Το να ζητάμε βοήθεια, αν και δύσκολο για πολλούς, είναι το καλύτερο «φάρμακο» για την ατομική και τη συλλογική μας υγεία. Πόσο συχνά όμως τη ζητάμε;
Το τελευταίο πράγμα που πολλοί από εμάς θέλουμε να κάνουμε είναι να ζητήσουμε βοήθεια. Πολλοί άνθρωποι, ακόμη κι αν βρίσκονται σε αδιέξοδο, φοβούνται ή ξεχνούν να τη ζητήσουν. Κάποιοι φτάνουν ακόμη και στο σημείο να τη αρνούνται όταν τους προσφέρεται. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;
Γιατί δεν «απλώνουμε το χέρι»;
Κάποιοι από εμάς δεν θέλουμε να επιβαρύνουμε τους άλλους. Άλλοι φοβόμαστε την απόρριψη. Μερικοί είμαστε ντροπαλοί ή ευάλωτοι και υπάρχουν κι εκείνοι που δεν βρίσκουν τις σωστές λέξεις ή την κατάλληλη στιγμή για να ζητήσουμε βοήθεια. Έτσι, προτιμάμε να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας από το να παραδεχθούμε πως έχουμε ανάγκη από ένα χέρι βοηθείας.
Eιδικοί υποστηρίζουν πως σχεδόν όλοι μας έχουμε μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι το να ζητάμε βοήθεια είναι σημάδι αδυναμίας. Στην διαπαιδαγώγηση μας, κυριαρχεί το κοινωνικό στερεότυπο ότι οι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι ικανοί να αναλάβουν δράση μόνοι τους.
Επιπλέον, πριν ζητήσουμε βοήθεια, συχνά αναρωτιόμαστε: «Ποιες είναι οι πιθανότητες να την πάρω»; Δεν είμαστε κοινωνικά «εκπαιδευμένοι» στην απόρριψη. Ο μόνος κίνδυνος του να ζητήσεις βοήθεια είναι.. να μην τη λάβεις. Τόσο απλά! Καλώς ή κακώς, οφείλουμε να συμφιλιωθούμε και με το «όχι».
Σημαντικό είναι επίσης να διαχωρίσουμε το «όχι» από τον άνθρωπο που μας το λέει. Ένας φίλος μπορεί αναγκαστικά να μας αρνηθεί διότι όντως ενδεχομένως δεν μπορεί να βοηθήσει.
Βέβαια, μελέτες δείχνουν ότι η «επιτυχία» στην αναζήτηση βοήθειας είναι πιο πιθανή από την «αποτυχία».
Οι συνέπειες του να μην ζητάμε βοήθεια
Το να νιώθεις απελπισμένος και να μην ζητάς βοήθεια είναι εξαιρετικά αγχωτικό. Είναι γνωστό πως το χρόνιο στρες είναι εξαιρετικά επιβλαβές για την υγεία. Επιπλέον, ένας άνθρωπος βιώνει, μεταξύ άλλων, αισθήματα απομόνωσης, απόγνωσης και δυσκολίας να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες.
Εκτός όλων αυτών, η διαδικασία αυτή αποτελεί και ένα τεστ των διαπροσωπικών μας σχέσεων. Για παράδειγμα, εάν ζητάμε βοήθεια από έναν φίλο και λαμβάνουμε επανειλημμένα το «όχι» ως απ’αντηση, αυτό θέτει ερωτήματα ως προς την αξιοπιστία τελικά της σχέσης μας μαζί του.
Η σπουδαιότητα του να «ζητάς» και να «προσφέρεις»
Όλοι μας έχουμε αισθανθεί όμορφα παρέχοντας βοήθεια σε κάποιον φίλο, συγγενή ή ακόμη και άγνωστο. Με το να μη ζητάμε βοήθεια, στερούμε από τους γύρω μας την ευκαιρία να βιώσουν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Αντιθέτως με το να ζητάμε, αισθανόμαστε μια βαθιά ανακούφιση και τα επίπεδα άγχους μειώνονται σημαντικά.
Η βοήθεια είναι ένα «φάρμακο» ατομικά και κοινωνικά που αυξάνει τη σύνδεσή μας με τους άλλους. Έτσι, βελτιώνεται τόσο η υγεία, όσο και η ποιότητα ζωής όλων.
Ενθαρρύνοντας τα παιδιά να εκφράζουν τις ανάγκες τους
Τα παιδιά συνήθως ζητούν και προσφέρουν βοήθεια από μόνα τους. Ωστόσο, το να ζητούν υποστήριξη είναι μια δεξιότητα που πρέπει να εξασκηθεί. Είναι σημαντικό να τους δίνουμε ειλικρινείς απαντήσεις, ξεκάθαρα «ναι» και «όχι». Το να τους λέμε πάντα «ναι», τους δημιουργεί μια ψευδή προσδοκία και το «όχι» ακούγεται καταστροφικό μεγαλώνοντας.
Πρέπει λοιπόν να λέμε «όχι» αλλά να τους δίνουμε ενναλακτικές λύσεις ή μια εξήγηση. Έτσι, τα παιδιά μαθαίνουν ότι δεν είναι καθόλου κακό να ζητήσουν βοήθεια και ότι το «όχι» συχνά οδηγεί σε «διαπραγματεύσεις» και σε ένα αποτέλεσμα με το οποίο όλοι μπορούν να μείνουν ευχαριστημένοι.
