Η Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία Καστοριάς, γνωστή ως ΔΟΥ, πιο γνωστή ως Εφορία (πικρή γνωριμία), κατοικοεδρεύει πλέον στην ανηφόρα του συνοικισμού Νταηλάκη. Ακριβώς απέναντι από την τελευταία κατοικία των Καστοριανών που έχουν πάρει από καιρό την ανηφόρα για τους ουρανούς και δεν τους απασχολούν πια τα ανθρώπινα χρέη. Απέναντι απ’ το νεκροταφείο, δηλαδή! Ειδική διαδρομή, όπως στα ράλυ, ονομάσαμε την μετάβαση εκεί, αφού για να φτάσεις, ειδικά τον χειμώνα, χρειάζονται ιδιαίτερες οδηγικές ικανότητες. Κι αν είσαι πεζός, με τα χιόνια, ικανότητες σκιέρ!
Μέχρι πρόσφατα η ΔΟΥ στεγαζόταν στο Εμπορικό Κέντρο, σ’ ένα κτίριο ευρύχωρο, ευάερο και ευήλιο, όπου χαιρόσουν να πληρώνεις τα χρέη σου! Με θέα τους κύκνους της λίμνης, εξοφλούσες τους λογαριασμούς σου στο κράτος με καλή διάθεση και χαμόγελο (παρότι εκείνοι της ΔΟΥ δεν ήθελαν χαμόγελο, ήθελαν μετρητά)!
Όμως…
Κάποια στιγμή η σύμβαση ενοικίου της Υπηρεσίας με τον ιδιοκτήτη έληξε κι έπρεπε κάτι να γίνει. Το κράτος, θέλοντας να μειώσει το κόστος λειτουργίας της, επεχείρησε να την μεταφέρει στο κεντρικό διοικητήριο της Καστοριάς, όπου στεγάζονται ήδη τα γραφεία της Αντιπεριφέρειας. Αλλά, σκόνταψε στην άρνηση του τότε αντιπεριφερειάρχη (αυτό ακούστηκε, τουλάχιστον) να δεχτεί την καταμέτρηση των χώρων, για την φιλοξενία της ΔΟΥ. Λες και επρόκειτο για φιλοξενία χοτ-σπότ! Ας μας διαψεύσει ο τ. αντιπεριφερειάρχης, ας μας πει “Τους φώναζα να έρθουν και δεν έρχονταν”.
Μετά την ατελέσφορη προσπάθεια, η λύση ήταν να γίνει διαγωνισμός για ενοικίαση χώρων, με καθορισμένο ενοίκιο 4.500,οο ευρώ. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης το θεώρησε μικρό, άλλος ενδιαφερόμενος δεν εμφανίστηκε, πλην του μοναδικού τελικού μειοδότη και φτάσαμε ασθμαίνοντες στις ανηφοριές του Νταηλάκη ( ο Λάκης Νταηλάκης ήταν μακεδονομάχος, συνηθισμένος στις δύσβατες διαδρομές και στις δύσκολες ανηφόρες. Εμείς; Ντυνόμαστε μακεδονομάχοι μόνο στις εθνικές επετείους, άντε και σε κανένα συλλαλητήριο).
Κι ερχόμαστε, τώρα, να μπούμε στα μυαλά των ιθυνόντων. Που οφείλουν να διευκολύνουν την καθημερινότητα του πολίτη, να του απλουστεύουν τη ζωή. Στην Καστοριά μας, μάλλον, δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά μια διαχρονική σύμβαση με τον παραλογισμό, καθώς δεν είναι μόνο η ΔΟΥ που μας κόβει την ανάσα μέχρι να φτάσουμε στα γκισέ της. Το Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο μας βρίσκεται στην άκρη του βουνού της Καστοριάς και για να φτάσεις εκεί πρέπει να διασχίσεις ολόκληρη την πόλη, την παραλία με τα μπαράκια και να κάνεις το μισό γύρο της λίμνης! Σίγουρα ο ασθενής που τον πάνε εκεί αισθάνεται πως κάνει την τελευταία του αποχαιρετιστήρια διαδρομή στον κόσμο!
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη, εκεί που είναι, αποτρέπει κάποιον να την επισκεφτεί, αφού η μετάβαση για δανεισμό ενός βιβλίου και η ξαναμετάβαση για την επιστροφή του κοστίζει το ίδιο με την αγορά του βιβλίου. Δεν το αγοράζουμε καλύτερα;
Το Δημοτικό Ιατρείο, στις παρυφές του βουνού του Αϊ Θανάση, τόσο μακρυά, σε κάνει να προσευχηθείς καλύτερα στον Αϊ Θανάση για να γίνεις καλά, παρά να μεταβείς εκεί για να σε δει γιατρός!
Ακόμα και οι χώροι εκθέσεων εικαστικών, όπως το αρχοντικό Βέργου που φιλοξενεί μόνιμα την έκθεση φωτογραφίας Παπάζογλου, είναι τόσο μακρυά και τόσο δυσπρόσιτο, που θέλεις GPS για να το εντοπίσεις. Σχεδόν το ίδιο ισχύει και για το Βυζαντινό Μουσείο!
Μετά απ’ όλα αυτά, ορθώνεται μπροστά μας ευλογο το ερώτημα “τα θέλουμε όλα κοντά μας;” Η απάντηση προκύπτει απ’ την απλή λογική που είναι προσβάσιμο είδος στο κοινό μυαλό: Θέλουμε όλα να έχουν ευκολία μετάβασης, χώρο για να σταθμεύσουμε και φιλόξενο περιβάλλον!…
Δ.Ι
(Για την εφημερίδα Ν. ΚΑΣΤΟΡΙΑ)
