Μετά τον σημερινό θάνατο ενός βρέφους δύο μηνών από επίθεση σκύλου ροτβάιλερ στα Γλυκά νερά, η συζήτηση για την «επιθετική ράτσα» έχει αναθερμανθεί στα social media, ενώ κάποιοι τονίζουν τη σημασία της ανατροφής και της εκπαίδευσης των σκύλων στη συμπεριφορά τους.
Το LiFO ήρθε σε επαφή με τους καθ’ ύλην αρμόδιους για να απαντήσουν: αναγνωρισμένους κτηνιάτρους και ειδικούς στην εκπαίδευση σκύλων, με χρόνια εμπειρίας και βαθιά γνώση των παραγόντων που καθορίζουν τη συμπεριφορά των τετράποδων ζώων συντροφιάς.
Η δρ. Κατερίνα Σωτηρίου, κτηνίατρος με μεγάλη πείρα σε σκυλιά, μητέρα μικρού παιδιού και πρώην κάτοχος Ροτβάιλερ δηλώνει στο LiFO «Εγώ κοιμόμουν με το Ροτβάιλερ αγκαλιά, αλλά ένα τόσο μικρό παιδί δεν θα το άφηνα μόνο ούτε με τσιουάουα. Τι σημαίνει αυτό; Όχι πως τα σκυλιά είναι επικίνδυνα, αλλά, πως η επαφή τους με παιδιά είναι πάντα μια κατάσταση που θέλει επιτήρηση».
«Δεν γνωρίζουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε η τραγωδία, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως ένα σκυλί που προσπαθεί να παίξει με ένα παιδί μπορεί ακόμη και άθελά του να το τραυματίσει. Ένα τόσο μεγάλο σκυλί θα μπορούσε με ένα δάγκωμα, όμοιο με αυτό που μπορεί σε έναν ενήλικο να μοιάζει με “έντονο παιχνίδι” να επιφέρει σοβαρό τραυματισμό ή ακόμη και να αποβεί μοιραίο. Κι όμως, χωρίς ποτέ να αμφισβητούμε περιστατικά επιθέσεων, ένα σκυλί είναι πάντα ένα ζώο που είναι απρόβλεπτο. Ιδανικά, τουλάχιστον σε παιδιά μέχρι δύο – τριών ετών η επίβλεψη είναι απαραίτητη. Το σκυλί με το παιδί μπορούν να αναπτύξουν έναν σημαντικό δεσμό, αλλά αυτό θέλει δουλειά και σωστές κινήσεις από την πρώτη μέρα επαφής τους. Ναι, τα Ροτβάιλερ είναι σκυλιά που έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν άγρια συμπεριφορά και να είναι πιο επιθετικά, αλλά κανένας σκύλος δεν γεννιέται killer. Συνήθως ο παράγοντας άνθρωπος παίζει καθοριστικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη».
Ο αντιπρόεδρος του Πανελλήνιου Κτηνιατρικού Συλλόγου Χαραλαμπάκης Γεώργιος τονίζει από την πλευρά του ότι στις περιπτώσεις που ένα παιδί «έρχεται» σε μια οικογένεια μετά τον σκύλο, δεν αποκλείεται το τετράποδο ακόμα και να «ζηλέψει» το παιδάκι και να το δαγκώσει. Όπως όμως λέει, αυτό ισχύει για όλες τις ράτσες σκύλων – «και τα μικρόσωμα σκυλάκια, ακόμα και ένα πίντσερ τριών κιλών μπορεί να ζηλέψει και να δαγκώσει» το παιδί, σημειώνει ο κ. Χαραλαμπάκης. «Η διαφορά είναι ότι το δάγκωμα ενός ροτβάιλερ μπορεί να αποδειχθεί θανατηφόρο», καταλήγει.
Φόβος και ανασφάλεια
«Δεν υπάρχουν επιθετικές ράτσες. Ο κάθε σκύλος είναι μοναδικός και διαφορετικός», ξεκαθαρίζει η ειδικός συμπεριφοράς ζώων και ευζωίας ζώων, Μαίριλυν Πήτερς. «Σίγουρα έχουν εκτραφεί κάποιες ράτσες για συγκεκριμένες δουλειές και αυτό μπορεί να τις κάνει πιο αντιδραστικές ή κινητικές όχι όμως και επιθετικές. Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι το 90% των περιπτώσεων επιθετικότητας έχουν ως υπόβαθρο τον φόβο και την ανασφάλεια», λέει η ίδια.
«Ένα αντιδραστικό σκυλί είναι πιο εύκολο να μας βγάλει κάποια επιθετικότητα, αν δεν έχει μεγαλώσει σωστά. Ροτβάιλερ με ροτβάιλερ διαφέρει, δεν είναι όλα ίδια, είναι “άτομα” με συγκεκριμένες επιθυμίες. Υπάρχει μια μοναδικότητα», τονίζει, εξηγώντας πως οι διαφορές στις ράτσες “σκύλων εργασίας” από αυτές των “σκύλων συντροφιάς” εστιάζονται στην υπερκινητικότητα.
