Ονομάζομαι Θεοδότα και είμαι 38 χρονών…
Όλα ξεκίνησαν μετά από μία άτυχη εγκυμοσύνη όταν άρχισα να πιάνω κάτι στον αριστερό μου μαστό. Φυσικά δε μου περνούσε από το μυαλό ότι μπορεί να είναι κάτι κακό αλλά βαθιά μέσα μου κάτι με έτρωγε.
Έτσι ξεκίνησαν οι υπέρηχοι οι οποίοι δεν έδειχναν κάτι και με καθησύχασαν για λίγο, όμως εγώ το μυαλό μου και το χέρι μου το είχα πάλι εκεί. Συνέχιζα να το ψάχνω.
Πήγα στον γυναικολόγο μου, μεγαλογιατρός, ο οποίος μου έλεγε «άστο, δεν είναι τίποτα, μικρό κορίτσι είσαι».
Εγώ αφού χαιρόμουν για λίγο πάλι εκεί. Πήγα σε μαστολόγο χειρουργό, ο οποίος με υπογραφή και σφραγίδα με διαβεβαίωσε ότι δεν έχω τίποτα.
Για να μη τα πολυλογώ πέρασε σχεδόν ένας χρόνος και ήρθε πάλι η ώρα να κάνω τον καθιερωμένο υπέρηχο. Μου το χαρακτήρισαν ινωαδένωμα αλλά μου είπαν να το προσέξω. Να το δείξω και κάπου αλλού.
Έτσι και εγώ πήγα στον κουμπάρο μου τον Παναγιώτη, γενικός χειρουργός με ειδίκευση στο μαστό. Από τις εικόνες μου λέει δε φαίνεται κάτι σοβαρό αλλά για να ηρεμήσεις θέλεις να πάμε να το βγάλουμε;
Θέλω του λέω, αύριο κιόλας. Το βράδυ μου λέει θα είμαστε πίσω και θα πίνουμε μπύρες, δε θα πονέσεις, μη φοβάσαι!
Μπήκα λοιπόν στο χειρουργείο. Όταν ξύπνησα καθόταν δίπλα μου και με δάκρυα στα μάτια μου είπε: «Θεοδότα είναι καρκίνος…»
Το ήξερα, το ένιωθα…
Αφού συνήλθα από τη νάρκωση και με πήγαν στο δωμάτιο ήταν όλοι εκεί. Ο άντρας μου, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, η αδερφή μου…
Ζωγραφισμένη η αγωνία στα πρόσωπά τους! Έφτασαν με ταχύτητα φωτός αφού έμαθαν τα κακά νέα. Εγώ πιο ήρεμη από ποτέ!
Την επόμενη το πρωί μπήκα πάλι στο χειρουργείο για να κάνω μαστεκτομή. Αυτό θεώρησε ο Παναγιώτης ότι είναι το σωστό.¨ Αυτό θα έκανα και στη μάνα μου¨ μου είπε.
Σε τρεις μέρες βγήκαν τα αποτελέσματα: Στάδιο 1.
Οι λεμφαδένες δεν είχαν πειραχτεί. Ήταν στην αρχή. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Δόξα τον Θεό λέγαμε αγκαλιασμένες με τη μαμά μου!
Το στήθος μου θα το φτιάξω. Θα είναι και πολύ καλύτερο από πριν έλεγα…
Όμως δεν περίμενα αυτό που θα ακολουθούσε. Μετά από σύσκεψη της ομάδας των ογκολόγων της κλινικής μου ανακοινώθηκε ότι προληπτικά έπρεπε να υποβληθώ σε κάποιες θεραπείες.
Για το λόγο ότι ήμουν μικρή σε ηλικία και γιατί ήταν επιθετικός ο καρκίνος.
«Δηλαδή…» τους ρωτάω.
«Χημειοθεραπείες. Οχτώ κύκλοι. Κάθε είκοσι μία μέρες θα έρχεσαι εδώ,και μετά για πέντε χρόνια ορμονοθεραπεία, ένα χάπι κάθε μέρα» απαντούν…
«Θα μου πέσουν τα μαλλιά?»
«Όλα…» ήταν η απάντησή τους.
Εκεί δεν κρατήθηκα. Δε μπορούσα να το φανταστώ!
Εγώ που λάτρευα τα μαλλιά μου, που τα έκοβα ένα πόντο και αγχωνόμουν!
Την επόμενη μέρα πήγα και τα κούρεψα. Έκανα ένα κοντό μοντέρνο κούρεμα. Όλοι τρελάθηκαν. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα μου πήγαινε τόσο πολύ!
