Πρόσφατα είδα στο αρχείο ενός φίλου, τη διαθήκη ενός προγόνου του που στις αρχές του 20ου αιώνα (1911), μοίρασε την περιουσία του στην Καστοριά στους συγγενείς του.
Δεν ήταν κανένας μεγιστάνας. Ένα σπιτάκι και δύο μικρά αμπέλια. Στο τέλος δίνει και στις ανιψιές του από μια ή μισή χρυσή λίρα όπως και στην ενορία του. Στη τελευταία παράγραφο, αυτός ο απλός γουναράς δίνει είκοσι χρυσές λίρες στα Ελληνικά σχολεία της Καστοριάς. Νομίζω ότι έπρεπε να τις είχε φάει στα γλέντια και τα ποτά…Αυτό γιατί από τα Ελληνικά σχολεία της πόλης του δεν άφησαν όρθιο οι ευεργετηθέντες κανένα.
Να αναφέρω μερικά:
Ελληνική Σχολή; Τσιμέντο. Αλληλοδιδακτήριο; Άσφαλτος. Παρθεναγωγείο; Τσιμέντο. Γυμνάσιο; Πάρκινγκ.
Μόνο ένα ταπεινό σχολείο είχε γλιτώσει (κατά τύχη). Ένα από τα δύο Νηπιαγωγεία της Ελληνικής Κοινότητας χτισμένο στα μέσα του 19ου αιώνα. Πλέον δεν υπάρχει ούτε αυτό. Έχει καταρρεύσει σχεδόν ολοκληρωτικά παρότι βρίσκεται στο κέντρο περιοχής που έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακή και παρότι ανήκει στο Δήμο Καστοριάς. Ο οποίος (διαχρονικά) ουδέποτε το φρόντισε και ουδέποτε ασχολήθηκε σοβαρά με τις Νομικές διαδικασίες που το αφορούν και πρέπει να ολοκληρωθούν, όπως και για πολλά άλλα κτήρια που του ανήκουν φυσικά και χάσκουν πάνω από τα κεφάλια μας.
Ας ελπίσουμε ότι τώρα κάτι θα αλλάξει
Romylos Mantzouras
