Το News4Health μίλησε με μια υγειονομικό στο νοσοκομείο της Καστοριάς, η οποία νόσησε από κορονοϊό και μπήκε σε καραντίνα. Μαζί της νόσησε κι ο σύντροφος της, υγειονομικός στο ίδιο νοσοκομείο. Πώς περιγράφει η ίδια την εμπειρία και τι επιθυμεί για την επόμενη ημέρα;
Η υγειονομικός στο «δύσκολο» νοσοκομείο της Καστοριάς ήθελε να μας μιλήσει ανώνυμα (τα πλήρη στοιχεία της είναι στην διάθεση του site). Αυτή είναι η μαρτυρία της:
της Δήμητρας Τριανταφύλλου
«Όταν άρχισαν να κυκλοφορούν τα νέα για την εξάπλωση του κορονοϊού παγκοσμίως, εμείς οι υγειονομικοί ήμασταν οι πρώτοι που αρχίσαμε να ανησυχούμε για τον νέο ιό, αλλά και για το γεγονός ότι διαισθανόμασταν ότι θα είμαστε μάλλον από τους πρώτους που θα νοσήσουμε από κορονοϊό κι ότι αργά ή γρήγορα θα το αντιμετωπίζαμε.
Από την πρώτη στιγμή λαμβάναμε καθημερινά όλο το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό του νοσοκομείο έγγραφες οδηγίες από τον ΕΟΔΥ που μας προετοίμαζαν για την επερχόμενη κατάσταση. Πια ξέραμε ότι είμαστε κοντά. Είχαμε ένα χώρο box έξω από το νοσοκομείο κι αρχίσαμε να εξετάζουμε τα πρώτα ύποπτα κρούσματα.
Ένα πρωινό φόρεσα κι εγώ αυτό που οι πολίτες αποκαλούν «στολή του αστροναύτη» για να εξετάσω το πρώτο ύποπτο κρούσμα σε ένα box έξω από το νοσοκομείο. Ήταν αρχές Μαρτίου όταν εξέτασα έναν έφηβο 14 ετών. Ήταν πολύ φίλος ενός παιδιού που είχε πάει σχολική εκδρομή στην Ιταλία, ενώ ο κορονοϊός είχε ξεκίνησε εκεί τον ξέφρενο χορό του. Το παιδί που εξέτασα βγήκε αρνητικό. Για τις επόμενες 2 εβδομάδες εξετάζαμε έξω στο box περιστατικά με αυτό τον τρόπο.
Σε κάποιο σημείο όλο και περισσότεροι άνθρωποι που ήταν φορείς άρχισαν να προσέρχονται στο νοσοκομείο. Έρχονταν για άλλο ιατρικό λόγο αλλά πιθανόν αρκετοί να ήταν δυνητικά φορείς. Εμείς ήμασταν ανάμεσά τους με γάντια και μάσκες αλλά η διασπορά έγινε γρήγορα μέσα σε ένα μικρό επαρχιακό νοσοκομείο όπου δέχεται μεγάλη ροή ανθρώπων και μάλιστα ηλικιωμένων. Παίζαμε ήδη με την φωτιά και το ξέραμε, ωστόσο είναι η δουλεία μας και πάντα κρύβει κινδύνους.
Ήμουν από τους πρώτους υγειονομικούς υπάλληλους στην Ελλάδα που νόσησε. Στα μέσα Μαρτίου, ένα Σαββατοκύριακο ένιωσα αδιαθεσία. Αρχικά το απέδωσα στην κούραση της δουλειάς αλλά την Δευτέρα το πρωί πριν φύγω για το νοσοκομείο τα συμπτώματα είχαν προχωρήσει- είχα δέκατα, μυαλγία, καταβολή, και δειλά δειλά ένα βήχα.
Η υποψία μου ότι ήμουν θετική άρχισε να φουντώνει. Το πρώτο που έκανα όταν μπήκα στο νοσοκομείο ήταν να ενημερώσω για την κατάσταση μου και έτσι μου πήραν αμέσως δείγμα (φαρυγγικό επίχρισμα). Με έστειλαν αμέσως σπίτι μετά από αυτό σε συνεννόηση του νοσοκομείου με τον ΕΟΔΥ.
Την επόμενη κιόλας ημέρα με πήραν τηλέφωνο και μου ανακοίνωσαν πως είμαι θετική. Με πήραν κι από τον ΕΟΔΥ για να καταγράψουν τα συμπτώματα μου και το ίδιο συνέβαινε και τις επόμενες ημέρες- κατέγραφαν την πορεία μας.
