Νίκος Πλακίδας: O άνθρωπος που αφιέρωσε την ζωή του στην ελληνική παράδοση και ο μοναδικός ράφτης που φτιάχνει αυθεντικές παραδοσιακές φορεσιές, από κοσμήματα μέχρι σπαθιά και πιστόλες και έχει βραβευτεί από την Unesco
Γεννημένος στην Κατοχή Μεσολογγίου ένα μέρος που κρατά ζωντανή τη παράδοση, ο Νίκος Πλακίδας είναι από τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να προσαρμόσουν την ζωή τους ως δουλειά και όχι την δουλειά στη ζωή τους.
Η αγάπη του για την παράδοση τον έχει φτάσει σήμερα να αποτελεί πολύτιμο συνεχιστή της και τον μοναδικό Έλληνα ράφτη που φτιάχνει πιστές αντιγραφές από παραδοσιακές φορεσιές όλης της Ελλάδας. Ο ίδιος μας τονίζει πως πρόκειται για αντίγραφα από αυθεντικές φορεσιές και όχι τουριστικά.
Πώς αποφάσισε να ξεκινήσει αυτή την ασχολία του;
«Έψαχνα φορεσιά για να ντυθώ σε μια γιορτή του Μεσολογγίου και δυσκολευόμουν να βρω κάτι που θα μου άρεσε. Στα 17 μου ξεκίνησα να ασχολούμαι αφού γνώρισα έναν παππού βορειοηπειρώτη που μου έμαθε να φτιάχνω παραδοσιακά κοσμήματα. Στη συνέχεια άρχισα να μαθαίνω να λειτουργώ τον αργαλειό της μητέρας μου με τη βοήθεια της ηλικιωμένης θείας μου. Στα 22 μου πλέον άρχισα να συλλέγω κομμάτια από παλιές αυθεντικές φορεσιές και κοσμήματα, όσα είχαν απομένει από τους πλανοδίους παλιατζήδες η όσα δεν έγιναν κουρελόπανα. Παράλληλα αγόραζα βιβλία από το μουσείο Μπενάκη, της Παλιάς Βουλής και το Λαϊκής Τέχνης, ενώ προσπαθούσα να παρατηρώντας τις φορεσιές να μάθω πως ήταν κεντημένα και τι συμβόλιζαν τα σχέδιά τους».
«Αγόραζα υφάσματα όσο γινόταν πιο κοντά με τα παλιά και πάλευα να κάνω κάποια φορεσιά, κάτι που ήταν δύσκολο για εμένα, αλλά δεν έκανα πίσω, ρωτούσα και μάθαινα».
Σήμερα φτιάχνει ο ίδιος παραδοσιακές φορεσιές από όλα τα μέρη της Ελλάδας, καθώς ακόμη και κοσμήματα μέχρι και παραδοσιακά σπαθιά, πιστόλες και ξίφη.
Οι παραδοσιακές φορεσιές- στολές του κ.Νίκου Πλακίδα έχουν ζήτηση από πολλά Χορευτικά Σωματεία, πολλούς Δήμους, Λύκεια Ελληνίδων στην Ελλάδα και σε διάφορες χώρες που έχει ελληνισμό, από θεατρικά καθώς και από ιδιώτες. Όλοι εμπιστεύονται τις φορεσιές, τη ποιότητα και την μοναδικότητα τους. «’Έχω καταφέρει να ντύσω δεκάδες χορευτικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό».
Συνολικά έχει ράψει σχεδόν 1.200 φορεσιές, ενώ ακόμη διατηρεί μεγάλη συλλογή από αυθεντικά κουστούμια και κοσμήματα.
Τον ίδιο τον έχουν καλέσει πολλές φορές να παρουσιάσει σε εκθέσεις τις φορεσιές του, όπως το 2001 στην Μελβούρνη, το 2002 στο Τορόντο, στην Αγγλία, στην Ελβετία, στην Τσεχία, στην Ιταλία, στην Ρωσία σε πολλές ακόμη που φτάνουν τις 22 χώρες στο σύνολο.
«Έχω τιμηθεί για την δουλεία μου από την ομογένεια της Αυστραλίας, του Καναδά, της Αμερικής, της Αγγλίας, από το θέατρο ΔΟΡΑ ΣΤΡΑΤΟΥ, από το τμήμα της UNESCO σε εκδήλωση που έγινε στου Φιλοπάππου, από Δήμους, από την Καλαβρυτινή ένωση στην Π. Βουλή, από πολιτιστικούς φορείς κλπ.».
«Είναι τόσο πλούσια η λαϊκή τέχνη. Έχει χιλιάδες σχέδια, χιλιάδες χρώματα και συμβολισμούς, που πάρα πολλά αφήσαμε να χαθούνε και δεν μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε πλέον». Ο ίδιος συμμετέχει ενεργά σε όλες τις παραδοσιακές γιορτές του τόπου του κι όχι μόνο, φορώντας τις ιστορικές φορεσιές του.
Όμως οι νεότερες γενιές φαίνεται πως έχουν ελάχιστο ενδιαφέρον για τη τέχνη της παραδοσιακής φορεσιάς.
Οι νέοι ενδιαφέρονται για την παράδοση και τις φορεσιές;
«Ενδιαφέρονται για την παράδοση αλλά καθόλου για να μάθουν και να διατηρήσουν μελλοντικά τη τέχνη της παραδοσιακής φορεσιάς». Εγώ δεν έχω παιδιά να τη συνεχίσουν μετά από εμένα». Επίσης μου αναφέρει πως δυσκολεύεται πολύ να βρει ράφτες και ανθρώπους να δουλέψουν για το εργαστήρι του.
Ο Νίκος Πλακίδας δηλώνει «Κολλημένος με την Παράδοση» και όταν τον ρωτάω για αυτό μου απαντά πως δεν είναι ψέμα. «Όντως, είναι τρόπος ζωής μου και λόγος που επέλεξα να μην ξεκινήσω οικογένεια, για να μπορώ να ακολουθώ και να παρευρίσκομαι σε κάθε παραδοσιακή γιορτή και εκδήλωση και αυτό κάνω!»
«Απλά αγαπώ υπερβολικά την ιστορία μας την παράδοση μας τα έθιμα μας, λυπάμαι όταν βλέπω ιστορικούς τόπους και μνημεία να ρημάζουν από την αδιαφορία του κράτους. Λυπάμαι όταν αφήνουμε να χαθούν τα όμορφα έθιμα της ζωής των πατεράδων μας, παραδόσεις που άντεξαν αιώνες και να υιοθετούμε ότι μας σερβίρουν οι ξένοι. Έτσι, νιώθω ότι έχω υποχρέωση να συμμετέχω όσο μπορώ στην διάσωση τους».
Πρόκειται για έναν άνθρωπο που αγαπά ουσιαστικά τη παράδοση, θέλει με τον δικό του τρόπο να την διατηρήσει και εξ’ αρχής την έχει προσαρμόσει στη ζωή του, την έχει κάνει καθημερινότητά του και η αυθεντικότητα του σε αυτό τον κάνει να ξεχωρίζει.
dinfo.gr
