Η Άδα Σταματάτου είναι μια δυναμική και πολυάσχολη μαμά δύο παιδιών, η οποία ανάμεσα στις αμέτρητες μαμαδίστικες αλλά και επαγγελματικές υποχρεώσεις της βρίσκει τον χρόνο να κολυμπάει, να ποδηλατεί και να τρέχει… για τον Αυτισμό! Και το κάνει πάντα με κέφι και χαμόγελο! Μια ζωντανή πηγή ενέργειας και έμπνευσης για όλους μας!
Η Άδα είναι η μητέρα του Γιάννη. Ο Γιάννης είναι 20 χρονών και είναι αυτιστικός.Διαγνώστηκε με αυτισμό σε ηλικία 2 μόλις ετών. Εκείνη από την πλευρά της έχει αποφασίσει να μην κρύβεται, να συζητάει και να να μοιράζεται τις εμπειρίες και την καθημερινότητά της με τον Γιάννη μέσα από τη σελίδα της στο facebook Η ζωή μου με τον Γιάννη. Μοιράζεται όλα όσα της συμβαίνουν με χιούμορ, τα καλά και τα δύσκολα, τις αμέτρητες «πρώτες φορές» του Γιάννη και τις μικρές του κατακτήσεις, τις ανασφάλειές της, τις ανησυχίες και τις στεναχώριες της. Για τον εαυτό της, για το καλό της δικής της οικογένειας, για όλες τις αυτιστικές οικογένειες εκεί έξω και για όλους όσους ντρέπονται και γυρνούν την πλάτη στον αυτισμό.
Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για την Άδα. Με έχει κάνει να συγκινηθώ, να κλάψω αλλά και να γελάσω με την καρδιά μου με τα κατορθώματα του Γιάννη. Καλύτερα όμως να αφήσω την ίδια να μιλήσει…. Και μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε τη σελίδα της, είναι βέβαιο ότι θα σας κερδίσει με το χιούμορ και την αμεσότητά της!
Σύστησέ μας τον Γιάννη
Ο Γιάννης είναι το πρώτο μου παιδί. Διαγνώστηκε με βαρύ αυτισμό στα 2 του χρόνια. Σήμερα είναι 20 ετών.
Πώς διαχειρίστηκες τη διάγνωση; Τι έχει αλλάξει μέσα σου από τότε μέχρι σήμερα;
Μια διάγνωση περνάει πάντα από τα ίδια στάδια: άρνηση, θυμός, αποδοχή. Στην αρχή δεν το πίστευα… και εννοείται ότι είχα θυμό με όλους και τα πάντα. Με τη βοήθεια, όμως, ειδικών ψυχολόγων και του πατέρα του Γιάννη πέρασα σχετικά γρήγορα στην αποδοχή.
Είναι σημαντικό οι γονείς να αποδεχτούν το τυχόν πρόβλημα του παιδιού τους γρήγορα ώστε να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα που είναι η παρέμβαση για βοήθεια. Στον αυτισμό παίζει σημαντικό ρόλο η πρώιμη παρέμβαση γιατί ο αυτιστικός δυσκολεύεται πολύ στο επικοινωνιακό κομμάτι με αποτέλεσμα να έχει τρομερά ξεσπάσματα θυμού που δεν μπορείς να ελέγξεις. Με βοήθεια από ειδικούς στον αυτισμό μπορείς να βοηθήσεις το παιδί, ακόμα κι αν το λεκτικό κομμάτι είναι ανύπαρκτο, ώστε να δημιουργηθεί η επικοινωνία μεταξύ γονέα παιδιού.
Για μένα από τότε έχουν περάσει 18 χρόνια… ένας Γολγοθάς! Τι να πρωτοθυμηθώ; Μεγάλος αγώνας, καθημερινός. Έχω κι εγώ αλλάξει μέσα σε αυτά τα 18 χρόνια. Πάντα είχα μέσα μου τη σκέψη ότι με την αγάπη γίνονται όλα. Με την προσπάθεια. Δεν το έχω βάλει ποτέ κάτω. Κάθε χρόνο σκέφτομαι ότι είμαστε καλύτερα από πέρυσι.
Εννοείται, όμως, ότι έχω θυσιάσει πολλά πράγματα. Για μένα πάντα ερχόντουσαν πρώτα τα παιδιά μου και μετά εγώ. Κρατούσα όσο μπορούσα τις ισορροπίες αλλά κακά τα ψέματα, παιδιά ίσον θυσίες, είτε έχεις ένα τυπικό παιδί είτε ένα ΑΜΕΑ.
Το εγώ πρέπει να γίνει εσύ!
Πώς μπήκε ο αθλητισμός στη ζωή σου; Ποιος είναι ο επόμενο στόχος σου;
Έχω σπουδάσει επαγγελματικά κλασικό μπαλέτο και μουσική οπότε πάντα είχα σχέση καλή με το σώμα μου. Δεν έχει υπάρξει στη ζωή μου περίοδος που θα είμαι απόλυτα απούσα από άσκηση.
