Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας (Ναυτικός) Όμιλος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, ο οποίος μετά από πολλά χρόνια, βρίσκονταν διοικητικά στο χείλος της καταστροφής. Ελάχιστα ήταν τα μέλη που ενδιαφέρονταν να συμμετάσχουν στη διοίκηση του Ομίλου, με αποτέλεσμα στις εκλογές να μην υπήρχε η δυνατότητα σχηματισμού διοίκησης. Μετά από πολύ κόπο, πιέσεις και προσπάθειες, βρέθηκαν τελικά 13 άνθρωποι να αναλάβουν τις τύχες του πολύπαθου σωματείου. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν νέοι, φιλόδοξοι, με θέληση να τιμήσουν με την παρουσία τους το ένδοξο παρελθόν του Ομίλου και να δώσουν στα παιδιά της μικρής πόλης τη δυνατότητα να ασχοληθούν με κάτι που θα τους προσφέρει υγεία, σωματική και πνευματική, θα τα κρατήσει μακριά από κινδύνους της σύγχρονης εποχής και θα τους δώσουν τη δυνατότητα να ξαναφέρουν τον Όμιλο στην κορυφή που βρισκόταν πριν από αρκετά χρόνια.
Ξεκίνησε λοιπόν η προσπάθεια αυτής της νέας ομάδας, η οποία παρά τα πολλά οικονομικά, οργανωτικά και διάφορα άλλα προβλήματα, καταφέρνει σταδιακά να νοικοκυρέψει τον Όμιλο, να αρχίζει να φαίνεται η νέα αυτή πνοή σε όλη την τοπική κοινωνία, να συσπειρώνει ξανά τα μέλη της «οικογένειας» του Ομίλου και να προχωράει με αργά, αλλά σταθερά βήματα προς την επιτυχία του έργου της.
Και κάποια στιγμή, μετά από μήνες σκληρής δουλειάς και ανιδιοτελούς προσπάθειας, βρέθηκε κάποιος πολυμαθής άνθρωπος, κάποιος ο οποίος γνωρίζει τα πάντα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο σε όλα τα θέματα, είτε αφορούν τον αθλητισμό είτε άλλες δραστηριότητες της καθημερινής ζωής, ο οποίος αποφάσισε μέσα στο δικό του μυαλό πως πολλά πράγματα πηγαίνουν στραβά στο σωματείο και θα πρέπει να τα καυτηριάσει, να δείξει το δρόμο τον σωστό, το δρόμο της ηθικής και της νομιμότητας, στέλνοντας μια επιστολή σε όλα τα μέλη του σωματείου, υβρίζοντας, προσβάλλοντας, υποτιμώντας το έργο της διοίκησης που προέκυψε. Στοχοποίησε συγκεκριμένα άτομα της διοίκησης, εξαπολύοντας προς αυτά τα άτομα όλo το πάθος που είχε μέσα του, άγνωστο για ποιο λόγο, μιας και με τους περισσότερους δεν γνωρίζονταν καν για να μπορεί να τους χαρακτηρίζει, προσπαθώντας να καταφέρει το μέγιστο και θεάρεστο έργο που του ανατέθηκε από μια ανώτερη δύναμη, να φέρει δηλαδή την τάξη και την νομιμότητα της άποψής του στο σωματείο.
Η προσβολή που δέχτηκαν συγκεκριμένα άτομα της διοίκησης αυτής ήταν μεγάλη, με την τιμή και την αξιοπρέπεια τους, να κουρελιάζεται απέναντι σε δεκάδες συμπολίτες τους, ανθρώπους που συναναστρέφονταν καθημερινά μαζί τους και η μόνη σκέψη που θα ήρθε στο μυαλό τους θα ήταν πως είτε η ομάδα αυτών των ανθρώπων είναι τυχάρπαστοι, είτε ο παντογνώστης, για ακόμα μία φορά, όπως πολλές άλλες φορές στο παρελθόν έχει κάνει στο χώρο που δραστηριοποιείται επαγγελματικά, σε άλλα αθλητικά σωματεία, και συναναστροφές, προσπαθεί να κάνει μαντάρα ένα υγιή οργανισμό, γιατί έτσι απλά το αποφάσισε, γιατί έτσι θα αποδείξει πόσο νομομαθής, έξυπνος, τυπικός και καλός άνθρωπος είναι, σκεπτόμενος το κοινό καλό κι αποκρούοντας τις επιθέσεις όλων των άλλων ανθρώπων που τον περιτριγυρίζουν.
