Είμαι 27 χρονών και θέλω να φύγω από την Ελλάδα. Όχι μόνο επειδή στο εξωτερικό θα βρω δουλειά και θα αμείβομαι καλύτερα, αλλά και για να ξεφύγω από τη νοοτροπία που επικρατεί εδώ. Όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι φεύγουμε συνειδητά από τη χώρα επειδή δε συμφωνούμε με το πώς αντιμετωπίζει η κοινωνία τους νέους, τους διαφορετικούς και τους «ξένους».
Ο Έλληνας των τελευταίων χρόνων με τρομάζει. Ίσως επειδή τώρα έχω αρχίσει να βλέπω τον κόσμο όπως είναι, ίσως επειδή ενηλικιώθηκα μέσα στο χειρότερο πολιτικοκοινωνικό κλίμα που έχει βιώσει η χώρα μας από όταν γεννήθηκα, ίσως επειδή μπορώ ανά πάσα στιγμή μέσω του διαδικτύου να δω ότι δεν είναι έτσι η ζωή παντού.
Ήθελα από μικρή να φύγω από τη χώρα και ακόμα θέλω, αλλά μεγαλώνοντας άλλαξαν οι λόγοι πίσω από αυτή την επιθυμία. Στα εφηβικά μου χρόνια απλά ήθελα να ζήσω σε άλλες χώρες, να εξερευνήσω τον κόσμο, να γνωρίσω άλλες νοοτροπίες και ανθρώπους. Αν και όλα αυτά ακόμα ισχύουν 100%, έχει προστεθεί και κάτι άσχημο, μία αποστροφή για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Για αυτούς τους Έλληνες της ημιμάθειας, του σκοταδισμού, της ξενοφοβίας, του σεξισμού, της εκμετάλλευσης, της υπεροψίας, τους κολλημένους στο παρελθόν, τους πατρίδα – θρησκεία – οικογένεια.
Θα πίστευε κανείς ότι άνθρωποι στην ηλικία μου ή και μικρότεροι, θα είχαν λίγο μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο διαφορετικό. Προς μεγάλη μου λύπη όμως παρατηρώ ότι το περιβάλλον παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των απόψεων ενός ανθρώπου και στο τοξικό περιβάλλον της Ελλάδας μόνο τοξικές απόψεις μπορείς να διαμορφώσεις.
Καθημερινά βλέπω σχόλια από χρήστες που με κάνουν να πιστεύω πως τίποτα δε μπορεί να αλλάξει. Δήθεν για να προστατέψουνε παιδιά, αισθητικές ή συνειδήσεις. «Εμένα δεν με πειράζει, αλλά…». Τίποτα καλό δεν μπορεί να ακολουθήσει αυτής της πρότασης. Το μόνο που καταλαβαίνω όταν ακούω αυτά τα λόγια είναι ότι βλέπεις και αναγνωρίζεις την ύπαρξη ενός άλλου ανθρώπου μόνο σε συνάρτηση με τον εαυτό σου. Δηλαδή πρέπει ένας άλλος άνθρωπος να υπάρχει με τρόπο που να μην ενοχλεί εσένα. Είστε και χριστιανοί. Έτσι δηλώνετε τουλάχιστον. Το ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι το ξεχνάτε όμως. Η νοοτροπία «εμείς και άλλοι» σε έξαρση. Την τελευταία φορά που έγινε αυτό δεν τελείωσε καλά ούτε για τους «εμείς» ούτε για τους «άλλους» αυτός ο διαχωρισμός. Δεν έχουν περάσει καν 100 χρόνια από τότε, και κάποιοι τον νοσταλγούν βλέποντας παντού απειλές και ονειρεύονται τον πόλεμο και τη δόξα. Μάλλον δε μπορούν αλλιώς να κερδίσουν δόξα, παρά μόνο με ωμή βία προς όποιον έχουν αποφασίσει ότι τους ενοχλεί εκείνη την ημέρα.
Για αυτούς τους λόγους λοιπόν, σε όσους από εμάς δεν αρέσει να ζούμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον, θα αναζητήσουμε κάποιο άλλο, όπου και θα αναγνωριζόμαστε ως πτυχιούχοι και ως άνθρωποι και ως γυναίκες και ως λεσβίες και ως ισλαμιστές και ως άθεοι και ως ό,τι άλλο αποφασίσουμε να γίνουμε. Το πιο πιθανό είναι ότι δε θα σας λείψουμε. Ούτε εμάς θα μας λείψετε. Και αυτό είναι το κακό.
parallaximag.gr
