Η φιλία μου με τη Σοφία Λόρεν όταν η γενναιόδωρη σταρ πρόβαρε γούνες και η αξέχαστη Κούλα
Στη Γενεύη πολύ παλαιότερα εργαζόμουν στην επιχείρηση γουναρικών «Παναγιώτης Σιστοβάρης και υιοί» Τζώνη και Νίκι τους οποίους ανταγωνίζονταν οι Dior και Lanvin. Η επιτυχία των όμως έγκειτο και στο ότι είχαν πολύ ειδικευμένο προσωπικό ιδίως τεχνικούς από την Καστοριά, από όπου και η καταγωγή του Παναγιώτη Σιστοβάρη.
Ενας άλλος λόγος της επιτυχίας ήταν η περίφημη και ασυναγώνιστη μοντελίστ, Κούλα Μαλτέζου, μητέρα της Χρύσης, εξαίρετης συζύγου του αξέχαστου στελέχους και κορυφαίου δημοσιογράφου της «Καθημερινής» επί σειράν ετών Στάμου Ζούλα, τον οποίον συναντούσα όταν ερχόμουν από Γενεύη στα παλιά γραφεία σας στην οδό Σωκράτους.
Λοιπόν, στον οίκο γουναρικών του Σιστοβάρη είχα την τιμή και χαρά να γνωρίσω πολύ καλά την υπέροχη, αξιοθαύμαστη ηθοποιό Σοφία Λόρεν και τον σύζυγό της Κάρλο Πόντι, μεγάλο σκηνοθέτη και παραγωγό. Η Λόρεν είχε ένα γυναικολογικό πρόβλημα και ο παγκοσμίως γνωστός τότε καθηγητής του Πανεπιστημίου στη Γενεύη, De Watteville, την παρακολουθούσε και έτσι απέκτησε δύο παιδιά.
Η Λόρεν αποφάσισε να κάνει τις γούνες της στον οίκο Σιστοβάρη. Προσωρινά το ζεύγος έμεινε στο Hotel Des Bergues δίπλα στη γέφυρα του Mont-Blanc. Είχε δώσει εντολή στη διεύθυνση του ξενοδοχείου ποιους μπορεί να δέχεται, για να αποφεύγει τους παπαράτσι. Στη λίστα ήταν η Κούλα για να της κάνει τις πρόβες και ο Δημήτρης (εγώ δηλαδή), που θα τη συνόδευε.
Όταν πηγαίναμε για την πρόβα η Κούλα ήταν με τη Σοφία και εγώ έκανα παρέα με τον σύζυγό της Κάρλο Πόντι, ο οποίος με κερνούσε καφέ και λέγαμε διάφορα, στα ιταλικά βέβαια. Αυτό συνεχίστηκε πολλές φορές – κάποια στιγμή της είπα Σοφία το προσωπικό του ατελιέ ζητεί μια φωτογραφία σου ως ενθύμιο. «Δημήτρη κανένα πρόβλημα, την επόμενη φορά γράψε τα ονόματα και εγώ θα υπογράφω», έτσι κι έγινε, περίπου 30 φωτογραφίες.
Όταν γέννησε η Σοφία στο Hopital Cantonal της Γενεύης, τον Νικόλα, μου τηλεφώνησε να πάω κοντά της, κάτι με ήθελε. Πήρα ένα μπουκέτο λουλούδια και πήγα να τη συγχαρώ, αγκαλιές και φιλιά, πανευτυχής για το πρώτο της παιδί και μου λέει κάθησε να μου διαβάσεις αυτά τα γράμματα που έλαβα στα ελληνικά.
Ήταν από κάποιες κυρίες που τη συνεχάρησαν για τον γιο της, αλλά ζητούσαν και μία βοήθεια. Λοιπόν, Δημήτρη, ανάλογα με το τι έγραφε η καθεμία μου έλεγε βάλε φράγκα 500, φράγκα 700, 1.000, επίσης 1.000 νομίζω. Ηταν τέσσερα τα γράμματα –κατάλαβα πόσο ευαίσθητη ήταν για τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Την ευχαρίστησα εκ μέρους των ανωνύμων κυριών που έγραψαν τα γράμματα.
Την είδα και άλλες φορές, αλλά η πιο ευχάριστη ήταν πριν από δύο χρόνια στο αεροδρόμιο της Γενεύης. Στην έξοδο των επιβατών περίμενα κάποιο συγγενικό πρόσωπο και δίπλα μου βλέπω ένα μικρό αγοράκι με μια ηλικιωμένη κυρία, δεν έδωσα σημασία. Δέκα λεπτά αργότερα βλέπω και έρχεται η Σοφία Λόρεν, ξαφνιάστηκα και λέω «Σοφία, τι έκπληξη είναι αυτή μετά τόσο καιρό» –αγκαλιές και φιλιά– και τότε μου λέει: «Δημήτρη τι κάνεις, πού βρίσκεσαι;». «Τώρα είμαι συνταξιούχος» της λέω. Μου λέει, «θυμάσαι που ήλθες στο νοσοκομείο όταν γέννησα τον Νικόλα; Ε, λοιπόν, αυτός είναι ο εγγονός μου, ο γιος του Νικόλα». Τα μάτια της έλαμπαν από χαρά και συγκίνηση…
Δημήτρης Σκεπαρνιάς, Γενεύη – Γράμμα Αναγνώστη στην εφημερίδα “Η Καθημερινή”