Τα θιγόμενα άτομα της διοίκησης, αποφάσισαν πως ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος για να υπερασπίσουν την τιμή και την υπόληψή τους, απέναντι σε αυτές τις βαρύτατες προσβολές και ύβρεις που δέχτηκαν, αλλά περισσότερο για να προστατέψουν το σωματείο είναι να ζητήσουν από τη γενική συνέλευση να κρίνει εάν πρέπει να διαγραφεί, ελπίζοντας να κρατήσουν τις νοσηρές καταγγελίες του πολυμαθούς, μακριά από το υγιές περιβάλλον που με τόσο κόπο και προσπάθεια δημιούργησαν τους μήνες που είχαν στα χέρια τους τη διοίκηση.
Στο ανώτατο όργανό του Ομίλου, το οποίο κλήθηκε να αποφασίσει για την οριστική διαγραφή λοιπόν του πολυμαθούς, ο άνθρωπός μας προσήλθε με τον δικηγόρο του, θαρρείς και πήγαινε στον Άρειο Πάγο, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής πως ότι πει ο δικηγόρος, θα είναι 100% οι δικές του θέσεις. Μετά από το ξεκαθάρισμα αυτό, με σκυμμένο κεφάλι, μέγιστη ταπεινότητα και ύψιστη καλοσύνη στο πρόσωπό του, παρακολουθούσε τους διαλόγους που ανταλλάχθηκαν μεταξύ των παρόντων. Παρότι ο δικηγόρος που από ότι φάνηκε τον κατευθύνει σε κάθε του κίνηση προσπάθησε με τις εκφράσεις του, τις πράξεις του και τη συμπεριφορά του, να δυναμιτίσει το κλίμα, δεν τα κατάφερε, πρυτάνευσε η ηρεμία, αν και πολύ δύσκολα ομολογώ, και το τελικό αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν η οριστική διαγραφή του από το σωματείο.
Το πλήγμα για τον πολυμαθή ήταν αναπάντεχο. Δεν μπορούσε φαίνεται να ζήσει με αυτή τη ρετσινιά. Μετά από την βαρύτατη προσβολή αυτή για το εγώ του, ο πολυμαθής αποφάσισε, κατευθυνόμενος σαφώς από τον δικηγόρο του, να εξαπολύσει έναν ανελέητο δικαστικό αγώνα εναντίον της διοίκησης, του σωματείου, μεμονωμένων μελών της διοίκησης, προκειμένου να καταφέρει τι ακριβώς; Ούτε ο ίδιος προφανώς γνωρίζει που είναι το τέλος αυτής της επιθετικότητας. Δεν τον σταμάτησε τίποτα στην προσπάθειά του αυτή, ούτε προσωπικοί του λόγοι, ούτε οι νουθεσίες ανθρώπων που έβλεπαν πως η λογική έχει χαθεί, ούτε καν το ότι το ίδιο του το παιδί συνεχίζει να είναι αθλητής του σωματείου, χωρίς να αντιμετωπίζει το παραμικρό πρόβλημα από τις επιθετικές ενέργειες του πατέρα του.
Ασφαλιστικά μέτρα και αγωγές κατά κύματα, με τελικό ζητούμενο το μηδενισμό των πάντων. Να ακυρωθεί η διαγραφή του, να φύγει η διοίκηση η οποία είναι παράνομη, να σβήσουν τα πάντα και να ξαναρχίσουν από την αρχή. Ποια αρχή άραγε; Την αρχή του τέλους που είχε φτάσει το σωματείο; Ασφαλιστικά μέτρα, αγωγές και δικαστήρια σχεδόν επί μονίμου βάσεως επί μήνες, με διεκδίκηση χρημάτων, από ένα σωματείο που καθημερινά οι άνθρωποι που το διοικούν στην κυριολεξία ματώνουν για να το έχουν λειτουργικό και να μπορούν τα παιδάκια, μαζί και το παιδί του πολυμαθή, να αθλούνται, να κοινωνικοποιούνται, να αποκτούν βασικές ηθικές αρχές, να ξεφύγουν από τους τόσους κινδύνους που τους περιμένουν έξω από τους αθλητικούς χώρους. Ήδη το σωματείο έχει δώσει ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, για έξοδα δικαστικής εκπροσώπησης σε όλα τα παραπάνω, με το ποσό αυτό να μην είναι το τελικό. Με τα διάφορα ασφαλιστικά μέτρα ζητούνται επιπλέον χρήματα, ενώ με την κύρια αγωγή του πολυμαθή ζητούνται από τον Όμιλο ακόμα περισσότερα. Θα είναι αυτό το τελικό ποσό που θα βάλει στην τσέπη του ο πολυμαθής ή του λείπουν κι άλλα; Μήπως λείπουν κι από τον δικηγόρο του που επιβάλλει απαιτήσεις σε βάρος σωματείου; Κανείς δεν ξέρει. Αυτό που σίγουρα όλοι ξέρουν είναι πως το να ζητάει κάποιος μερικές χιλιάδες ευρώ, για δίκες που ο ίδιος προκάλεσε, με την αιτιολογία πως γίνεται για την υπεράσπιση της τάξης και της νομιμότητας, είναι αν μη τι άλλο αστείο. Ο Όμιλος δεν έχει σε καμία περίπτωση την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει τα διάφορα ποσά που απαιτούν όλες αυτές οι δίκες. Δεν έχει τη δυνατότητα να σπαταλά χρήματα για ανούσιες διαμάχες, τη στιγμή που οι αθλητές του κάνουν μια τεράστια προσπάθεια και μόνο με την οικονομική στήριξη του Ομίλου θα μπορέσουν να καταφέρουν αυτό που επιδιώκουν. Και σε όλα αυτά, υπάρχει αυτό το μεγάλο εμπόδιο, το οποίο απαιτεί χρήματα, εις βάρος των παιδιών.
