Ζούμε σε μια πόλη μικρή. Μικρή μα όμορφη. Στης λίμνης Ορεστιάδας την αγκάλη ονειρεύεται… Και το φθινόπωρο τα όνειρα της είναι πολύχρωμα και πανέμορφα. Στο Απόζαρι και το Ντολτσό σεργιανούν οι βυζαντινοί άρχοντες δίπλα στις εκκλησιές της… Πουθενά αλλού δεν θα βρεις τέτοια φυσική ομορφιά και τόσο πλούτο πολιτιστικό μαζεμένο σε τόση μικρή λουρίδας γης κυκλωμένης από το υδάτινο στοιχείο.
Ένα ασημένιο βέλος να τοξεύει την καρδιά της λίμνης…
Οι μνήμες ενός ένδοξου παρελθόντος αποτυπώνονται σε κάθε γωνιά της. Τα βυζαντινά τείχη, τα μεγάλα αρχοντικά εμπόρων και γουναράδων, ο μεντρεσές το μαρτυρούν.
Βραδινή βόλτα στην παραλία της πόλης. Ελάχιστη κίνηση… Πάπιες και κύκνοι με συντροφεύουν. Μα που βρίσκονται οι άνθρωποι αναρωτιέσαι?
Κάποτε η παραλία και τα μαγαζιά ήταν γεμάτα. Τώρα ερημιά. Μείναμε δεν μείναμε 10.000 σε μια πόλη που κάποτε ο πληθυσμός της προσέγγιζε τις 30.000.
Οι μαθητικές φωνές στα σχολεία της γίνονται όλο και λιγότερες…Η ανεργία φέρνει την μετανάστευση και η μετανάστευση την πληθυσμιακή αφαίμαξη.
Ένα μεγάλο χωριό πλέον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Τα αίτια πολλά… Η οικονομική κρίση, η κρίση της γούνας, η μη αξιοποίηση του πλούτου της πόλης οδήγησαν σε τούτο το μαρασμό. Και οι νέοι εξακολουθούν να φεύγουν αναζητώντας αλλού την τύχη τους… Θα μείνουμε εμείς και εμείς παρέα με τις αρκούδες , δεν μου φταιν σε τίποτα τα ζωντανά, τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες που πλησιάζουν.
Όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι τότε καλούμαστε εσύ και εγώ και όλοι μας να σκεφτούμε. Να βρούμε λύσεις για να ζωντανέψει η πόλη και κίνητρα για να μείνουν οι νέοι.
Και λύσεις υπάρχουν. Χρειάζεται ένα σχέδιο μακράς πνοής για την ισόρροπη ανάπτυξη-άνθιση της πόλης. Όχι μεμονωμένες και σπασμωδικές ενέργειες και σχέδια. Ένα τρίπτυχο που θα εδράζεται: στην επιχειρηματικότητα, στον τουρισμό και στον πολιτισμό. Συγκοινωνούντα δοχεία και οι τρεις τομείς και πρόσφορο το έδαφος για να την ανάπτυξη τους.
Ελάχιστα παραδείγματα θα φέρω γιατί από προτάσεις μπορούν να κατατεθούν πολλές. Δεν μπορεί μια πόλη που θέλει να επενδύει στον πολιτισμό και στον τουρισμό να φέρει μία πλατεία τύπου Βαν Φλιτ που παραπέμπει σε πλατείες της δεκαετίας του 1960. Εδώ η φύση έχει αποδομήσει τον αστικό ιστό.
Δεν μπορεί να μην υπάρχει ποδηλατόδρομος κατά μήκος της παραλιακής ζώνης. Δεν μπορεί να μην υπάρχει δυνατότητα στους πολίτες της και στους τουρίστες να ταξιδέψουν στα νερά της λίμνης και να θαυμάσουν την ομορφιά της πόλης και του τοπίου. Τούτο το παράπονο το έχω ακούσει και από ντόπιους και από ξένους. Δεν μπορεί στις εκκλησιές της να μην υπάρχει εύκολη πρόσβαση.
Δεν μπορεί η παραλίμνια όχθη να έχει την μορφή που έχει στη Λεωφόρο Κύκνων. Δεν μπορεί μια πόλη που φεύγει πίσω στα βυζαντινά χρόνια να μην έχει ένα συνεδριακό χώρο ή ένα πολιτιστικό κέντρο?
Δεν μπορεί να μην υπάρχει ένα μουσείο γούνας στον τόπο που έδωσε τα φώτα στον τομέα αυτό σε παγκόσμια κλίμακα. Δεν μπορεί να μην υπάρχει ένα σύγχρονο αθλητικό κέντρο σε μια πόλη πρωτοπόρα. Η πρώτη επαρχιακή πόλη που η ομάδα της κέρδισε τίτλο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Πολλά μπορούμε να πούμε που λείπουν. Ας κοιτάξουμε γύρω μας. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Κοντά μας άλλοι τόποι με λιγότερα φυσικά και πολιτιστικά εφόδια τα καταφέρουν καλύτερα .(Καλαμάτα, Χανιά, Τρίκαλα, Συκιές και ακόμα εγγύτερα…).
Δεν μας φταίει μόνο η οικονομική κρίση. Είναι θέμα αλλαγής νοοτροπίας και στάσης. Οφείλουμε να ξεφύγουμε από τον ατομισμό και να δρασκελίσουμε την πόρτα της συλλογικότητας. Να ξεφύγουμε από κομματικούς εναγκαλισμούς και πελατειακές σχέσεις που οδήγησαν στη σημερινή φθορά και στην υποβάθμιση.
Να δώσουμε τη δυνατότητα σε νέους ανθρώπους, όχι απαραίτητα νέους ηλιακά, αλλά με καινοτόμες και δυναμικές ιδέες και με αποδεδειγμένη τη διαδρομή στον εργασιακό και κοινωνικό τους χώρο να εκφραστούν και να δημιουργήσουν πάνω σε ένα πλάνο προοπτικής, εκμεταλλευόμενοι τον τόσο πλούτο και τη δυναμική της, να δημιουργήσουν ένα μέλλον που αξίζει αυτή η πόλη. Με μικρά αλλά σταθερά βήματα και με συνεργασία και σύμπραξη όλων των φορέων, επιχειρηματικών, αθλητικών, πολιτιστικών ισορροπώντας ανάγκες και δυνατότητες. Κανένα κομμάτι της να μην μείνει έξω γιατί η μονομέρεια έχει συνέπειες…
Ανθρώπους που θα υπερβούν μικροσυμφέροντα, πολιτικές και κομματικές αγκυλώσεις, τεχνοκράτες και μη, αλλά με όραμα και τόλμη να σπάσουν τις αλυσίδες που μας κρατούν στο βάλτο μιας μίζερης καθημερινότητας και αφαιρούν το χαμόγελο και την προοπτική.
Την τύχη της την κρατάμε στα χέρια μας. Αρκεί να τοξεύσουμε με στόχο.
Και ο στόχος είναι το ασημένιο βέλος μας να μεταμορφωθεί σε χρυσό. Διαφορετικά…
Αλέξανδρος Μακρίδης
