Η νηστεία είναι, υποτίθεται, μια περίοδος στέρησης. Κι αν η πίστη σου υποδεικνύει να την ακολουθήσεις, θα πρέπει να στερηθείς. Αλλά αυτές τις ημέρες τα ελληνικά τραπέζια γεμίζουν με «νηστίσιμες» λύσεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να σταθούν σε ρωμαϊκό δείπνο οργίων και καταχρήσεων
της Λίλας Σταμπούλογλου
Την περίοδο της Σαρακοστής, κάθε ντελίβερι μαγαζί που σέβεται τον εαυτό του έχει φροντίσει να βγάλει νηστίσιμα μενού. Τα οποία πάνε κι έρχονται στη δουλειά και μόλις πλησιάζει μεσημέρι, μελετιούνται ενδελεχώς για να γίνει η παραγγελία. Είναι η σαρακοστή βλέπεις κι αν νιώθεις έστω και λίγο Χριστιανός Ορθόδοξος, θεωρείς υποχρέωσή σου να νηστέψεις.
Να μην τα πολυλογώ, αυτές τις μέρες στα απανταχού γραφεία της Ελλάδας καταφτάνουν νηστίσιμες λύσεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να σταθούν σε ρωμαϊκό δείπνο οργίων και καταχρήσεων: ζουμερά μπέργκερ και κεμπάμπ λαχανικών, παραγεμισμένα φαλάφελ, γαριδομακαρονάδες, μέχρι και νηστίσιμα κινέζικα έχω δει. Νηστίσιμο κινέζικο τηγανιτό ρύζι με της Παναγιάς τα μάτια μέσα σε θαλασσινά. Και φυσικά, τα ντελίβερι μπόι έχουν κουβαλήσει τόνους τηγανιτά καλαμαράκια (που συνήθως τα τρως και να σε πιάνει βαρυστομαχιά απ’ τα ταγκισμένα λάδια στα οποία τα έχουν τηγανίσει).
Το ότι η νηστεία απαγορεύει κάποια φαγητά ενώ κάποια άλλα όχι, προσωπικά μου φαίνεται ακατανόητο. Γιατί δηλαδή είναι αμαρτωλό το τηγανιτό μπαρμπούνι και όχι το καλαμαράκι; Γιατί κάνει να φας θαλασσινά αλλά όχι κρέας; Είναι πιο χριστιανικό το χταπόδι απ’ το κοτόπουλο δηλαδή; Και γιατί σου απαγορεύεται να φας μια μπριζόλα, αλλά είσαι ελεύθερος να κατασπαράξεις τις γαρίδες όλης της Μεσογείου στην καθισιά σου;
Καταλαβαίνω τους ανθρώπους που λόγω πίστης νηστεύουν και τη βγάζουν με ψωμί και χόρτα. Καταλαβαίνω κι αυτούς που βλέπουν τη νηστεία σαν ευκαιρία για δίαιτα και αποτοξίνωση. Αν το δεις έτσι, αναγκαστικά προσέχεις τι τρως και είσαι μετρημένος. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω, και μου φαίνεται ψεύτικο και αστείο μαζί, είναι όσους προσπαθούν να νηστεύουν χωρίς να στερούνται. Δεν είναι κοροϊδία;
Δεν είναι και λίγοι όσοι το πάνε έτσι. Είναι αρκετοί, για να μην πω ότι πρόκειται για την πλειοψηφία. Και βλέποντας τις γαριδομακαρονάδες, τα τηγανιτά καλαμάρια και τις άλλες νηστίσιμες υπερπαραγωγές να πηγαινοέρχονται στα γραφεία, θεωρώ πια πως έχει γίνει και μόδα. Μια τάση που σου λέει «νήστευε χωρίς να νηστεύεις», που έχει επινοήσει χίλιους δυο τρόπους για να ακολουθείς την επιταγή της θρησκείας σου με φαγοπότι.
Είναι σαν τις δίαιτες που σου λένε, θα χάσεις κιλά χωρίς να στερηθείς. Ναι, μόνο που εδώ μιλάμε για θρησκεία. Δεν είναι γελοίο να την ακολουθείς πιστά μόνο εκεί που σε συμφέρει; Να μου πεις, έτσι κάνουν οι άνθρωποι, εφευρίσκουν συνεχώς τρόπους για να διευκολυνθούν, να μην παιδευτούν, να ευχαριστιούνται. Είναι καλοί Χριστιανοί μέχρι εκεί που δεν τους πατιέται ο κάλος.
Στην προκειμένη περίπτωση, μέχρι εκεί που δεν παραπονιέται το στομάχι τους. Ο Θεός είναι μεγάλος, σκέφτονται: θα δείξει κατανόηση και σ’ εμένα που κάνω νηστεία γιαλαντζί.
ΥΓ. Και μετά τη Σαρακοστή με τις νηστίσιμες υπερπαραγωγές, έρχεται η Κυριακή του Πάσχα με τις άλλες υπερπαραγωγές και τις κραιπάλες. Εμείς δεν είμαστε δούλοι του Θεού τελικά, κοιλιόδουλοι του Θεού είμαστε.
Protagon