«Η αλήθεια είναι ότι όλα τα σκυλιά έχουν μέσα τους μια ενεργητικότητα, θέλουν να έχουν έναν ρόλο και τους κάνει πάρα πολύ καλό ενώ η έλλειψη ρόλου τους δημιουργεί προβλήματα. Τα Γκόλντεν Ριτρίβερ, για παράδειγμα, εκτός από ζώα συντροφιάς είναι και κυνηγόσκυλα, και κάνουν λάθος όσοι τα θεωρούν μόνο σκυλιά συντροφιάς – πολύ έχουν το ζώο μέσα σε ένα σπίτι ενώ αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλες ανάγκες για τη νοητική και σωματική άσκηση»
Όπως λέει η κα Πήτερς, όταν κάποιος θέλει να αποκτήσει έναν τετράποδο φίλο, πρέπει να μπει στη διαδικασία να μάθει τι σημαίνει σκύλος και ποιες είναι οι βιολογικές ανάγκες του. «Τι πρέπει να προσφέρω σαν άνθρωπος για να έχω έναν ισορροπημένο σκύλο».
Μπορεί ένα γενικά φιλικό σκυλί να γίνει απρόσμενα επιθετικό;
«Φυσικά και μπορεί να γίνει επιθετικό ένα σκυλί και να βγάλει επιθετικότητα – ακόμα και το πιο καλό και το πιο ήρεμο. Εάν νιώσει απειλή. Αυτό συμβαίνει και με τα παιδάκια. Αν δεν βλέπουμε ποια είναι η συναναστροφή των παιδιών με το ζώο, μπορεί το παιδάκι να κάνει κάποια κίνηση που να θεωρηθεί απειλή. Τότε μπαίνει ο μηχανισμός μάχης ή φυγής: “θα κάτσω να αντιμετωπίσω το ερέθισμα ή θα σηκωθώ να φύγω;”»
«Αν έχει την επιλογή ο σκύλος πάντα θα κάνει πίσω, υπό φυσιολογικές συνθήκες, για να απομακρύνει την απειλή – ο στόχος του είναι να απομακρύνει την απειλή και δεν θέλει την σύγκρουση. Υπάρχουν και σκυλιά που είναι και προβληματικά αλλά αυτή είναι μία πολύ διαφορετική κατηγορία», εξηγεί η κα Πήτερς.
Ποτέ το σκυλί μόνο του με το μωρό
«Φυσικά και τα σκυλιά μπορούν να ζηλέψουν. Μπορούν να αισθανθούν πολύ μεγάλη γκάμα συναισθημάτων και δεν είναι ασφαλές να αφήνουμε ένα βρέφος μόνο του με το σκυλί. Δεν τα αφήνουμε μόνα τους για οποιονδήποτε λόγο. Και όταν αρχίσει να περπατά το παιδί είμαστε ακόμα πιο προσεχτικοί, γιατί μπορεί να ξαφνιάσει το σκυλί την ώρα που κοιμάται, να κάτσει πάνω του, να του τραβήξει την ουρά ή τα αυτιά», τονίζει.
Το σκυλοδωμάτιο
Η ίδια εξηγεί ότι σε κάποιες περιπτώσεις, τα προβλήματα ξεκινούν επειδή το σκυλί θα νιώσει πόνο, χωρίς να μπορεί να διαχειριστεί ακόμα και ένα χάδι ή άλλη κίνηση. «Αλλά τα παιδιά δεν γνωρίζουν», σημειώνει η κα Πήτερς υπογραμμίζοντας τον καθοριστικό παράγοντα του γονιού στην ασφάλεια. «Εγώ μπορώ να σας πω τι έκανα σαν μάνα. Είχα ορίσει ένα δωμάτιο στο σπίτι ως “σκυλοδωμάτιο” και είχα κλείσει τα σκυλιά με ένα baby gate. Όταν δεν μπορούσα να επιβλέπω τα σκυλιά, παρέμεναν στο δωμάτιο τους και όταν ήμασταν όλοι μαζί, τα σκυλιά ήταν μαζί με τα παιδιά».
Η κα Πήτερς συμβουλεύει τους νέους γονείς να περιορίσουν το σκύλο σε έναν δικό τους χώρο, εντός του σπιτιού, ώστε να μην νιώθουν ότι τον αποκλείουν από την οικογένεια. «Οπωσδήποτε για μένα αυτό δούλεψε πάρα πολύ καλά και είχα το κεφάλι μου ήσυχο – πάντα είχα το νου μου να γίνονται τα πράγματα όπως πρέπει. Είναι κρίμα, σε τέτοιες περιπτώσεις δεν φταίει ούτε το παιδί ούτε ο σκύλος. Είναι οι μόνοι δύο που δεν ευθύνονται αλλά και αυτοί επιβαρύνονται περισσότερο από όλους».
lifo
