράκια…
Αλλά, τα έχω αγοράσει, σε αγορές και παζάρια ή το καλλίτερο μου από παραλίες, όπου τα ξέρασε η θάλασσα.
Η αισθητική τους δεν με αφορά.
Ένα μολύβι είναι ένα απλό μολύβι αλλά ταυτόχρονα και το μολύβι με το οποίο σχεδίαζα όταν πήγαινα στο δημοτικό και μια φωτογραφική μηχανή του 1974 μια απλή φωτογραφική μηχανή, όπου μας έβγαζε η θεία μου, φωτογραφίες στο πάρκο με τα ποδήλατα ,όταν ερχόταν από την Γερμανία για διακοπές.
Με συγκινεί η φθορά των αντικειμενικών.
Έχει κάτι πρωτόγονο ,κάτι τραγικό. Κουβαλάει μνήμες άλλων εποχών. Είναι ένας κόσμος νεκρός.
Ορισμένα από αυτά τα πράγματα ήταν κάποτε αναγκαία, αλλά σχημάτιζαν την εικόνα των ιδιοκτητών τους, που όταν τα βαρέθηκαν μοιραίο ήταν να καταλήξουν στα σκουπίδια ή σε παζάρια.
Όλα μαζί όμως σχηματίζουν μια εικόνα, ένα ψηφιδωτό που με κάνει να καταλαβαίνω ποιά είμαι, γιατί ζωγραφίζω όπως ζωγραφίζω ,γιατί παίρνω τις αποφάσεις που παίρνω σήμερα.
Ξέρω κι εγώ τι με βασανίζει!
Είναι μια περιπέτεια, που ναι μεν μου διεγείρει την φαντασία, αλλά θα με είχε οδηγήσει σε κατάθλιψη αν δεν τη συγκρατούσα.
Ευτυχώς, πάντα ήξερα ότι η σύγκριση, δεν υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα έργο τέχνης(ακόμα και ερασιτεχνικό) , φτιαγμένο με μόχθο και
σε ένα απλό αντικείμενο, ακόμα κι αν έχει συναισθηματική αξία.
Υπάρχουν και φορές που μου γίνονται βάρος όλα αυτά τα ψιλολοίδια …Κάτι τέτοιες στιγμές θέλω να τα πετάξω,να μην κρατήσω τίποτα.
ΓΙΑΤΙ, κακά τα ψέματα, η μανία μου αυτή δείχνει αγωνία,
απέναντι στο χρόνο και την φθορά.
Όμως ταυτόχρονα γεμίζει τον περιβάλλον χώρο μου ,το κενό.
Μα με τρελαίνει που οι άνθρωποι απαξιώνουν το παρελθόν, που ο κόσμος περιφρονεί όσα κάποτε αγάπησε, που δεν ενδιαφέρεται για όσα ανέδειξαν την προσωπική του ιστορία.
Κείμενο: Δωροθέα Χαρίτωνος
_______________________
mypassion
The world of dead objects.
Since I were a kid I was obsessed with old oblects. Gathering them was as self evident as drawing them. None of those was worthy except for a family picture,a hagiography that was bequeathed from grandmother to granddaughter, ( from Dorothea to dorothea…and I accepted it with joy) and an Encyclopedia, the first one written and printed in our country. Everything else were trivial things…clutter you may say…
When I was a university student, following surrealistic demands, I was searching garbage hoping I will find something interesting ( and I still do). I also entered neoclassical buildings that were ready to fall.
With the smell of humidity in my nostrils I dug up rusty keys, nails, windows, pieces of wood, magazines, cards, figurines…
Brushes of the art school that show their torture, while being in the little hands of untaught children…
Some of them I bought in markets and bazaars or I took them from beaches, sea brought them to me.
Their aesthetics doesn’t concern me.
A pencil is just a pencil but at the same time its the pencil I drew when I was in elementary school and also a camera of 1974 is just a camera, the one though my aunt took our pictures on our bikes in the park, when she was coming for holidays from Germany.
I’m touched by the way objects are wearing down.
It has something primitive, something tragic. It carries memories from different eras. It’s a dead world.
Some of these objects were once necessary, others formed the image of their owners, who threw them in the barbage or gave tm to them bazaars when they were bored of them.
But all of them together form a picture, a mosaic that makes me understand who I am, why I draw the way I do, why I take the decisions I take today.
I don’t know what tortures me…
It’s an adventure, that from one hand excites my imagination but it will drive me to depression if I don’t restrain it.
Thankfully, I always knew that comparison doesn’t exist between a piece of art( even an amateur one) and a simple object even if it has sentimental value.
There are times that all of these little things become a burden… These moments I want to throw them away and not keep a thing.
Because, to tell the truth, this obsession shows agony.
An agony towards time and decline.
But at the same time it fills my surrounding, my gap.
It drives me crazy that people disdain the past, that people contemn what they once loved, that people don’t care for the things that brought out their personal history.
Dorothea Charitonos
*Translation : Hara Andreadi
