Με την μουσική της καθηλώνει πλήθη… Η Άννα Μακρή νεαρή τρομπετίστρια από την Δυτική Μακεδονία και συγκεκριμένα από την Κοζάνη μιλάει στο Πινάκιο για την τέχνη της και για το πώς η τρομπέτα είναι μέρος της παραδοσιακής μουσικής.
Συνέντευξη στον Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλο για το Πινάκιο
Για την Άννα δεν είναι τυχαίο το γεγονός που η βαλκανική μουσική ξεσηκώνει χιλιάδες κόσμο, ενώ ονειρεύεται έναν κόσμο πιο ευαίσθητο με οικολογικό πρόσημο στις σκέψεις και στις πράξεις του.
Άννα Μακρή, μουσικός και μάλιστα τρομπέτας. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε στο συγκεκριμένο μουσικό όργανο; Θεωρείς πως ο ήχος του εκπέμπει μαγεία;
«Τρομπετίστρια λοιπόν ναι..! Στον τόπο καταγωγής μου (Κοζάνη) ,είναι συνδεδεμένη η παραδοσιακή μουσική με τα χάλκινα όργανα όπως τρομπέτες και τρομπόνια.. Υπάρχει βέβαια και το κλαρίνο , αλλά χωρίς χάλκινα δεν γίνεται καμία πολιτιστική δραστηριότητα. Οπότε το άκουσμα της τρομπέτας ήταν βαθιά ριζωμένο μέσα μου.
Η φιλαρμονική μπάντα της περιοχής επίσης , έχει μεγάλη ιστορία και παράδοση στο να «βγάζει» μουσικούς που ασχολούνται με χάλκινα ( και όχι μόνο )πνευστά. Πέρα όμως από τους παραπάνω παράγοντες, η τρομπέτα είναι ένα όργανο με ένταση , ενέργεια και δυναμισμό. Νομίζω ταιριάζει αρκετά με την ιδιοσυγκρασία μου και σίγουρα , όσο σωματική δύναμη και να χρειάζεται ,γεγονός που σημαίνει ότι είναι ευκολότερα τα πράγματα για έναν άντρα, δεν την αλλάζω!!»
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με την τέχνη σου;
«Με τη μουσική ασχολούμαι από μικρό παιδάκι. Νομίζω 7 ήμουν όταν οι γονείς μου, όπως όλοι οι γονείς τότε , με έστειλαν στο ωδείο για πιάνο και θεωρητικά.
ε την τρομπέτα ήρθα σε επαφή περίπου στην ηλικία των 16 χρόνων , στη φιλαρμονική της Κοζάνης , και μετά από λίγους μονάχα μήνες, βρέθηκα ναι παίζω σε εκδηλώσεις της περιοχής , σε γλέντια , γάμους , και χοροεσπερίδες. Σιγά-σιγά ήρθε και ο επαγγελματικός χαρακτήρας του όλου θέματος. Παράλληλα και αφού πέρασα στο πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη , τελείωσα και με τις ωδειακές μου σπουδές στο όργανο. Οπότε γενικά ασχολούμαι πολλά χρόνια τώρα που το σκέφτομαι! Επαγγελματικά γύρω στα 13!».
Η τρομπέτα είναι από τους ήχους που συνδέονται με το βαλκανικό στοιχείο ή κάνω λάθος;
« Η τρομπέτα στην Ελλάδα , ναι , είναι συνδυασμένη με το βαλκανικό στοιχείο. Παρόλα αυτά, την βλέπουμε σε πολλών ειδών μπάντες, όπως τζαζ , μπλουζ , ποπ μπάντες, συμφωνικές ορχήστρες ( αφού ανήκει στα δυτικά όργανα) , σε μπάντες με εντεχνορεμπέτικο χαρακτήρα , σε φιλαρμονικές κλπ..»
