Ο Κώστας Παναγιώτου από τους πρώτους φωτογράφους της πόλης μας (1960)
Το φωτογραφείο του βρισκόταν στην αρχή σχεδόν της Μητροπόλεως λίγο πιο πάνω και δεξιά από τα Δικαστήρια.
Το επάγγελμα του φωτογράφου άρχισε να εμφανίζεται από το 1845. Έπειτα όμως από το 1870 αρκετοί ήταν αυτοί που επέλεγαν να ασχοληθούν βιοποριστικά με τη φωτογραφία.
Το μοναδικό τους εργαλείο η φωτογραφική μηχανή και μία καρέκλα, άλλοτε για να κάθονται αυτοί και άλλοτε οι πελάτες. Η φωτογραφική μηχανή ήταν ένα τετράγωνο κουτί με τρίποδο που έφτανε το 1.50 μέτρο ύψος περίπου. Στο μπροστινό μέρος υπήρχε ο φακός με την χαρακτηριστική τάπα και στο πίσω μέρος ένα μαύρο πανί που σκέπαζε ο φωτογράφος το κεφάλι του τη στιγμή που κοιτούσε μέσα από το φακό. ( αυτό ήταν απαραίτητο για να διατηρηθεί η σκοτεινότητα του θαλάμου, έτσι ώστε να μην πάρει φως η πλάκα και χαλάσει η φωτογραφία ).
Η στιγμή της φωτογράφησης είχε τα ωραία της. Ο καλός ο φωτογράφος έπρεπε να κανονίσει τη στάση του φωτογραφούμενου. ” στρίψε λίγο το κεφάλι σου, βάλε το χέρι σου αλλιώς, χαμογέλα λίγο….”
Και όλα αυτά μέχρι να βγει ” το πουλάκι”.
Έδιωχνε το μαύρο πανί από το κεφάλι του ο φωτογράφος και το γεγονός της φωτογράφησης λάμβανε τέλος. Όλοι χαμογελούσαν και ένιωθαν χαρούμενοι, γιατί έβγαλαν φωτογραφία και θα είχαν την τύχη και εκείνοι να δουν τον εαυτό τους σε χρυσή κορνίζα κρεμασμένη σε κάποιον τοίχο του σπιτιού τους, πάνω σε κάποιο σερβάν ή στο τραπέζι της σαλοτραπεζαρίας.
