- “Φθινόπωρο: μια δεύτερη άνοιξη όπου κάθε φύλλο είναι και ένα λουλούδι.” Albert Camus
- “Φθινόπωρο : το τελευταίο και πιο αγαπητό χαμόγελο του χρόνου.” Willian Cullen Brayan
…στα δικά μας τώρα, εγώ λέω πως το φθινόπωρο είναι η εποχή που ‘αχρηστεύει’ τα φίλτρα σε κάθε κλικ. Αρκεί μια γυρολιμνιά για να το καταλάβεις.. αρκεί ένα ανέβασμα στον Προφήτη Ηλία, στην Αγιά Κυριακή, για να δεις μια γιγάντια παλέτα να απλώνεται μπροστά σου και να απορείς πως κατάφεραν να συνδυαστούν όλα αυτά τα χρώματα.
Όσοι με ρωτάνε πότε είναι καλύτερα να επισκεφθούν την Αρχόντισσα, πάντα δυσκολεύομαι να απαντήσω και αραδιάζω σωρό τα επιχειρήματα για κάθε μια από τις 4 εποχές. Μα, αν πρέπει να διαλέξω οπωσδήποτε μία, αυτή θα είναι σίγουρα το φθινόπωρο.
Είναι αυτό το μαγικό συναίσθημα, που το καλοκαίρι σε τραβάει από την μια μεριά και τα πρώτα δείγματα του χειμώνα από την άλλη.
Είναι αυτή η έκρηξη χρωμάτων, που θαρρείς και ο ζωγράφος τρελάθηκε και πέταξε τα χρώματα του εδώ και εκεί. Είναι αυτό το ‘κάτι’ που πλήθος κόσμου, που συναντώ πάντα όταν την περπατάω, αποθανατίζει. Είναι αυτή η παιδικότητα που βγάζει ακόμα και ο ηλικιακά μεγαλύτερος, που περπατά και κρατά στο χέρι του αυτά τα χρυσοκίτρινα φύλλα, σαν φυλαχτό εποχής. Είναι αυτή η αίσθηση και το θρόισμα, καθώς περπατάς στη στοίβα τους και σκέφτεσαι ότι είναι το χιόνι του φθινοπώρου με άλλο χρώμα. Είναι…
Τί να πει κάνεις. Έρωτας.
Και πιστέψτε με, δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να αντισταθεί σε αυτή τη θεά. Ακόμα και τα ‘μοντέλα’ μου. Μαγεμένα και αυτά. Εκπαιδευμένα πλήρως να ποζάρουν. Δεν έχω παράπονο..!
Ατέλειωτες βόλτες και αυτά μέσα και έξω από τη λίμνη και κάθε ένα από αυτά και ένα κομμάτι από το παζλ της.
Πότε ολοκληρώνεται; Δεν ξέρω.
Ίσως είναι από εκείνα τα παράξενα, που τα κομμάτια τους πολλαπλασιάζονται διαρκώς και το κάδρο δεν ολοκληρώνεται σχεδόν ποτέ. Μεγαλώνει, μεγαλώνει και εξαπλώνεται στις εποχές, στα τοπία, στα στενά σοκάκια, σε κάθε σημείο που έχει εξερευνηθεί ή μένει ανεξερεύνητο.
Αυτή είναι η Καστοριά. Ένα μαγικό κουτί με χιλιάδες μικρά κομμάτια, που κάθε ένας από εμάς προσπαθεί να ‘εξερευνήσει’ και να ενώσει με την ελπίδα να πει πως ‘την έμαθα την κρυφή εικόνα!’ και να γελάσει, γιατί κάποιος άλλος θα του πει ‘αυτό εδώ όμως, σου ξέφυγε!’ και να αρχίσει πάλι το κυνήγι.
Ε λοιπόν, έχουμε την ευλογιά να ζούμε σε μια τέτοια πόλη. Χαίρομαι να την βλέπω να αγαπιέται από πολύ κόσμο, να τη θαυμάζουν, να τη φωτογραφίζουν, να την περπατάνε, να την ερωτεύονται.
Έτσι την έχω ερωτευτεί και εγώ. Και με αποζημιώνει πάντα. Όπως στην πρώτη φωτογραφία. Με το φύλλο εξ ουρανού! Σχεδιασμένα όλα από το μεγαλείο της φύσης. Κρεμάστηκε, καθώς έπεφτε, από τον ιστό της αράχνης. Και η πτώση του διακόπηκε απότομα. Και ο χρόνος πάγωσε. Γιατί και στον ερωτά αυτό θες : να παγώσεις τον χρόνο στην στιγμή που νιώθεις στο 100%.
Εσύ; Πόσο την αγαπάς; Ελπίζω και εύχομαι, τόσο, όσο την αγαπά και η εποχή του φθινοπώρου!
Και μην ξεχνάς τί σου έχω ξαναπεί : Αν μάθεις για την Καστοριά, αν την νιώσεις, την ερωτεύτηκες!
Επιμέλεια-Φωτογραφίες : Ντίνα Παπαγεωργίου
Facebook :Γυρολιμνιά Καστοριάς
