Η ζωή μας, αν το σκεφτείς, μοιάζει με ένα λούνα παρκ. Μοιάζει με εκείνο το τρενάκι που ξαφνικά κλείνεται σε δρόμους σκοτεινούς για να βγει ξανά στο φως. Είναι όπως εκείνο το τρένο που σε ανεβάζει ψηλά, σε αφήνει μετέωρο με κομμένη την αναπνοή και δίχως να το καταλάβεις, σε προσγειώνει απότομα.
Η ζωή μας είναι όπως ένα λούνα παρκ. Απρόσμενη, μας επιφυλάσσει εκπλήξεις, μας κατεβάζει απότομα από τα ψηλά στα χαμηλά. Μας κλείνει στο σκοτάδι και μας αποκαλύπτει ξανά το φως, μας ανεβάζει ψηλά και μας προσγειώνει ξανά στη γη με κομμένη την ανάσα.
Μέσα σε βαγόνια που σε φέρνουν κοντά με άλλους ανθρώπους, αλλά και πάλι αφήνοντάς σε μόνο να βιώσεις μόνος σου όλα τα συνταρακτικά συναισθήματα. Όπως είμαστε υπαρξιακά μόνοι και στην ίδια μας τη ζωή, ακόμα και αν περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους.
Αυτή είναι η ζωή μας. Ένα λούνα παρκ. Ένας αγώνας σκοποβολής στον οποίο προσπαθήσουμε να βρούμε το στόχο ώστε να κερδίσουμε το πολυπόθητο δώρο που μας υποσχόταν. Εμείς, οι συμμετέχοντες σε αυτό το γεγονός, προσπαθούμε να την ξεγελάσουμε, να μαντέψουμε ποια θα είναι η επόμενη κίνησή της. Άλλοτε τη φοβόμαστε, άλλοτε την αποφεύγουμε και άλλοτε τσιρίζουμε δυνατά προσπαθώντας να την αποφύγουμε.
Εμείς αποφασίζουμε πώς θα ζήσουμε αυτή τη μοναδική διαδρομή. Αν θα τη χαρούμε και θα τη ζήσουμε στο έπακρο ή αν θα επιτρέψουμε στο φόβο να μας καταβάλλει και να μας αποτρέψει από το γέμισμα αυτής.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους φόβους και τους δισταγμούς στην άκρη. Ας αφήσουμε τη μαγεία της διαδρομής να μας παρασύρει, να μας ενθουσιάσει, ακόμα και να μας εκπλήξει. Μπορεί να είναι μία διαδρομή με σκαμπανεβάσματα, με χαρές και λύπες, αλλά δεν παύει να είναι μοναδική εμπειρία.
Ας μη διστάσουμε. Ας μπούμε στα βαγόνια και ας πετάξουμε ψηλά. Ακόμα κι αν προσγειωθούμε ξαφνικά, τουλάχιστον θα έχουμε ζήσει. Έτσι και αλλιώς, η χαρά της διαδρομής είναι που της δίνει αξία.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
