H ώρα είναι 6 το απόγευμα αλλά ο ήλιος έχει πέσει. Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο Νίκος Κέλλας. Ένας κτηνοτρόφος, ο οποίος ζει μαζί με τη γυναίκα του, μόνοι τους, σ’ ένα τροχόσπιτο στις βουνοκορφές του Ασπροποτάμου Τρικάλων, εκτρέφοντας πρόβατα.
«Καλή η πρωτεύουσα, φίλε, αλλά εδώ είναι η ζωή, η ζωάρα όπως λέμε στα μέρη μας» μου λέει από την αρχή. Εκείνη την ώρα έχει φτάσει στο σπίτι ο αδερφός του, ο οποίος του φέρνει προμήθειες από το χωριό. Ρεύμα έχουν από ένα φωτοβολταϊκό που είχαν τοποθετήσει πάνω από το τροχόσπιτο.
Τον ανακαλύπτουμε από τον προσωπικό του λογαριασμό στο instagram. Ο nikoskellas έχει πάνω από 1000 ακόλουθους και σχεδόν κάθε μέρα ανεβάζει φωτογραφίες από την καθημερινότητά του. Τα πρόβατα, το βουνό, τα αρνιά, τα σκυλιά, το φαγητό στα κάρβουνα και το τροχόσπιτο. Κι όλα αυτά δίπλα στα hashtags #mountainslife #vanlife #wayoflife.
Με το instagram ξεκινά να ασχολείται πέρυσι. «Μ’ έπεισε η γυναίκα μου, αλλιώς δε θα έφτιαχνα» αποκρίνεται γελώντας όταν τον ρωτάω. «Το φτιαξα για να με βλέπουν οι φίλοι μου στην πρωτεύουσα και στο εξωτερικό». Ο Νίκος σπουδάζει για χρόνια σε Φιλανδία και Ελβετία όχι αγροτική παραγωγή, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά business και marketing.
Κτηνοτρόφος είναι τα τελευταία 9 χρόνια. «Έκανα αμάν να πείσω τη μάνα μου πως θα γίνω κτηνοτρόφος στα βουνά. Είχε και αυτή στο μυαλό της πως οι αγρότες είναι μέσα στην ανέχεια και τη μιζέρια» παραδέχεται.
Ο ίδιος περνά τα παιδικά του χρόνια στα Τρίκαλα αλλά φεύγει στο εξωτερικό όπου και παράλληλα με τις σπουδές του, δουλεύει για να βγάλει τα προς το ζην του. «Θα μπορούσα να μείνω εκεί. Δεν ήθελα όμως να πάρω σύνταξη και μετά να επιστρέψω πίσω στην πατρίδα».
Αποφασίζει λοιπόν να γυρίσει και να γίνει κτηνοτρόφος. «Είδαμε έξω πώς είναι και αποφασίσαμε να το φέρουμε στην Ελλάδα. Μόνο που εδώ έχει προϋποθέσεις εσωτερικού και όχι εξωτερικού» λέει.
Η ζωή στο βουνό δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν βράδια του χειμώνα που κάθεται έξω με τα πρόβατα και επειδή βρέχει και κανένα ξύλο δεν ανάβει, αναγκάζεται να κάψει λάστιχα για να ζεσταθεί.
Η ζωή στο βουνό δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν βράδια του χειμώνα που κάθεται έξω με τα πρόβατα και επειδή βρέχει και κανένα ξύλο δεν ανάβει, αναγκάζεται να κάψει λάστιχα για να ζεσταθεί.
Wifi στο τροχόσπιτο δεν υπάρχει, γι’ αυτό και αναγκάζονται να πληρώνουν κάθε μέρα περίπου ένα ευρώ για να έχουν πρόσβαση στο ίντερνετ από τα κινητά τους τηλέφωνα. Πολλές φορές στερείται τους φίλους του, αυτό, όμως δεν απασχολεί τον Νίκο. «Όταν θα τον δεις θα έχεις να πεις κάτι ουσιαστικό. Δε θα είσαι όλη την ώρα στα κινητά, όπως γίνεται σήμερα».
