Εκθέσεις αριστευσάντων μαθητών που συμμετείχαν στο διαγωνισμό έκθεσης που πραγματοποίησε
ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικάνορος Καστοριάς με θέμα:
Ύστερα από λιγες μέρες από την έναρξη του σχολείου σου, ο δάσκαλός σου που τον έχεις ήδη δύο χρόνια , αναφέρει σ’ολη την τάξη πως για κάποιο οικογενειακό λόγο , θα αναγκαστεί να φύγει από το σχολείο και να πάει σε κάποιο άλλο.
Ποιες είναι οι πρώτες σου σκέψεις; Τι μνήμες σου έρχονται στο μυαλό και πως αισθάνεσαι για τα νέα που ακούς;
1ο Β ρ α β ε ί ο
Ειρήνη – Χριστίνα Αργυρίου
Τάξη ΣΤ1΄ Δημοτικού Σχολείου Μεσοποταμίας
Επιτέλους έφτασε η χρονιά που όλοι περιμέναμε: Έκτη Δημοτικού. Είμαστε οι μεγαλύτεροι όλου του σχολείου.Ο αγιασμός ξεκίνησε και περιμένουμε με αγωνία να ακούσουμε το όνομα του δάσκαλού μας. Ο κ. Γιάννης μας χαμογελάει και ακούμε τον Διευθυντή να λέει: ΄΄ Το ΣΤ΄1 θα έχει για Τρίτη χρονιά τον κ. Γιάννη. Η χαρά είναι απερίγραπτη.
Ξεκινάει η χρονιά με τους καλύτερους οιωνούς. Τελευταία τάξη του δημοτικού και σίγουρα θα είναι ονειρεμένη με τον καλύτερο δάσκαλο να ταξιδεύει τα όνειρά μας.
Πλησιάζουν Χριστούγεννα, είναι Δευτέρα πρωί και κανείς δεν θέλει να κάνει μάθημα.Τι ποιο περίεργο βέβαια είναι ότι ούτε ο κ. Γιάννης φαίνεται να θέλει , κάθεται στην έδρα σκεφτικός, κάτι τον απασχολεί. Είναι η πρώτη φορά που είναι τόσο λυπημένος. ΄΄ Λοιπόν παιδιά ΄΄ ξεκινάει και λέει . ΄΄ Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη ΄΄ του είναι δύσκολο να κρατήσει τα δάκρυά του. Το ίδιο και για μας.’’ Είστε αρκετά μεγάλοι και ώριμοι γι αυτό δεν μπορώ να σας κρύψω τι μου συμβαίνει. Είναι η τελευταία μέρα που θα είμαι μαζί σας σε αυτή την τάξη αλλά για ότι χρειαστείτε θα είμαι πάντα κοντά σας. Δυστυχώς θα πρέπει να νοσηλευτεί η γυναίκα μου για αρκετό καιρό σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης και εγώ θα πρέπει να μεταφερθώ σε κάποιο σχολείο εκεί για να είμαι κοντά της , να δώσω μαζί της την μάχη με τον καρκίνο ‘’.
Δεν μιλάει κανείς , σχεδόν δεν αναπνέουμε. Προσπαθούμε να χωνέψουμε αυτά που ακούσαμε.
Αξέχαστη θα μου μείνει η στιγμή , που πριν δυό χρόνια μπήκε για πρώτη φορά στην τάξη. Με ύφος σοβαρό και βλέμμα αυστηρό μας συστήθηκε – Γιάννης Παπαδόπουλος . Ωχ Θεέ μου . Θα είναι δύσκολη η χρονιά μας ….. Ξαφνικά μας χαμογελά. Λίγες μέρες μετά γίνεται ο αγαπημένος μας δάσκαλος.
12 Δεκεμβρίου 2017. Είμαστε στο λεωφορείο και περιμένουμε να ξεκινήσουμε. Η εκδρομή στο βουνό θα είναι μοναδική εμπειρία. Ο κ. Γιάννης ξέρει να κάνει σκι και επιτέλους θα μάθει και σε μας. Φτάνοντας, μας συμβουλεύει να μην απομακρυνθούμε από τον ίδιο και εμείς κοροίδεύοντας του λέμε ότι δεν είμαστε μωρά.
