Με βεβαιότητα μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως περνούν μέρες και χρόνια, ο κόσμος αλλάζει και μετατοπίζεται η πλατφόρμα των ιδεών του, μαζί και τα πεδία δράσης και έκφρασης του, ειδικά για τους πολίτες των αστικών δασών. Εκεί συντελείται μια τήξη ορατή ή αόρατη και κοινωνικοί μετασχηματισμοί διαβρώνουν το τοπίο με τη σφοδρότητα των οικονομικών και διεθνών μεταβολών. Στον αντίποδα τώρα με την ίδια ένταση συντελείται ένα μη όραμα, ένας μη τόπος, ένα ακίνητο πλάνο θαρρείς σκηνοθετημένο αγγελοπουλικά, που ισοδυναμεί εν τέλει με την άρνηση ενός επιβάτη να ανεβεί στο επόμενο βαγόνι. Είναι η επαρχία. Τα κραυγαλέα απομεινάρια της, η εκκωφαντική σιωπή της, το αργό που χάριν έχει, των κτιρίων η ανεπαίσθητη συντριβή, το κιτς του 80 που στρογγυλοκάθεται ακόμα στο θρόνο του, η ερημιά των χωραφιών και απέραντη ομορφιά τους. Είναι το εθνικόν ως μεταερώτημα, ο βουβός κινηματογράφος για τα μπετά και τα όνειρα μιας αστικοποίησης που ματαιώθηκαν, μια πόρτα ενός κήπου στο άγνωστο, βραδινή ομίχλη, χιουμοριστικές δυστοπίες και ανεπιτήδευτες σκηνογραφίες.
Είναι η επαρχία όλα αυτά; Ναι και άλλα πολλά που η φωτογραφία ως σιωπώσα αφήγηση μπορεί και ξετυλίγει μα και το διεισδυτικό κλικ ενός μάστορα – φωτογράφου που αλέθει τη στιγμή σε χίλια πίξελ και την επανασυνθέτει. Καταφέρνει ο Δημήτρης Μητσόπουλος να λειτουργήσει ως τέτοιος αφηγητής ; Ναι και με το παραπάνω.
Αλέξης Γούδας
