Εξωφρενική ιστορία γραφειοκρατίας ή πόσο δύσκολο είναι να παραιτηθείς από το δημόσιο
Αφού δούλεψα περίπου 12 χρόνια ως δημόσιος υπάλληλος, εκπαιδευτικός σε δημόσιο σχολείο πήρα άδεια άνευ αποδοχών και ήρθα στη Στοκχόλμη. Αποφάσισα να μείνω μόνιμα εδώ οπότε επικοινώνησα με την υπηρεσία μου για να παραιτηθώ. Εξάλλου αυτή τη στιγμή είμαι μόνο ένας αριθμός σε μία λίστα, δεν υπάρχει θέση για μένα στο σχολείο που ήμουνα μετά από τόσο καιρό που λείπω (εξίμιση χρόνια συνολικά).
Κι εκεί αρχίζει ο παραλογισμός: μαθαίνω πως μπορώ να κάνω αίτηση παραίτησης μόνο δέκα συγκεκριμένες μέρες το χρόνο κι αυτή την προθεσμία την έχω χάσει. Πως η διαδικασία διαφορετικά είναι δύσκολη, χρονοβόρα και αμφιβόλου κατάληξης.
Ως λογικός άνθρωπος τα θεωρώ όλα αυτά υπερβολικά και ξεκινώ τη διαδικασία μήνες πριν τη λήξη της άδειάς μου. Όμως φαίνεται πως δεν είχα ιδέα για τον παραλογισμό του ελληνικού δημοσίου.
Η αίτησή μου πέρασε από διάφορα στάδια, γραφεία και συμβούλια και κατέληξε στο γραφείο της υπουργού παιδείας. Για να παραιτηθώ πρέπει να υπογράψει η ίδια η υπουργός.
Σημειώστε πως η ίδια η γραμματέας της υπουργού δεν γνώριζε πως η υπουργός υπογράφει σε τέτοιου είδους αιτήσεις. Το πληροφορήθηκε από μένα.
Η αίτησή μου λοιπόν χρειάζεται μια τελική υπογραφή. Πόσο χρόνο μπορεί να χρειάζεται κάποιος για να υπογράψει, μερικά δευτερόλεπτα; Σήμερα είμαστε σχεδόν στους δύο μήνες και η υπογραφή δεν είναι σίγουρο αν έχει μπει.
Ακόμα όμως και να μπήκε, χτες, προχτές ας πούμε, χρειάζεται κάποιες μέρες να ειδοποιήσουν τη Δευτεροβάθμια, να το δημοσιεύσουν στην εφημερίδα της κυβέρνησης, να ενημερώσουν εμένα και μετά λύεται η υπαλληλική σχέση. Ένα εικοσαήμερο μες στο νερό δηλαδή χαλαρά.
Κι εκεί αρχίζει ο δεύτερος και μεγαλύτερος παραλογισμός. Η άδεια που έχω (άνευ αποδοχών) έληξε 31 Δεκέμβρη. Από 1 Γενάρη θεωρείται πως είμαι αυτόματα στην παλιά μου θέση και πληρώνομαι. Στις 8 Γενάρη ανοίγουν τα σχολεία και πρέπει να παρουσιαστώ και να αναλάβω υπηρεσία. Αν δεν παρουσιαστώ θεωρούμαι αδικαιολογήτως απούσα.
Πληρώνομαι κανονικά και σε κάποιο διάστημα, πρέπει να περάσω από πειθαρχικό δικαστήριο στο οποίο πιθανότατα θα κριθώ και ένοχη και θα πρέπει να επιστρέψω τα χρήματα που πληρώθηκα με τόκο. Και μετά δεν θα μπορώ να παραιτηθώ ούτε εκείνο το δεκαήμερο που η παραίτηση γίνεται αυτοδίκαια γιατί θα είναι γραμμένη η υπόθεση στο μητρώο μου.
Το υπουργείο δηλαδή προτιμά να με πληρώνει χωρίς να είμαι εκεί, να μπλέκει στο πώς θα πάρει τα χρήματα πίσω με τόκο, να με μπλέξει με δικαστήριο, αντί να κάνει τη διαδικασία απλούστερη ή έστω να βάλει μια υπογραφή μέσα σε μια μέρα κι όχι σε 55.
Έχω σκεφτεί κάποιες πιθανές εναλλακτικές λύσεις αλλά σε όλες υπάρχει κάποια παράλογη, εξωφρενική, γραφειοκρατική παράμετρος που προκύπτει χωρίς να την έχεις υπολογίσει οπότε δεν είμαι καθόλου σίγουρη πώς και πότε θα ξεμπλεξω.
Από όλες τις δεκάδες συνομιλίες με υπαλλήλους στη δευτεροβάθμια, στο υπουργείο αλλά και με ανθρώπους από τα σωματεία θα έπρεπε να γράψω ένα τραγούδι, ένα ποίημα, ένα σκετς, ένα κατιτίς για να το ξορκίσω. Να βγει κάτι καλό από όλη αυτή τη βλακεία.
Επίσης σκέφτομαι να το μεταφράσω να το δουν και οι συνάδελφοί μου εδώ. Πώς να κατανοήσει κανείς την ελληνική πραγματικότητα;
Όλια Ταβλαρίδου – parallaximag