Οι μάσκες πρέπει να πέσουν, κι ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του πλέον. Σε αυτό το δικαστικό αγώνα, κανένας δεν είναι νικητής. Το σωματείο ζημιώνεται αφάνταστα οικονομικά, σε σημείο που δεν υπάρχουν τα απαραίτητα χρήματα για την λειτουργία του (πετρέλαιο θέρμανσης, πληρωμές προπονητών, έξοδα μετάβασης σε αγώνες, κ.τ.λ.). Η διοίκησή του σωματείου έχει φτάσει στα όρια της ανθρώπινης υπομονής και με νύχια και δόντια προσπαθεί να σταθεί ηθικά στο ύψος της, μετά από αυτό τον συνεχή και ανελέητο πόλεμο που δέχεται. Ο πολυμαθής ξοδεύει χωρίς φρένο καθημερινά χρήματα στα δικαστήρια, τα οποία σίγουρα τα παιδάκια του θα τα χρειάζονται περισσότερο και δε θα είναι χαρούμενα με την εμμονή που έχει κυριεύσει τον πατέρα τους. Έχει γίνει προσωπικός στόχος το σωματείο αυτό και καλό θα ήταν να αναζητήσει τα αίτια.
Υπάρχουν όμως κι όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της επαρχιακής πόλης, αυτοί οι οποίοι βλέπουν, ακούν, αλλά δυστυχώς δεν πράττουν τίποτα, για να στηρίξουν αυτή τη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται από πλευράς ενός εμπαθή, ατομικιστή και πολυμαθούς ανθρώπου. Ήρθε η ώρα να αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Θα πρέπει οι άνθρωποι που αγαπούν αυτό το σωματείο ως ένα ιδανικό, ως μια αξία, να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο τη διοίκηση και το σωματείο. Είτε οικονομικά, είτε ηθικά, είτε με όποιον άλλο νόμιμο τρόπο κρίνουν πρόσφορο, οι φίλοι του επαρχιακού μας σωματείου θα πρέπει να πουν όχι σε κάποιον που πλέον ζει κι αναπνέει για να δει το σωματείο να καταστρέφεται.
Εφόσον η επιστήμη δε μπορεί να επέμβει στη σοβαρή και ανεξήγητη επιθετικότητα του «πολυμαθούς», θα πρέπει οι ψύχραιμοι να αναλάβουν δράση. Το τέλος είναι τόσο κοντά, που αν το συνειδητοποιήσουν όλοι, θα τρομάξουν πραγματικά. Και θα είναι το τέλος των ονείρων δεκάδων παιδιών που χρόνια τώρα προσπαθούν να μιμηθούν τα ινδάλματά τους, τον Γιάννη και τη Χριστίνα, τη Μέϊ και τόσους άλλους που τίμησαν την επαρχιακή πόλη με την αθλητική τους προσφορά. Το τέλος μιας ιστορίας, μιας παράδοσης πολλών δεκαετιών, το τέλος ενός σωματείου που αποτέλεσε κι αποτελεί ακόμα και σήμερα, νοητό σπίτι, των μισών ίσως κατοίκων της επαρχιακής πόλης, που έχουν περάσει μέσα από τις πόρτες του κάποια στιγμή της ζωής τους.
Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.
