Οι πυροσβέστες είναι οι αφανείς ήρωες
Πολλές φορές οι ήρωες δεν πετάνε ψηλά στον ουρανό, ούτε φοράνε μπέρτες και στολές. Μερικές φορές οι ήρωες φορούν μάσκες και προσπαθούν με μάνικες να σβήσουν φωτιές, οι οποίες κατακαίνε τα πάντα στο πέρασμά τους. Κρατάνε παιδιά στα χέρια τους και δίνουν νερό σε ηλικιωμένους που κόντεψαν να χάσουν τα πάντα, βλέποντας κυριολεκτικά, τη ζωή να περνάει από μπροστά τους.
Ξεχνάμε όλοι μας, πολλές φορές, το σπουδαίο έργο των πυροσβεστών, αυτών των αφανών ηρώων που δε διστάζουν να βάλουν τη ζωή τους σε κίνδυνο μπροστά στην υπηρεσία της ανθρώπινης ζωής. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που παραγκωνίζουν κάθε δική τους οικογενειακή και προσωπική χαρά και υποχρέωση, για να βρεθούν αντιμέτωποι με πύρινες φλόγες σε βάρος ακόμα και της ίδιας τους της ζωής.
Δεν έχουμε μάλλον αποτιμήσει την πραγματική αξία, όπως και τη δυσκολία του ανθρώπου που μάχεται με τις φλόγες, καθοδηγούμενος από ανιδιοτέλεια και αγάπη για το συνάνθρωπο. Δε σκεφτόμαστε τη σωματική καταπόνηση, τη στέρηση του ύπνου και την ψυχική δύναμη που πρέπει να έχει εκείνος ο οποίος μάχεται με τις φλόγες. Δε σκεφτόμαστε την ψυχική καταπόνηση που μπορεί να βιώνει ένας τέτοιος άνθρωπος, όταν αντικρίζει σώματα καμένα, όταν βλέπει ανθρώπους να θρηνούν ή όταν συνεχώς έρχεται αντιμέτωπος με τον ανθρώπινο πόνο και την απώλεια.
Η ευγνωμοσύνη όλων μας είναι απέραντη και ειλικρινής, όμως κάποτε πρέπει οι ήρωες κάθε καλοκαιριού μας, να ανταμειφθούν και να ενισχυθούν πρακτικά. Και να αναλάβουμε επίσης όλοι τις ευθύνες μας. Από τους αιρετούς της κεντρικής πολιτικής σκηνής και της τοπικής αυτοδιοίκησης μέχρι τους ψηφοφόρους και πολίτες.
Διότι δεν είναι δυνατόν ο κλασικός ο Έλληνας να ψάχνει κάθε καλοκαίρι για εμπρηστές (φτάνοντας ενίοτε σε θεωρίες συνομωσίας) την ώρα που πάει και φτιάχνει παράνομες χωματερές και πετάει σκουπίδια και μπάζα μέσα στα δάση γιατί έκανε κοπάνα την ώρα της φυσικής και δεν ξέρει για τη διάθλαση και την αντανάκλαση. Διότι ουκ ολίγες πυρκαγιές, ιδίως κοντά σε κατοικημένες περιοχές, ξεκινάνε από σκουπίδια, από γυαλί και μέταλλο, με τη βοήθεια των υψηλών θερμοκρασιών, της ξηρασίας και του αέρα.
Όχι πως δεν υπάρχουν εμπρηστές και καταπατητές, η τιμωρία των οποίων (αν τους πιάσεις ποτέ βέβαια…) θα πρέπει να είναι αυστηρή και χωρίς ελαφρυντικά. Όπως και η τιμωρία όποιου έβαλε φωτιά γιατί του ήρθε με καύσωνα και αέρα να κάψει χόρτα στο χωράφι του, να ψήσει μπιφτέκια ή να κάνει οξυγονοκόλληση, όποιου πετάει σκουπίδια στα δάση και όποιου περιέφραξε ένα κομματάκι δασωμένο ελπίζοντας ότι θα το νομιμοποιήσει κάποια στιγμή το αυθαιρετάκι, αλλά μην έχοντας τη στοιχειώδη εξυπνάδα να καθαρίσει τα έρμα τα ξερά χόρτα, με αποτέλεσμα να φωνάζει μετά ότι δεν υπάρχει κράτος. Που πρέπει να υπάρχει δηλαδή, αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Στον ηρωισμό των πυροσβεστών θα επαφιόμαστε πάντα, αλλά και ακόμη και ο Ηρακλής χρειάστηκε βοήθεια για να αντιμετωπίσει τη Λερναία Ύδρα.