Μετά πήγα να διαλέξω περούκα. Ένιωθα καρναβάλι…
Και που την πήρα δεν πίστευα ότι θα τη βάλω.
Στην πρώτη χημειοθεραπεία έκλαιγα. Ήξερα ότι στη δεύτερη δε θα έχω μαλλιά. Κάθε μέρα τα τραβούσα και δεν έβγαινε τρίχα. Έλεγα ότι ίσως σε μένα δε θα πέσουν. Μέχρι που κάποια στιγμή ότι τραβούσα έμενε στο χέρι μου.
Το βράδυ έβαλα τον άντρα μου να μου τα ξυρίσει. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα στον εαυτό μου…υπομονή, πες πως είσαι ηθοποιός και παίζεις ένα ρόλο! Και έτσι ήταν, έτσι ένιωθα. Εγώ η ανυπόμονη και υπομονή έκανα και καλά το ρόλο μου έπαιξα!
Και μετά από πολλά γέλια και κλάματα, μετά από πολλές προσευχές γνωστών και αγνώστων, φίλων και μη, μετά από πολύ πόνο και κούραση έφτασα στην τελευταία χημειοθεραπεία που πραγματικά θα μου μείνει αξέχαστη.
Κάναμε πάρτι!
Συγκίνηση και γέλια με τους γιατρούς μου και τις νοσοκόμες και φυσικά με τους φύλακες άγγελούς μου,τον άντρα μου και την αδερφή μου, που ήταν πάντα στο πλάι μου, από την αρχή μέχρι το τέλος! Σας λατρεύω !!!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη μητέρα μου που ξέρω ότι για ένα χρόνο δε ζούσε, όσο άνετη ήθελε να μου δείχνει ότι είναι.Σε λατρεύω!
Τώρα έχω μπει στο στάδιο της αποκατάστασης του στήθους μου και είμαι πολύ χαρούμενη που θα κάνω το μπούστο που ονειρευόμουν!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου στο γιατρό μου και κουμπάρο μου Παναγιώτη, στον ογκολόγο μου Βαγγέλη που είναι εκεί για να μου απαντάει στην κάθε μου φοβία, που αν και συνομήλικός μου ξέρω ότι θα φτάσει πολύ ψηλά.
Δε θα ξεχάσω τα λόγια σου Βαγγέλη πόσο μου ανέβασαν το ηθικό όταν μου είπες ότι και με το μαντήλι είσαι όμορφη, μην ανησυχείς. Ήθελα να το ακούσω!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους μου που ήταν δίπλα μου και παρέμειναν δίπλα μου,στους καινούργιους και σε αυτούς που έφυγαν από δίπλα μου γιατί κάποια στιγμή στη ζωή μου έπρεπε να γίνει ένα ξεκαθάρισμα.
Τέλος θα ήθελα να αφιερώσω την ιστορία μου στον υπέροχο πατέρα μου, που τον έχασα μέσα σε τρεις μήνες, αφού τελείωσα εγώ με την περιπέτειά μου, από καρκίνο του πνεύμονα.
Μου λείπεις και πάντα θα μου λείπεις.Το ξέρω ότι είσαι δίπλα μου.Το νιώθω!
Αυτό που έχω να πω είναι πως η ζωή συνεχίζεται μετά από μία τόσο δύσκολη περιπέτεια, αρκεί να μη το βάζουμε κάτω προσπαθώντας να είμαστε όσο δυνατοί γίνεται! Δεν ήταν εύκολο αυτό που πέρασα αλλά αν είχα την ευκαιρία να επιλέξω στη ζωή μου, πάλι το ίδιο θα επέλεγα να ζήσω γιατί μετά από αυτό νιώθω ότι ξαναγεννήθηκα! Νιώθω ότι έχω δύο ζωές! Τη ζωή μου πριν τον καρκίνο και τη ζωή μου μετά! Η δεύτερη ζωή μου αρέσει πιο πολύ! Σήμερα έχω περισσότερη Αγάπη για την οικογένειά μου και τους συνανθρώπους μου, περισσότερη Σοφία από τις εμπειρίες μου, μεγαλύτερη Πίστη στο Θεό και φυσικά μία μεγάλη Ελπίδα ότι ο καρκίνος θα είναι απλά μία ίωση! Χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο.
Ονομάζομαι Θεοδότα, επιζούσα από καρκίνο του μαστού και ΜΕΝΩ ΔΥΝΑΤΗ!
