Δέκα μέρες τώρα αισθανόμαστε τα σχολεία μας άδεια… Χωρίς παιδικές, εφηβικές φωνές ηχούν άψυχα… Μας λείπουν οι μαθητές μας. Μπαίνοντας σήμερα το πρωί στο σχολείο αναπόλησα τις όμορφες στιγμές με τους μαθητές. Μου το θύμισε εντονότερα ο μεγάλος μουσαμάς στην είσοδο του σχολείου, του Γενικού Λυκείου Άργους Ορεστικού. Αποτυπώνει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα των παιδιών που μετέφεραν στον καμβά εικόνες της ελληνικής λογοτεχνίας. Έρχονται στο μυαλό μου αυτες οι στιγμές. Όλοι οι μαθητές της τάξης να έχουν “βάλει” κάτω το μουσαμά και τα χρώματα: να μιλούν, να χαίρονται, να ζωγραφίζουν, να δημιουργούν. Αναλογίζομαι το ρόλο του ελληνικού, δημόσιου σχολείου σήμερα…
Έχουμε και την εξαγγελία και την υλοποίηση μιας νέας μεταρρύθμισης στο χώρο της παιδείας.(Η φιλοσοφία της φαίνεται να κινείται προς τη σωστή πορεία. Η πράξη θα δειξει) 18 χρόνια στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης δεν ξέρω εάν επαρκούν για να καταθέσω τις απόψεις μου. Θα προχωρήσω όμως και ας κριθώ. Ο ρόλος της εκπαίδευσης διττός. Από τη μια στόχος είναι να “οικειοποιηθεί ” ο μαθητής χρήσιμες γνώσεις που θα τον βοηθήσουν να διευρύνει τους πνευματικούς του ορίζοντες και να επιδιώξει επαγγελματικές επιλογές της αρεσκείας του. Φαίνεται το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εδώ να κινείται στις σωστές ράγες…Η άλλη οπτική και στόχευσή σαν το θεό Ιανό είναι σκοτεινή για το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα… Και είναι η ουσία της παιδείας. Λίγοι μαθητές σήμερα έρχονται ευχάριστα στο ελληνικό σχολείο. Αναρωτηθήκαμε γιατί? Δεν χαίρονται, δεν δημιουργούν, δεν “ευτυχούν” στα ασφυκτικά πλαίσια του. Ειδικά το λύκειο έχει γίνει ο προθάλαμος για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο, ένας αγώνας δρόμου που καλούνται οι μαθητές να διανύσουν με κάθε κόστος… ” θάλαμος αερίων” των δημιουργικών μυαλών. Οφείλουμε να σκύψουμε και να αφουγκραστούμε τη νέα γενιά και να ακούσουμε τις βαθύτερες ανάγκες και αναζητήσεις της. Πως? Αλλάζοντας απόψεις και φιλοσοφία ζωής.
Θα μιλήσω σαν γονιός… Αγωνιούμε εάν τα παιδιά μας περάσουν στο Πανεπιστήμιο και σε σχολές κύρους. Καλλιεργούμε και αποτυπώνουμε πάνω τους τα δικά μας “θέλω” και απωθημένα. Ξεχνούμε όμως να ρωτήσουμε τα ίδια τα παιδιά τι πραγματικά θέλουν, ποια είναι τα δικά τους όνειρα που θα τα οδηγήσει σε εσωτερική πληρότητα.. Και εσωτερική πληρότητα σημαίνει ευτυχία. Πόσοι από εμάς είμαστε σήμερα “ευτυχισμένοι”με όσα κάνουμε από λάθος επιλογές που πήραμε ή μας οδήγησαν να τις ακολουθήσουμε. Να αφήσουμε τα παιδιά μας να αποφασίσουν ελεύθερα. Υπάρχουν και ειδικοί όπως επαγγελματικοί σύμβουλοι που μπορούν να τους βοηθήσουν.
Θα μιλήσω ως εκπαιδευτικός… Έχω γνωρίσει δασκάλους (γιατί όλοι δάσκαλοι λογιζόμαστε εάν επιτελούμε σωστά το ρόλο μας και στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) πολλούς στην πορεία μου. Στα μάτια τους υπάρχει αυτή η σπίθα των ανθρώπων που έχουν αγάπη για τη δουλειά τους γιατί διαμορφώνουν ανθρώπινες ψυχές. Αγαπούν με πάθος αυτό που κάνουν γιατί απέναντί τους στέκονται καθημερινά μάτια και ψυχές που αποζητούν να “ρουφήξουν” γνώσεις και αξίες.
Δεν είναι οι οικονομικές μας απολαβές, είμαστε ουραγοί του δημοσίου μισθολογικά. Δεν είναι οι επαγγελματικές συνθήκες. Είμαστε οι περιπλανώμενοι του δημοσίου. 19500 αναπληρωτές, καταλαβαίνετε τις ελλείψεις διδακτικού προσωπικού, ανακοίνωσε ο Υπουργός Παιδείας. Σήμερα Καστοριά αύριο(του χρόνου) Δωδεκάνησα. Και πολλοί αφήνοντας οικογένειες πίσω “ταξιδεύουν” για τη γνώση δέκα και παραπάνω χρόνια. Μόνιμοι και αναπληρωτές έχουν και το ειδικό προνόμιο… να παρέχουν τις υπηρεσίες τους και σε 5 σχολεία μέσα στη βδομάδα. Και μάλιστα για χάρη του εξορθολογισμού του δημοσίου να διδάσκουν σε τμήματα 27 μαθητών. Έχουμε γίνει μαθητές και εκπαιδευτικοί απλά αριθμοί … Αυτό ενδιαφέρει τους κομιστές των ευρωπαϊκών επιταγών…
Τι χρειάζεται? Συμπόρευση πολιτείας, εκπαιδευτικών και γονιών στις ανάγκες των μαθητών. Να σταθούμε δίπλα τους, να ακούσουμε την “ψυχή” τους, να αναζητήσουμε τη μελωδία της ευτυχίας τους. Αυτό είναι και το βασικό ζητούμενο: η ευτυχία των νέων που θα αναλάβει τα ηνία μιας νέας εποχής πέρα από στερεότυπα της δικιάς μας γενιάς σε έναν πολύχρωμο κόσμο (δεν νομίζω να έχουν πολλοί αντίρρηση ότι τα καταφέραμε “περίφημα”). Να ηχήσει αύριο το κουδούνι της ευτυχίας για τους μαθητές μας και όχι της αγγαρείας!
Αλέξανδρος Μακρίδης – Εκπαιδευτικός
Αιρετός στο Π.Υ.Σ.Δ.Ε.
