Καμιά φορά πας να γράψεις για κάποιους ανθρώπους και νιώθεις σαν να έχεις βρεθεί στο ίδιο δωμάτιο με αυτούς, λίγο πριν γίνετε εραστές. Τους έχεις φανταστεί, τους έχεις ακολουθήσει με το βλέμμα σου καθώς περπατούν. Έχεις περιεργαστεί τα ρούχα τους και έχεις ποντάρει στη μυρωδιά τους. Άνθρωποι που ερωτεύεσαι ανεξαρτήτως το φύλο τους, ενώνεσαι με την αύρα τους, χωρίς να ξέρεις πώς να τους ακουμπήσεις, πιο κουμπί της ψυχής τους να ανοίξεις πρώτο. Ένας τέτοιος άνθρωπος γεννήθηκε και πέθανε τον μήνα που καίει η άμμος και μαυρίζουν τα κορμιά, που πίνουμε φουμάροντας τα πάθη μας. Τον μήνα, που όλοι μοιάζουμε λίγο πιο αληθινοί. Γιατί η Σωτηρία Μπέλλου, ήταν σαν Αύγουστος…
Ήταν ο σπόρος που έπεσε το 1921, σε μια οικογένεια στην Οκτωνιά της Χαλκίδας. Ένας σπόρος που έμεινε απότιστος μην τυχόν και μεγαλώσει και όταν τελικά τα κατάφερε, ξεριζώθηκε βίαια από μια οικογένεια που το κορίτσι δεν μπορούσε να είναι και μάγκας.
Το 1940, μαζί με κάμποσους φαντάρους φεύγει για την Αθήνα. Το χωριό δεν συγχωρεί την βιτριολίστρια και η οικογένεια δεν είναι από αυτές που μπορούν να αγαπούν.
Το απύλωτο στόμα της, βρίσκει φωνή στην Αθήνα της Κατοχής. Οργανώνεται στο ΕΑΜ, η επανάσταση ξεκινά κάθε μέρα στο αντάρτικο που σηκώνει το μυαλό της. Επιστρέφει στο κελί καθ’ υπόδειξη ενός αρουραίου που τρεφόταν στο αίμα όσο βασανίζονταν για ελευθερία. Ένα χρόνο στη φυλακή και μετά ξανά στις μάχες του ΕΛΑΣ, στην Καισαριανή. Παρέα της, ο αιώνιος φίλος της, ο Χαρίλαος Φλωράκης.
Λες δεν μπορεί, θα σπάσει, θα λυγίσει. Ξανά φυλακή, ξανά ξύλο, πόσο τσαμπουκά να φτύσει στα φασιστόμουτρα μας; Εμφύλιος και νέος αγώνας για το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του μυαλού. Όταν αφεθεί ελεύθερη από το υπόγειο της οδού Βουκουρεστίου, θα τρυπώσει στην ταβέρνα του Καλλέργη στα Εξάρχεια. Εκεί, με μια κιθάρα θα γίνει η φωνή του ρεμπέτικου τραγουδιού στην Ελλάδα, δίπλα στον Τσιτάνη. Μαρμάρινη φωνή, δεν υφίσταται τη φθορά του χρόνου.
Δεν χαμπάριαζε η Σωτηρία. Ούτε μπάτσους, ούτε θαμώνες, ούτε νταβατζίδες στη ζωή της. Τράβαγε χαστούκια πάνω στην πίστα σε όποιον έκανε να την διπλαρώσει. Η πίστα της, η αρένα της. Ένα βράδυ, μια παρέα με χίτες από αυτούς που αιματοκύλησαν οικογένειες ολόκληρες, μπαίνουν στο μαγαζί με μόνη τους δύναμη το αντριλίκι που τους δίνει το κομμάτι ύφασμα που λένε στολή και παραγγέλνουν το “Του αετού ο γιος” με μπόλικο φασισμό σε κοντό ποτήρι, όσο το μπόι των αξιών τους.
“Α πάενε ρε”.
provocateur.gr