Αν κι ήμουν πεπεισμένη ότι ήμουν θετική, η επιβεβαίωση σε ταράζει όσο συνειδητοποιημένος και να είσαι. Αρχίζεις να το επεξεργάζεσαι αλλιώς και νιώθεις ότι πια μπαίνεις σε αχαρτογράφητα νερά. Τις πρώτες ημέρες ένιωθα καταβεβλημένη, παρά το ότι ο πυρετός δεν ήταν υψηλός τα υπόλοιπα συμπτώματα ήταν έντονα. Ο επίμονος βήχας τις πρώτες ημέρες, σε συνδυασμό με τον πυρετό και τους έντονους πονοκεφάλους με είχαν εξαντλήσει.
Μετά από λίγες μέρες, όταν συνήλθα λίγο, άρχισα να μιλάω περισσότερο με τα κοντινά μου πρόσωπα, συγγενείς και φίλους και το αστείο ήταν εγώ έπρεπε να καθησυχάζω εκείνους περισσότερο απ’ ότι αυτοί εμένα. Έπρεπε να τους λέω: «Μην ανησυχείτε, θα το αντιμετωπίσω».
Είχα ήδη κάνει αρκετή εξάσκηση στον εξορθολογισμό, επαναλαμβάνοντας στον εαυτό μου ότι: είμαι γυναίκα- είμαι νέα- δεν είμαι καπνίστρια- θα πάω καλά.
Έκλεισα την τηλεόραση και απέφυγα ηθελημένα την έκθεση στις ειδήσεις. Αν περνάς τον covid – 19 και εκτεθείς στην καταιγιστική, στοχευμένη, τρομοκρατική πολλές φορές ειδησεογραφία τότε τα πράγματα ζορίζουν. Άλλωστε όταν είσαι μέσα στην καταιγίδα ήδη βλέπεις τα πιο πράγματα πιο έντονα γιατί νιώθεις ότι κινείσαι προς το άγνωστο.
Λίγες ημέρες αφότου νόσησα, νόσησε κι ο σύντροφος μου, επίσης υγειονομικός στο ίδιο νοσοκομείο. Είχε ήδη μπει σε καραντίνα μαζί μου δεδομένου ότι ζούμε μαζί αλλά το τεστ στο νοσοκομείο μια εβδομάδα μετά από εμένα το επιβεβαίωσε. Το πέρασε κι εκείνος όπως κι εγώ, με ήπια συμπτώματα.
Όταν το περνάς μαζί με κάποιον άλλο από την μία έχεις συντροφιά αλλά έχεις κι άγχος για τον άλλο και για το πως θα εξελιχθεί όλο αυτό, δεν ξέρεις αν θα κάνει επιπλοκές, αν μετά θα έχεις ανοσία, νιώθεις λίγο «πειραματόζωο». Ήμουν και εγώ η ίδια παρότι υγειονομικός, σε τακτική επικοινωνία με μεγαλύτερους και καταξιωμένους πνευμονολόγους και βλέπαμε ότι και η δική τους γνώση σχετικά με τον κορονοιό έφτανε μέχρις ενός σημείου.
Πάντως όταν σταθήκαμε κάπως στα πόδια μας, αρχίσαμε και oι δύο να διαβάζουμε αμφότεροι την διεθνή βιβλιογραφία και όλες τις εξελίξεις γύρω από τον covid για να είμαστε προετοιμασμένοι για όταν θα επιστρέψουμε στο Νοσοκομείο. Το κάναμε και γιατί αυτό είναι πλέον το αντικείμενο της δουλειάς μας για τις επόμενες εβδομάδες, αν όχι μήνες, και γιατί έχουμε τεράστιο ενδιαφέρον για αυτό τον νέο ιό που πλήττει την παγκόσμια κοινότητα.
Όσο για την σκληρή καραντίνα να είναι καλά οι συνάδελφοι μας που μας έφερναν ο, τι χρειαζόμασταν και μας τα άφηνα έξω από την πόρτα και φυσικά η λειτουργία των delivery.
Είμαστε τώρα 20 ημέρες μετά την καραντίνα και το πρώτο μας τεστ βγήκε ήδη αρνητικό. Περιμένουμε τα αποτελέσματα και του δεύτερου τεστ που θα επιβεβαιώνει την ίαση μας!
Αυτή τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να γυρίσω το συντομότερο πίσω στην δουλειά μου. Νιώθω τυχερή που το πέρασα ήπια και τώρα θέλω απλώς να μπω στην μάχη να βοηθήσω ασθενείς και συναδέλφους. Και δεν φοβάμαι, ακόμα κι αν το νοσοκομείο μας είναι το πιο δύσκολο απ’ όλα. Οι συνάδελφοι εκεί δίνουν μάχη συνεχόμενη απαιτώντας διαρκώς την καλύτερη θωράκιση κι εξοπλισμό του νοσοκομείου και πετυχαίνουν νίκες! Πρέπει να σκεφτόμαστε αισιόδοξα και να είμαστε αλληλέγγυοι».
news4health