Ξεκινάει να κάνει σκι και όλοι τον θαυμάζουμε. Ξαφνικά δεν τον βλέπουμε δεν είναι πουθενά.Ψάχνουμε όλοι νομίζοντας ότι κάτι κακό του έχει συμβεί. Λίγο αργότερα τον βλέπουμε να έρχεται γελώντας. ΄΄ Ανυσηχήσατε ; ΄΄ μας λέει ΄΄ αυτό ήταν η αρχή του μαθήματος …..Δεν απομακρυνόμαστε ποτέ μόνοι μας , τώρα μπορούμε να μάθουμε τις βασικές κινήσεις του σκι ΄΄.
Τελικά είχε δίκιο , μόνο αν ζήσεις κάτι μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει φόβος και αγωνία. Και τώρα είναι εδώ απέναντι σε έναν σπουδαίο δάσκαλο, μα πάνω απ όλα ένα εξαιρετικό άνθρωπο. Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Θυμός κι λύπη που φεύγει από το σχολείο μας και ειδικά για έναν τόσο σοβαρό λόγο αλλά ταυτόχρονα χαρά , υπερηφάνεια και ευγνωμοσύνη που υπήρξα μαθήτριά του.
2ο Β ρ α β ε ί ο
Νάσιος Συμεών
Τάξη ΣΤ – 4ου Δημοτικού Σχολείου Καστοριάς
Όταν άρχισε η σχολική χρονιά ενστάθηκα πολύ καλά που θα είχα την ίδια δασκάλα. Αλλά την τρίτη μέρα του σχολείου μας είπε πως θα φύγει για οικογενειακούς λόγους. Όλα τα παιδιά όταν το άκουσαν αναστέναξαν.
Στο διάλειμα είχαμε μαζευτεί όλοι σε μια γονιά.Όταν περνούσαν τα μικρά παιδιά μας έβλεπαν πολύ παράξενα. Μάλλον θα έβλεπαν τη κυρία λύπη στο πρόσωπό μας. Είδαμε την δασκάλα μας να μπαίνει σε ένα αυτοκίνητο .Τις είπαμε ΄΄ γειά ΄΄ αλλά αυτή δεν απάντησε. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι για μέσα. Έκανα το μάθημα των αγγλικών και μετά πηγα σπίτι.
Όταν πήγα σπίτι κατευθείαν ξάπλωσα και θυμήθηκα όλες τις ωραίες στιγμές με τη κυρία το καλύτερο μάθημα για εμένα ήταν η ιστορία. Τώρα πιά όμως δεν είναι, η μαμά μου με φώναξε για φαϊ και μάλιστα το αγαπημένο μου εγώ όμως δεν έφαγα, δεν μου κατέβενε τίποτα . Σκέφτηκα όταν κάναμε φυσική, μαθηματικά, γεωγραφία. Η μία ώρα περνούσε σαν ένα λεπτό όταν κάναμε μάθημα και τότε μου ήρθε μια λαμπερή ιδέα.
Κάθησα στο παράθυρό μου μέχρι που να δω εκείνο το αμάξι. Τα χρόνια περνούσαν και έγινα 200 χρονών και τότε είδα ένα φως να έρχεται από το δρόμο.( ήταν νύχτα ) σιγά σιγά ερχόταν …ερχόταν και στο τέλος σταμάτησε βγήκε μια γιαγιά έξω και ήρθε κατά το σπίτι μου χάρηκα γιατί είχα να δω άνθρωπο 100 χρόνια αφού η μαμά μου είχε πεθάνει. Άκουσα το κουδούνι και κατέβηκα άνοιξα την πόρτα και είδα …..μιά γιαγιά σαν την κυρία μου. Με ρώτησε ‘’ Μήπως μπορείτε να μου πείτε που είναι το τέταρτο σχολείο ; ‘’ της είπα ότι πήγενα εκεί πέρα παλιά. Μου είπε ότι την έλεγαν κυρία Σταυρούλα. Εκείνη τη στιγμή μεταφέρθηκα σε ένα άλλο σημείο, εκείνη τη στιγμή ήμουν σκόνη. Όταν ξανά συνήλθα η κυρία είχε φύγει και είδα ότι νοίκιασε το σπίτι απέναντι κι έτσι πήγαινα κάθε μέρα για τσάι. Επίσης έκανε καλό τσάι. Το πρόγραμμά μου έγραφε τσάι , τσάι , τσάι και τσάι. Έτσι κάθε μέρα πήγαινα εκεί και ήμουν πολύ χαρούμενος.