Στα 42 μου αποφάσισα για πλάκα να πάω σε ένα νυχτερινό αγώνα της Αθήνας 5χλμ.νόμιζα ότι θα πάθω έμφραγμα! τερμάτισα και είπα από μέσα μου «εγώ ξανά σε αυτό το χάλι… ποτέ!». Και ξεκίνησα το τρέξιμο. Πήρα προπονητή και άρχισα τους αγώνες.
Τέσσερα χρόνια μετά τερμάτισα τον πρώτο μου Μαραθώνιο στο Βερολίνο και τον επόμενο χρόνο στη Νέα Υόρκη, όπου έτρεξα για τον παγκόσμιο οργανισμό ενημέρωσης κ αποδοχής του αυτισμού OAR.
Μετά μπήκε στη ζωή το κολύμπι ανοιχτής θαλάσσης και φέτος το τρίαθλο της σπριντ απόστασης. Το κολύμπι μου αρέσει τρομερά γιατί δεν προλαβαίνω να σκεφτώ τίποτα από τα προβλήματά μου οπότε είναι τρομερά ξεκούραστο για το μυαλό μου.
Και με το τρίαθλο έχω ξετρελαθεί με όλη αυτή την τρέλα κολύμπα, βγες, βάλε παπούτσια ποδηλάτου, κράνος, ποδηλάτησε, γύρνα, παράτα ποδήλατο, άλλαξε παπούτσια, τρέχα!! Μια τρέλα που σε γεμίζει χαρά!! Δεν έχω συγκεκριμένο στόχο για φέτος αλλά σε ό,τι αγώνα θα μπω θα είναι πάντα με το σήμα του αυτισμού!
Πώς ξεκίνησε η ιδέα για τη σελίδα «Η ζωή μου με τον Γιάννη»; Τι θα ήθελες να πετύχεις μέσα από αυτήν;
Η σελίδα μου «Η ζωή μου με τον Γιάννη» ξεκίνησε πριν 17 μήνες περίπου, όταν είδα στο διαδίκτυο ένα βίντεο που είχε ανεβάσει μια μητέρα κι έδειχνε εκείνη να τραβάει βίντεο έναν νεαρό 20 ετών περίπου σε μια παιδική χαρά. Ο νεαρός εγώ κατάλαβα αμέσως ότι ήταν αυτιστικός. Η κυρία που τραβούσε το βίντεο όμως όχι. Τον έβριζε αποκαλώντας τον παιδεραστή γιατί ο αυτιστικός προσπαθούσε να επικοινωνήσει με τα μικρά παιδάκια της παιδικής χαράς. Το βίντεο αυτό είχε εκατοντάδες αναδημοσιεύσεις… Όλες να βρίζουν τον νεαρό. Είπα αυτό πρέπει να σταματήσει. Ο κόσμος πρέπει να μάθει πώς μοιάζει αυτιστικός ενήλικας στον δρόμο. Βλέπετε ο αυτισμός δεν έχει εικόνα. Είναι συμπεριφορική αναπηρία.
Αποφάσισα να «εκθέσω» τον Γιάννη μου ώστε μέσω τον δικών μας βίντεο ο απλός κόσμος να δει πώς συμπεριφέρεται ο αυτιστικός και να τον αναγνωρίζει.
Τι θα συμβούλευες μια μητέρα της οποίας το παιδί μόλις διαγνώστηκε με αυτισμό;
Θα της έλεγα «Πήγαινε σπίτι σου, σκέψου το, αποδέξου το και ξεκίνα αύριο κιόλας τη σκληρή δουλειά. Ζήτα βοήθεια από επαγγελματίες, ψυχολόγους, λογοπεδικούς, εργοθεραπευτές, ψυχιάτρους και ξεκίνα την πρώιμη επέμβαση. Όσο πιο νωρίς, τόσο καλύτερα για το παιδί!».
Τι θα ήθελες να πεις σε όλο τον κόσμο αναφορικά με τον αυτισμό;
Ο αυτισμός δεν φαίνεται. Δεν έχει εικόνα. Είναι συμπεριφορική αναπηρία.
Αν δείτε σε ένα παιδί στο δρόμο μια παράξενη συμπεριφορά, μην βιαστείτε να το χαρακτηρίσετε. Παρατηρείστε το παιδί και δώστε του χρόνο.
Ο αυτισμός χαρακτηρίζεται από ψυχαναγκαστική συμπεριφορά. Ο αυτιστικός έχει μανίες, με τα ίδια αντικείμενα, με τις ίδιες λέξεις, με τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις.
Όλα αυτά που εκνευρίζουν εμάς, εκείνον τον ηρεμούν.
Δώστε χρόνο!
all4z.gr
