“Δεν είναι πια μαζί μας” ο λαϊκός καλλιτέχνης από τη Λιθιά Καστοριάς, Γρηγόρης Παπαβασιλείου.
Θέλαμε να εκφράσουμε την θλίψη μας ως σύλλογος για την απώλεια του από τον καλλιτεχνικό κόσμο της Πόλης Μας και τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στους οικείους του.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΓΡΗΓΟΡΗ
Χαμηλών τόνων και απλοϊκός ως άνθρωπος, εμείς τον γνωρίσαμε στην Καστοριά με τα ξυλόγλυπτα έργα του, που άφηναν μια παραδοσιακή δυναμική.
” Κάθε ένα από τα έργα του, συνοψίζει το πνεύμα της δουλειάς Του καλλιτέχνη συνδυάζοντας επιδεξιότητα και μαστοριά, μιας γεωμετρικής αισθητικής.
Ο κόσμος του σχεδίου του Γρηγόρη ήταν μια εικαστική περιπέτεια, ένα παιχνίδι που του επέτρεπε να αποτυπώσει, μια εικόνα από το παρελθόν. Ένα παζλ από γεωμετρικά σχήματα με απλά υλικά που συνέλεγε από το περιβάλλον που ζούσε.
Πολλές φορές άφηνε να Του βγουν τυχαία, ανάλογα την σύνθεση.
Απόλαυση για τα μάτια μας, τα χρώματα που άφηναν να δείχνουν ίχνος Βυζαντινών εποχών, αλλά ταυτόχρονα να ακολουθεί και στους Κανόνες της παραδοσιακής ζωγραφικής.
(χωρίς να τα έχει διδαχτεί!!! )
Η γεωμετρία που βρίσκεται πίσω από μία σύνθεση των έργων Του, έδινε την εντύπωση και τις κατευθυντήριες αρχές, μιας μικρογραφίας ενός Μακεδονικού ταβανιού.
Μέσω του σχεδίου Του, μπορούσε να καταγράψει σκέψεις , μη συνειδητές αναμνήσεις και κρυμμένα συναισθήματα.
Τα σχέδια Του δημιουργού συνθέτουν ένα είδος αυτοβιογραφικού ημερολογίου, μέσα από το οποίο ξεπροβάλλουν ιστορίες, που ίσως κάποτε εμφανιστούν μετά από Ανάλυση της σύνθεση των έργων του .
Σε έναν τέτοιο μικρό θησαυρό σχεδίων μας επιτρέπετε να ανακαλύψουμε την πορεία ενός
καλλιτέχνη, ο οποίος μέσα από μια διαρκή αναζήτηση 70 περίπου χρόνων κατόρθωσε να καταγράψει την εποχή του και να δημιουργήσει μια αισθητική γνώριμη, της περιοχής μας.
Με ένα Καλέμι και ένα σπασμένο αλφάδη στα χέρια του, συνέθετε,
αντίθετες καμπύλες,τετράγωνα, τρίγωνα που στόλιζε με ώχρα, μαύρο,Μπλε του κοβαλτίου, πορφυρό χρώμα και επέτρεπε να μετατρέψει την ομιλία των σχημάτων σε οπτικό φαινόμενο κατά τρόπο μοναδικό μέσα στη οπτική της παραδοσιακής ελληνικής τέχνης.
Και μια αίσθηση που άφηνε όταν συζητούσες με τα έργα του:
” ύμνησε τον άνθρωπο και τη λαχτάρα του να αγγίξει κάποτε, έστω και στα όνειρα, και μέσα από τη συνείδηση του πόνου, της φθοράς και της θνητό-τητας, την ομορφιά της ζωής
και μας έμαθε ένα καινούργιο τρόπο να βλέπουμε, να αντιλαμβανόμαστε και να
θαυμάζουμε τον απλοϊκό του κόσμο.
Τον απλό κατανοητό τρόπο του παραδοσιακού καλλιτέχνη.”
Δωροθέα Χαρίτωνος
Εικαστικός