3ο Β ρ α β ε ί ο
Βασιλική Παππά
Τάξη Ε΄ – Δημοτικού Σχολείου Δισπηλιού
Μόλις ο δάσκαλος μας ανακοίνωσε ότι ο ίδιος που είχαμε τις δυό προηγούμενες χρονιές θα πρέπει για οικογενειακούς λόγους να φύγει και να πάει σε άλλο σχολείο, ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Άρχισαν να δημιουργούνται διάφορες σκέψεις και ανησυχίες στο μυαλό μου. Θα με άφηνε ο δάσκαλός μου για να πάει σε άλλο σχολείο με άλλα παιδιά. Σαν ιδέα δεν είχε περάσει ποτέ απ το μυαλό μου και δεν ήθελα να συμβεί.
Θυμάμαι ότι ο κύριος με βοηθούσε να προοδεύσω στα μαθήματα για να γίνω καλύτερη μαθήτρια. Ακόμη, μας θύμιζε ότι πρώτα πρέπει να έχουμε καλή συμπεριφορά στους ανθρώπους γύρω μας και στον δάσκαλο και μετά να μάθουμε γράμματα και να είμαστε καλοί στο σχολείο. Πολλές φορές αισθανόμουν ότι με πίεζε βάζοντάς μου περισσότερες και δυσκολότερες ασκήσεις αλλά καταλαβαίνω ότι το έκανε για το καλό μου. Μου έλεγε ‘’ μπράβο ‘’ και ‘’ μπορείς να τα καταφέρεις ‘’ κι αυτά μου έδιναν δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ.
Ο κύριος μας αγαπάει πολύ και το έδειχνε κάθε μέρα γιατί ενδιαφερόταν περισσότερο για τα προβλήματά μας παρά για τα μαθήματα κι όταν δύο συμμαθητές μου μάλωναν στο διάλειμμα εκείνος ήθελε να λύσουμε το πρόβλημά τους και δεν τον ένοιαζε να κάνουμε μάθημα. Ο δάσκαλος μας εξηγούσε κάθε απορία που είχαμε και μας έφερνε στην τάξη διάφορα βιβλία, χάρτες , φωτοτυπίες και φωτογραφίες για να μας βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα τα μαθήματα. Όταν ένα παιδί δεν καταλάβαινε κάποιο μάθημα καθόταν μαζί του την ώρα του διαλείμματος για να συζητήσουν και να κάνουν κι άλλα παραδείγματα μέχρι να το καταλάβει εντελώς.
Δεν μας φώναζε ποτέ και όταν ένας μαθητής ήταν άτακτος και δεν τον άκουγε πήγαινε δίπλα στο συγκεκριμένο μαθητή και του ζητούσε ευγενικά να μιλάει πιο σιγά για να ακούει αυτά που ο δάσκαλος και οι συμμαθητές του έλεγαν για το μάθημα κι έτσι χρειάζονταν λίγες ώρες διαβάσματος στο σπίτι.
Δεν γέλασε και δεν κοροϊδεψε ποτέ εμένα ή κάποιον απ τους συμμαθητές μου για λάθος απαντήσεις , μας μιλούσε πάντα ευγενικά και κρατούσε τα μυστικά που του έλεγα. Όταν συμπεριφερόμασταν άσχημα μας έδινε χρόνο για να σκεφτούμε μόνοι μας ποιο ήταν το λάθος και μετά από λίγα λεπτά λέγαμε φωναχτά τη σκέψη μας. Συζητούσαμε όλοι μαζί για τα λάθη μας και στο τέλος λέγαμε τι θα κάναμε αν συμβεί πάλι το ίδιο. Ο δάσκαλος βοηθούσε όλα τα παιδιά και αφιέρωνε περισσότερο χρόνο στα παιδιά που δυσκολεύονταν σε κάποιο μάθημα.
Για το δάσκαλό μου που φεύγει νοιώθω αγάπη, λύπη και στενοχώρια γιατί πέρασα πολύ όμορφα μαζί του. Αγχώνομαι για τον καινούργιο δάσκαλο που θα έρθει. Δεν θα είναι σαν αυτόν τον κύριο γιατί αυτός θα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και πάντα θα μου λείπει. Θα ήθελα να του ζητήσω συγνώμη αν τον έχω στεναχωρήσει και να του πω ευχαριστώ για όλα όσα μου έχει μάθει. Ελπίζω να τον ξαναδώ σύντομα.
agiosnikanoras.gr
