Η επιλογή της φωτογραφίας δεν είναι τυχαία…
Στην προβλήτα του ξενοδοχείου, αυτός με το κοντό παντελονάκι, είμαι εγώ, που κάπου στην δεκαετία του 1980 ετοιμάζομαι με τους παιδικούς μου φίλους για ψάρεμα…
Είναι ακόμα δύσκολο να συνειδητοποιήσουμε αυτό που έχει συμβεί και πώς σε δευτερόλεπτα ισοπεδώθηκε ένα κομμάτι της ζωής μας.
Εύχομαι να μην βιώσει κάνεις, ούτε στον χειρότερο εφιάλτη του, αυτό που μας συνέβη.
Είμαι υποχρεωμένος να το αντιμετωπίσω, όχι σαν το τέλος μιας εποχής αλλά το ξεκίνημα μιας καινούργιας.
Σας ευχαριστώ όλους θερμά για την συμπαράσταση σας.
Βασίλης Τσάμης
