«Ποτέ μη λες ποτέ μιας και η ζωή έχει άλλα σχέδια κάποιες φορές»!
Μια τόσο κοινότυπη και συχνή φράση που όλοι λίγο πολύ την έχουμε πει σε αρκετές περιστάσεις της ζωής μας, μα έλα όμως που την λέμε χωρίς να ξέρουμε πως μετά από καιρό θα την βρούμε μπροστά μας επειδή η ζωή δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει.
Έχουμε έρθει αντιμέτωποι με καταστάσεις που τότε για τους δικούς μας λόγους δεν μπορούσαμε να τις δεχτούμε και βλέποντας-ακούγοντας-μαθαίνοντας από κάποιους να λένε ή να κάνουν οτιδήποτε φτάναμε στο σημείο να λέμε πως εμείς αυτό ποτέ δεν θα το κάναμε.
Όταν ακούς κάτι και στ’ αυτιά σου φαντάζει αδύνατο -που τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αν πιστέψεις σε αυτό- κατευθείαν νομίζοντας πως εσύ είσαι ο πιο σωστός από όλους ξεστομίζεις ένα ‘’Α! Εγώ ποτέ δεν θα το έκανα αυτό, εγώ ποτέ δεν θα το ανεχόμουν ή ποτέ δεν θα έμπαινα στην διαδικασία αυτή ξανά’’, πόσα λοιπόν ποτέ από αυτά που έχεις αποφύγει τα έχεις λουστεί;
Αν ο καθένας καθίσει και αναρωτηθεί θα είναι πολλές οι φορές που το έχει κάνει γιατί μεγαλώνοντας μέρα με την μέρα δεν θα σκεφτόσουν ότι η ζωή στα φέρνει έτσι που θα φαίνεται πως αντιφάσκεις με ότι έχεις πει πρωτύτερα. Μεγαλώνοντας λοιπόν και ωριμάζοντας όλο και πιο πολύ πιάνεις τον εαυτό σου να κάνει πράγματα που κάποτε τα είχε αποκλείσει εντελώς και πως ποτέ δεν θα τα ξαναπερνούσες.
Όμως επειδή πολλά ανατρέπονται και μεταβάλλονται διαρκώς και τίποτα δεν είναι δεδομένο πρέπει να μάθουμε να μην λέμε μεγάλα λόγια ούτε να δίνουμε υποσχέσεις που μπορεί να μην είμαστε σε θέση να τις τηρήσουμε διότι απλά και μόνο σε μια περίεργη φάση της ζωής μας υπήρξαμε κουρασμένοι και ταλαιπωρημένοι βγάλαμε ένα πόρισμα το οποίο ήταν της στιγμής.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν πρέπει να ενεργούμε όταν είμαστε θυμωμένοι, δεν πρέπει να υποσχόμαστε όταν είμαστε χαρούμενοι και προπάντων δεν πρέπει να παίρνουμε αποφάσεις και να απαντάμε όταν είμαστε στεναχωρημένοι. Το ποτέ όπως και το πάντα είναι λέξεις με βαρύ νόημα και όντας πολυσύχναστες κάποιες φορές χάνουν την αξία και το νόημα τους, αποκλείουν και υπόσχονται πράγματα από την ζωή χωρίς να ξέρεις αν αξίζει να χαρακτηριστούν έτσι από μια απλή συζήτηση με φίλους για παράδειγμα που θα σε βάλουν σε σκέψεις.
Γι’ αυτό κάθε φορά που χρησιμοποιείς αυτές τις δυο λέξεις πρέπει να σκέφτεσαι και να αιτιολογείς την χρήση τους ή ακόμα και να είσαι έτοιμος να δεχτείς τις συνέπειες.
Θα σταθώ σε μια προσωπική μου ιστορία: Όταν ήμουν 18 έχοντας τελειώσει τις πανελλήνιες και έχοντας αποβάλλει από πάνω μου όλο αυτό το άγχος και την πίεση, κάθε φορά που άκουγα κάποιον να λέει ότι εγώ θα ξαναδώσω πανελλήνιες για τους λόγους τους βέβαια ο καθένας, θες γιατί δεν πέτυχε τον στόχο του, θες γιατί ήθελε να περάσει σε μια καλύτερη σχολή, εμένα με τρόμαζε και μόνο η ιδέα του να μπω πάλι σε μια τέτοια διαδικασία και έλεγα πώς ποτέ δεν πρόκειται εγώ να ξαναπεράσω όλο αυτό.
Διανύοντας λοιπόν τα 22 μου χρόνια έχω πάρει ήδη την απόφαση και μπαίνω ξανά στο τρυπάκι αυτό των πανελληνίων έχοντας μια πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη σκέψη και ξέροντας που πάω και τι κάνω καθαρά από δική μου επιλογή και βούληση και όχι από πρέπει και επιβολές των άλλων.
Αυτό δεν σημαίνει όμως πώς η ήδη υπάρχουσα σχολή μου ως τελειόφοιτη δεν μ’ αρέσει απλά κάθε προσπάθεια που κάνει κανείς για κάτι που επίσης θέλει και που μπορεί να του αλλάξει οριστικά την ζωή για μένα μπορεί και να προσπαθήσει και να το ρισκάρει γιατί ποτέ δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από αυτή την προσπάθεια αφού άλλωστε αυτή είναι που μετράει.
Ο από χέρι χαμένος είναι αυτός που δεν προσπαθεί καν!
Άρα την επόμενη φορά που θα πεις αυτή την φράση σκέψου καλά αν θα σε αντιπροσωπεύει και δεν θα είναι απλά μια φράση που στην έχουν περάσει χωρίς να έχεις καταλάβει την σημασία της. Εφόσον το ποτέ και το πάντα είναι δύο πολύ δυνατές έννοιες ας μάθουμε να τις χρησιμοποιούμε σωστά και εκεί που πρέπει και να μην ορίζουμε καταστάσεις ούτε του ποτέ ούτε του για πάντα! Γιατί όπως λέει και ο λαός “ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι”.
Βάσω Μπατάλη