«Αυτό το αρνί που βλέπεις στη φωτογραφία, το είχα στην πλάτη μου για πάνω από 3 χιλιόμετρα» μου λέει. Ο ίδιος πιάνει συνέχεια τον εαυτό του να κινείται μαζί με τα πρόβατά του.
«Δεν μπορώ να ακούω τους κτηνοτρόφους που λένε πως δουλεύουν. Είναι τρόπος ζωής. Δεν δουλεύεις, ζεις μαζί με τα πρόβατα. Κινείσαι μαζί τους όταν ψάχνουν για βοσκή, γεννάς μαζί τους όταν γεννούν».
Σύμφωνα με τον Νίκο Κέλλα, ζούμε σε μια εποχή που η κτηνοτροφία στην Ελλάδα έχει γίνει μαζική και βιομηχανική. Ο ίδιος έχει επιλέξει τα πρόβατά του να τρέφονται από τους καρπούς της φύσης και όχι με ζωοτροφές. Έχει προσπαθήσει, μάλιστα, να διατηρήσει μία από τις σπανιότερες φυλές ελληνικών προβάτων που αρχίζουν να εκλείπουν πια στη χώρα μας με την είσοδο εισαγόμενων, τα καλαρρύτικα.
«Νομίζει αυτός που αγοράζει φέτα πως προέρχεται από τα πρόβατά μου που είναι στο βουνό. Δε γνωρίζει, όμως, πως τα πιο πολλά σήμερα, πρόβατα και γίδια, είναι εσώκλειστα σε στάβλους» εξηγεί.
«Αν φας τυρί από σταβλίσια πρόβατα θα δεις πως δεν έχουν γεύση. Τα περισσότερα ζώα σήμερα είναι με εμβόλια και φάρμακα. Και το κακό είναι πως αυτά μεταφέρονται στον άνθρωπο. Έχουμε φτάσει στο σημείο να υιοθετούν οι Φινλανδοί τον μεσογειακό τρόπο διατροφής και να τον παρατάμε εμείς.».
Ο ίδιος δε θα ξεχάσει όταν στην περιοχή φτάνει ένα γερμανικό τηλεοπτικό συνεργείο και ξετρελαίνεται με τα αρώματα των τοπικών προϊόντων. «Ο άνθρωπος, ξέρεις, μπορεί να ζήσει με πολύ απλά πράγματα, με ψωμί και κρέας ντόπιο».
Πολλά από τα γεύματα στη σχάρα τα ανεβάζει και ο ίδιος στο instagram. Μια τέτοια φωτογραφία βλέπει και ένας σεφ από την Αθήνα και του ζητάει συμβουλές για το πώς να φτιάξει με ψωμάκια και παϊδάκια στα κάρβουνα. «Φίλε πιστεύω πως δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αυτό που κάνουμε. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας. Και δεν παραπονιέμαι για εκείνη» λέει λίγο πριν πούμε αντίο.
«Ακούω πολλούς να λένε για τους βλάχους που ήταν κάποτε στα βουνά. Αν ήθελα να περάσω ένα μήνυμα είναι πως οι βλάχοι είναι ακόμη εδώ, δεν έχουν πεθάνει». Έχει έρθει η ώρα να κλείσουμε το τηλέφωνο. Ο αδερφός του έχει φτάσει στο τροχόσπιτο και πρέπει να τον δει.
Λίγο μετά το τέλος της συνομιλίας μας ανεβάζει βίντεο στο Instagram. Απόλυτο σκοτάδι. Μόνο το φεγγάρι αχνοφαίνεται ψηλά. Από ένα ραδιοφωνάκι ακούγεται ένα παραδοσιακό τραγούδι. «Νύχτα μη με μαλώνεις». Οι ήχοι πρέπει να φτάνουν μέχρι το χωριό.
lifo.gr