Συνδέεται όμως και με την ελληνική παραδοσιακή μουσική και πως;
«Στη βόρεια Ελλάδα , και συγκεκριμένα στη δυτική Μακεδονία , η τρομπέτα δεν λείπει από καμία μπάντα που παίζει παραδοσιακή μουσική. Το συγκεκριμένο όργανο είναι παρών σε κάθε είδους πολιτιστική και πολιτισμική εκδήλωση. Σε γάμους , πανηγύρια, χοροεσπερίδες .. Ακόμη και σε καφέ μπαρ της ευρύτερης περιοχής , θα πετύχει κανείς live βραδιές με παραδοσιακή μουσική. Ξέρω βέβαια πως και στην Μυτιλήνη συχνά συναντάς τρομπέτα σε παραδοσιακές μπάντες! Μακάρι να μου δοθεί η ευκαιρία να το ζήσω ! Η παραδοσιακή μουσική της χώρας μας είναι τόσο πλούσια και αισθάνομαι τυχερή που τη ζω, την ακούω και την ψάχνω καθημερινά»
Ο καλλιτέχνης που στιγμάτισε το ελληνικό πεντάγραμμο τα τελευταία χρόνια δεν ήταν άλλος από τον Παντελίδη. Κάποιες από τις επιτυχίες του, τα πιο ξεεσηκωτικά τραγούδια αν θες, είχαν τρομπέτα. Πως το σχολιάζεις αυτό;
«Η τρομπέτα είναι ένα όργανο με ένταση και ενέργεια. Δεν είναι τυχαίο που η βαλκανική μουσική ξεσηκώνει χιλιάδες κόσμο σε φεστιβάλ και μουσικές σκηνές.
Ο Παντελίδης καθώς και άλλοι τραγουδιστές του ελληνικού πενταγράμμου , το αντιλήφθηκαν αυτό και έβαλαν την τρομπέτα στην μπάντα τους ! Για εμένα είναι ευχάριστο , γιατί αναδείχθηκε λίγο και αυτό το μουσικό όργανο σε ένα μεγαλύτερο κοινό, το οποίο υπό άλλες συνθήκες , θα αναγνώριζε μόνο το μπουζούκι».
Θα ήθελες στα σχολεία να διδάσκεται το μάθημα της μουσικής ουσιαστικά ώστε τα παιδιά να είχαν μουσική Παιδεία; Πως θα έπρεπε να είναι δομημένο το μάθημα της μουσικής;
«Βέβαια και θα ήθελα να διδάσκεται η μουσική σοβαρά και με συνέπεια στα σχολεία. Για εμάς , η ώρα της μουσικής στο σχολείο, σήμαινε παιχνίδια , πειράγματα και έλλειψη οποιασδήποτε προσοχής. Τι κρίμα!
Η μουσική παιδεία , θεωρώ πως συμβάλλει στην διαπαιδαγώγιση ενός παιδιού. Βοηθάει στην ανάπτυξη των ευαισθησιών και της συνεργατικότητας των μαθητών και καλλιεργεί μία ξεχωριστή αισθητική για την τέχνη γενικότερα. Λείπει αυτό στις κοινωνίες μας. Λείπει η ευαισθησία και η καλαισθησία.
Τώρα , για το πώς θα μπορούσε να είναι δομημένο το μάθημα δεν ξέρω . Μπορώ να σκεφτώ τρόπους ,από την διδασκαλία της θεωρίας της μουσικής , μέχρι παρουσίαση των μουσικών οργάνων και την δοκιμή τους από τα παιδιά.
Θα μπορούσαν να ακούγονται και να σχολιάζονται ωραίες μουσικές μέσα στην τάξη, να οργανώνονται συναυλίες μέσα αλλά και έξω από το σχολείο με αξιόλογες μπάντες, και τα παιδιά να είχαν διαδραστικό ρόλο , ηχογραφώντας και μιλώντας με τους μουσικούς!
Αν η κοινωνία ήταν φτιαγμένη πάνω σε πεντάγραμμο θα μπορούσε να ήταν μελωδική;
«Η κοινωνία δεν νομίζω να μπορούσε να ήταν μελωδία πάνω σε ένα πεντάγραμμο. Είναι πολλή κακόγουστη για να ήταν οποιοδήποτε είδος μουσικής.. Βέβαια με λίγη φαντασία όλα γίνονται!!».
Τέλος, αν θα μπορούσες τον κόσμο να άλλαζες…τι θα ήταν αυτό;
«Θα ήθελα έναν κόσμο πιο ευαίσθητο. Με αγάπη και συμπόνια για οτιδήποτε ζωντανό πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.. Πόσο πιο όμορφα θα ήταν όλα , αν ο καθένας μας αγαπούσε τον άνθρωπο σαν οντότητα; Αν αγαπούσε τα ζώα , τα φυτά , την θάλασσα και τον αέρα; Η τέχνη γενικότερα συμβάλλει στην ανάπτυξη τέτοιων ευαισθησιών;»
