«Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να σκοτωθούμε ακαριαία όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι»
Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από το τραγικό δυστύχημα με τη σύγκρουση τρένων στα Τέμπη από την οποία 57 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους νέοι έχασαν τη ζωή τους όταν συγκρούστηκαν μετωπικά το τρένο Intercity και η εμπορική αμαξοστοιχεία στις 23:22 της 28ης Φεβρουαρίου 2023.
Μιλώντας στο MEGA η Ντίνα Μαγδαλιανίδη περιέγραψε τα όσα έζησε και σκέφτηκε τη στιγμή της φονικής σύγκρουσης. «Έγινε η σύγκρουση, σκίστηκε το φρύδι μου, αυτό θυμάμαι πρώτα και έσπασε το πόδι μου. Η μία πλευρά του ποδίου μου ήρθε πάνω. Οι γύρω μου είχαν πέσει πάνω μου» είπε αρχικά η νεαρή κοπέλα.
«Το τρένο είχε αρχίσει να εκτροχιάζεται και να πέφτουν πράγματα πάνω μου. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα με το ατύχημα είναι πως θα αντιδράσει η μαμά μου σε αυτό, πώς θα ζήσουν με αυτό η αδερφή μου η γιαγιά μου. Με τρόμαξε και είπα “δεν πρέπει να πεθάνω”. Εκεί βαράνε κόκκινο τα ένστικτα επιβίωσης. Κάποια στιγμή δεν πονούσα, είχα μουδιάσει και έλεγα πως πρέπει να βγω αν και είχα διαλυθεί, το σώμα μου είχε διαλυθεί. Είναι τα ένστικτα πιστεύω, δεν είναι ότι κάποιος είναι καλύτερος από τον άλλο. Σε κάποιους από εμάς δόθηκε η ευκαιρία να είμαστε σε καλύτερη κατάσταση ή να μην καούμε από χημικά εγκαύματα ή να σκοτωθούμε ακαριαία όπως τα παιδιά στο πρώτο βαγόνι» συνέχισε προσθέτοντας ότι «αυτό που σκέφτηκα ήταν “την ευκαιρία αυτή Ντίνα δεν πρέπει να τη χάσεις, πρέπει να ζήσεις”».
Συνεχίζοντας την αφήγησή της για τις πρώτες στιγμές μετά τη σύγκρουση των τρένων η κοπέλα είπε ότι «σερνόμουν με την πίσω πλευρά και βρήκα μία χαραμάδα βγήκα και έπεσα πάνω στις ραγές με το σχεδόν κομμένο πόδι μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να σπάσουν πολλά σημεία του σώματός μου χειρότερα, είχα κατάγμα στον αυχεάν. Σερνόμουν μέχρι που βρήκα ένα φως και ήταν εκεί που είχε ξεκινήσει η φωτιά στο ρέμα»
«Θυμάμαι ότι και έξω από το βαγόνι άκουγα φωνές που αργοσβήνουν, ουσιαστικά ήταν άνθρωποι που έσβηναν. Ούρλιαζαν και όσο περνούσε η ώρα έσβηναν» πρόσθεσε η κοπέλα.
Είχε έρθει το ασθενοφόρο, μέχρι εκείνο το σημείο ούρλιαζα. Δύο άτομα από το Πολεμικό Ναυτικό ήρθαν και επειδή είδαν ότι είχα φρικτή αιμορραγία έδεσαν το πόδι μου και έτσι καταλάγιασε η αιμορραγία. Και αυτή ήταν η δεύτερη διάσωσή μου γιατί ίσως να μην τα κατάφερνα να φτάσω στο νοσοκομείο» πρόσθεσε
Για την ζωή της μετά το δυστύχημα λέει ότι σπάνια βγαίνω έξω, σπάνια συναντάω κόσμο, παίρνω φάρμακα και για τους εφιάλτες. Βλέπω την πτώση μου και γύρω σώματα να καίγονται. Αυτό μου έχει μείνει η πτώση, πώς σύρθηκα, ότι καίγομαι. Βλέπω όνειρα που δεν έχουν καλή κατάληξη και μέχρι να ορθοποδήσω θέλω άλλον έναν χρόνο.
«Με στεναχωρεί που δεν μπορώ να περπατήσω. Θα μου πείτε ποια είμαι εδώ να παραπονιέμαι όταν άλλοι έχουν πεθάνει; Είναι όμως πολύ δύσκολο αυτό» συμπλήρωσε εμφανώς συγκινημένη.
«Αυτό που λέω στον εαυτό μου είναι “Ντίνα σώθηκες και έχεις κάποια ελπίδα να προχωρήσεις. Υπάρχουν όμως αλλοι που η ελπίδα τους χάθηκε εκείνη την ημέρα».
