Είναι ακόμη νωρίς να μιλήσω για τον πατέρα μου σαν να μην είναι εδώ… Είμαστε συντετριμμένοι και συνάμα δεν το έχει χωρέσει ο νους μας, όπως συμβαίνει πάντα όταν χάνεται ξαφνικά ένας δικός σου άνθρωπος. Γράφω όμως αυτήν την επιστολή και εκ μέρους της μητέρας μου, της αδελφής μου και της αγαπημένης μας θείας, γιατί σαν οικογένεια νιώθουμε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους εκείνους που μοιράζονται μαζί μας την απώλεια αυτού του υπέροχου ανθρώπου.
Ευχαριστούμε λοιπόν μέσα από την καρδιά μας όλους τους συγγενείς και φίλους μας που μας συμπαραστέκονται. Τους παιδικούς του φίλους και αυτούς των φοιτητικών και αγωνιστικών χρόνων. Τους «ισόβιους» φίλους όπως συνήθιζε να λέει. Τους συνεργάτες και συμμαχητές του. Όλους εσάς που μέσω των blogs, των εφημερίδων και των μέσων δικτύωσης, εκφράσατε με αλήθεια και θέρμη την εκτίμηση, τον σεβασμό και κυρίως την αγάπη σας προς εκείνον -οι αναρτήσεις και τα άρθρα σας θα συλλεχθούν και θα αποτελέσουν μέρος του αρχείου του Νίκου Δόικου.
Ευχαριστούμε όλους εσάς που παρά τους γνωστούς και άχαρους περιορισμούς της εποχής μας παρευρεθήκατε στην κηδεία του για να τον αποχαιρετίσουμε με χάρη και αξιοπρέπεια. Όλους εσάς που βρισκόσασταν εκεί νοερά αλλά νιώθατε τον ίδιο πόνο. Όλους εσάς που στείλατε λουλούδια και κάνατε δωρεές στη μνήμη του. Όλους εσάς που μας συναντάτε στο δρόμο και σπεύδετε να μας συλλυπηθείτε και να πλέξετε ο καθένας το δικό του εγκώμιο για τον αδόκητα χαμένο συμπολίτη, συνεργάτη και φίλο. Σας ευχαριστούμε που με όμορφα και ζεστά λόγια τού αποδίδετε την τιμή που του αξίζει.
Τέλος, ας μου επιτραπεί να ευχαριστήσω ονομαστικά τους κουμπάρους μου, τον Άκη Τοκατλίδη και τη Λία Χαλαγιάννη. Έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους ανεξαρτήτου ώρας και στάθηκαν δίπλα στον πατέρα μου και σε μας, ιδιαίτερα τις τελευταίες δύσκολες μέρες και ώρες, τόσο με την επαγγελματική τους ιδιότητα (ιατρού και νοσηλεύτριας) όσο και ως φίλοι και οικογένεια.
Να είστε όλοι καλά και να τον θυμάστε με αγάπη και χαμόγελο. Και όπως μου θύμισε μια καλή μου φίλη, αν υπάρχει κάποια παρηγοριά, μας την έδωσε ο ίδιος ο ποιητής όταν έγραψε:
«Οι ποιητές δεν πεθαίνουν.
Αποσύρονται σε μυστικά ασκητήρια,
σ’ ένα παράλληλο σύμπαν προσμένουν
εωθινά σαλπίσματα εγερτήρια,
τις νέες εφορμήσεις τού φωτός.»
(Οι ποιητές δεν πεθαίνουν, Οι αδέσποτοι – εις μνήμην απόντων Ποιητών, Νίκος Δόικος 2020)
