Ο Κινέζικος πολιτισμός, είναι αδερφός μας. Στη γλώσσα τους, η λέξη Ελλάδα, είναι έννοια και όχι «σκέτη λέξη». Σημαίνει «Ο άλλος μεγάλος πολιτισμός». Βέβαια, δε θα τους επικαλούμαστε επειδή «μας αγαπάνε», αλλά θα τους επικαλούμαστε αν κάτι από την κληρονομιά τους, είναι άξιο συζήτησης. Και όπως ξέρουμε, έχουν πάρα πολλά πράγματα άξια συζήτησης.
O άνθρωπος, μαέστρος στην ορχήστρα.
Ο κινέζικος κόσμος της σοφίας, είναι στρωμένος με πολλή… φύση μέσα του! Γαλήνη, αρμονία, ισορροπία και άλλες τέτοιες λέξεις, είναι παντού μέσα σε Ταό , Κομφουκιανισμό, Βουδισμό. Είμαστε φτιαγμένοι από τη φύση, για τη φύση. Είμαστε και εμείς ένα μικρό περιβάλλον που πρέπει να έχει ισορροπία. Από τη στιγμή που μόνο εμείς, ως άνθρωποι, μπορούμε να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε ταυτόχρονα, είμαστε κάτι «σπέσιαλ» για τη φύση. Έχουμε ειδική… σχέση με αυτήν καθώς μας μεταχειρίστηκε «ειδικά». Για να μπορεί αυτή η αρμονία να αναπαράγεται, πρέπει να είμαστε αρμονικοί. Όλα όσα είναι γύρω μας, αποτελούν μια ορχήστρα, την οποία καλούμαστε να διευθύνουμε. Να γίνουμε μαέστροι της!
Ό,τι δίνεις, παίρνεις.
Ο σκοπός μας, είναι απλός: Να φωτογραφίσουμε τη φύση και μετά να δούμε πώς θα βάλουμε τον εαυτό μας στην ίδια φωτογραφία. Η φύση, έχει στηριχθεί στην παροχή. Έχει αποφασίσει, πως πρέπει να δίνει. Στον δικό μας, ανθρώπινο ηθικό κώδικα, το λέμε «γενναιοδωρία». Η φύση, αδιαφορεί για το αν αυτό, είναι «γενναίο». Το βλέπει ως «καθήκον». Για να δώσεις, πρέπει να έχεις. Παράδειγμα: Η φύση, δίνει νερό για να δώσει ζωή. Δίνει, για να δίνει. Το αντάλλαγμα, είναι οτι απλά πετυχαίνει…το στόχο της. Λέμε καθημερινά, (κυρίως όταν ένα αντικείμενο χαλάει) πως «ό,τι δίνεις παίρνεις». Αυτός ο «νόμος» δεν ισχύει μόνο στο εμπόριο, ισχύει και στην ίδια τη ζωή.
Εσύ, τι θα πάρεις… δίνοντας;
Κάθε φορά που εσύ φωνάζεις με οργή, η οργή θα γυρίσει πίσω σου. Κάθε φορά που εκπέμπεις μίσος, θα αντηχεί μίσος. Θα κουφαθείς από τη φασαρία. Γιατί θα γίνει αυτό; Δες ξανά τον κύκλο του νερού. Ως νερό ξεκινάει και ως νερό καταλήγει. Γνωρίζοντας από κύκλους, χαράσσεις τις καλύτερες ευθείες! Αν βάλεις τη δημιουργία, την ηρεμία, το χαμόγελο, φαντάσου πόσοι τέτοιοι κύκλοι θα σου έρθουν πίσω. Αυτή τη φορά, δε θα αντηχούν φασαρίες, αλλά μελωδίες της αρεσκείας σου. Μακριά από το φθόνο, τη ζήλεια. Όπως επίσης μακριά από κάθε απόπειρα να ενοχλήσεις τη φύση. Δεν καταλαβαίνει από «αλαζονεία». Εκείνη, ξέρει να ρωτά μόνο πόσα μπορείς να δώσεις. «Ποιός μπορεί στην έρημο να φέρει νερό; Αυτόν θέλω εγώ!». Τι θα πάρεις εσύ λοιπόν αφού πρώτα δώσεις;
Μη γίνουμε δεινόσαυροι, καλύτερα… φυτά.
«Έσπειρες ανέμους και θα θερίσεις θύελλες». Να και τα δικά μας λόγια, που θα τα καταλάβαιναν σίγουρα οι φίλοι μας οι Κινέζοι, κλείνοντάς μας το μάτι… Αν θυμηθούμε λίγο εκείνα τα ωραία βιβλία που είχαμε στην παιδική ηλικία, με τα «κοτσωμένα» εξώφυλλα, θα μας έρθουν στο νου οι δεινόσαυροι. Δεν εξαφανίστηκαν από τη μία μέρα στην άλλη…Τεράστια σώματα, είχαν «μάθει» να παίρνουν περισσότερα από όσα έδιναν. Νικητής του παιχνιδιού που έχει στήσει η φύση, είναι εκείνος που ξέρει να δίνει. Αν έπεσαν κομήτες, αστεροειδείς, ή αν έστω τοξικά νέφη πάνω από τη γη, γιατί δεν χάθηκε και το τελευταίο φυτικό κύτταρο; Γιατί ήταν φτιαγμένο για να δίνει.
