Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας ότι ο σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει οικογένεια και παιδιά, σε μια κοινωνία όπου το πρότυπο που προέβαλλε ήταν αυτό της ιδανικής, ευτυχισμένης οικογένειας, που τα παιδιά μονίμως χαμογελούσαν και η μαμά ήταν “φρέσκια” και πάντα σε πολύ καλή διάθεση. Πόσα από αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα όμως;
Δημιουργούμε μια καινούρια οικογένεια, ενώνοντας τη ζωή μας με τον σύντροφό μας. Και οι δύο προερχόμαστε από διαφορετικές οικογένειες, μεγαλωμένοι με διαφορετικά βιώματα και στάσεις και αξίες για τη ζωή, τις οποίες καλούμαστε να ενώσουμε, ώστε να είναι η οικογένεια μας λειτουργική! Τις περισσότερες φορές το σύστημα των συζύγων δεν προλαβαίνει να έχει αρκετό χρόνο, ώστε να προσαρμοστούν οι σύζυγοι στα νέα δεδομένα πριν προκύψει η εγκυμοσύνη. Όταν έρχεται το νέο μέλος της οικογένειας οι ισορροπίες αλλάζουν και οι σύζυγοι πρέπει να προσαρμοστούν εκ νέου στη νέα κατάσταση. Το παιδί απαιτεί το 24/7 (φροντίδα και προσοχή 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα), οι γονείς δεν έχουν προετοιμαστεί γι’ αυτό, κάτι που έχει ως αποτέλεσμα γρήγορα να έρχεται το burnout (εξουθένωση) και οι γονείς να πέφτουν σε ένα φαύλο κύκλο άγχους, με νεύρα, θυμό και ξεσπάσματα με στόχο την επιβολή στο παιδί, χωρίς ο τρόπος αυτός να είναι και ο σωστός!
Γενιές και γενιές γαλουχήθηκαν με τα πρέπει και με τα στάνταρ να είναι τόσο υψηλά που μοιάζει σαν να τρέχουμε μόνοι μας σε έναν αγώνα δρόμου και να βγαίνουμε δεύτεροι. Ποιος όμως ορίζει τα πρέπει και την τελειότητα; Με βάση ποια κριτήρια και πού βρίσκεται το τέλειο; Μήπως δεν υπάρχει και κυνηγάμε μια ουτοπία; Ο μύθος της τέλειας μαμάς, είναι πολύ μεγάλη παγίδα, στην οποία πέφτουν πολλές γυναίκες μέσα. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο λοιπόν, η γυναίκα μόλις γίνει μητέρα, πρέπει να απαρνηθεί τα άλλα κομμάτια του εαυτού της και να αφοσιωθεί στη μητρότητα. Να ξεχάσει πως πριν γίνει μητέρα είχε ίσως μία δουλειά την οποία και έκανε πολύ καλά, ένα χόμπυ στο οποίο ένιωθε δημιουργική ή μία κοινωνική ζωή με φίλες που περνούσαν καλά. Φυσικά και είναι αυτονόητο ότι με την μητρότητα οι ισορροπίες και οι προτεραιότητες στα διάφορα κομμάτια της ζωής μας αλλάζουν και συνεπώς είναι πολύ βασικό να βρεθούν νέες ισορροπίες.
Το νέο μέλος της οικογένειας και η ανατροφή του αυτόματα μπαίνει σε πρώτη προτεραιότητα, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνεπάγεται ότι η μητέρα θα πρέπει να απαρνηθεί και την υπόλοιπη προσωπικότητα της.
Επιπλέον, αξίζει να αναρωτηθούμε ποιανού φωνή είναι αυτή που ορίζει τα πρέπει;
Συνήθως τα πρότυπα από την πατρική μας οικογένεια είναι σε αυτό το μοτίβο ή στο τελείως αντίθετο. Δηλαδή συνήθως ή η μητέρα μας είχε πέσει και η ίδια σε αυτήν την παγίδα της τελειότητας, ή τα παιδικά μας χρόνια ήταν τόσο τραυματικά που δεν θέλουμε με τίποτε να ξαναζήσουμε το ίδιο σενάριο και στην πυρηνική μας οικογένεια.
Βαδίζοντας όμως σε αυτό το μονοπάτι του μύθου της τέλειας μαμάς, μήπως τελικά ζούμε την ζωή μας βασιζόμενοι στο τι οι άλλοι περιμένουν από εμάς με βάση τις προσδοκίες τους και όχι με βάση τη δική μας προσωπικότητα;
Ίσως έχει έρθει η ώρα να στραφούμε στον εαυτό μας, να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε όλες τις πλευρές του και να τον αγαπήσουμε. Μόνο αν τον αγαπήσουμε θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τα δυσλειτουργικά του κομμάτια.
Μαρίνα Κρητικού-Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
