Ένας νέος άνθρωπος με στολή πιλότου κατευθύνεται προς το μικρό ελικοφόρο αεροπλάνο που βρίσκεται στον διάδρομο προσγείωσης. Δίπλα του ένας μεγαλύτερος, με στολή πιλότου κι εκείνος, μόνο που στις επωμίδες έχει περισσότερα διακριτικά, κάτι που υποδηλώνει ότι πρόκειται για εκπαιδευτή. Αφού κάνουν έναν έλεγχο στο αεροσκάφος, μπαίνουν στο πιλοτήριο, φορούν τα ακουστικά ενδοεπικοινωνίας και πατώντας έναν διακόπτη κάνουν τον έλικα να γυρίζει σαν τρελός. Ο εκπαιδευτής φαίνεται να δίνει κάποιες οδηγίες και το αεροπλάνο αρχίζει να τροχοδρομεί. Σε λίγα δευτερόλεπτα ο μαθητής κάνει την παρθενική του πτήση στον αττικό ουρανό.
Στην Ελλάδα του 2018, λίγοι γνωρίζουν ότι υπάρχουν αρκετές σχολές όπου μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί ως πιλότος της πολιτικής αεροπορίας. Ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν ότι οι ελληνικές σχολές έχουν πολύ καλή φήμη διεθνώς, με αποτέλεσμα πολλές μεγάλες αεροπορικές εταιρείες να συνάπτουν συμφωνίες συνεργασίας για εκπαίδευση του προσωπικού τους. Η πρώτη ιδιωτική αεροπορική σχολή της Ελλάδας ξεκίνησε τη δραστηριότητά της το 2000, ενώ το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η πλειονότητα των μαθητών στις ελληνικές σχολές είναι αλλοδαποί. Κάποιοι εξ αυτών μίλησαν στο «Κ» και εξήγησαν γιατί αποφάσισαν να γίνουν πιλότοι και πολύ περισσότερο γιατί επέλεξαν την Ελλάδα για την εκπαίδευσή τους.
Γυναίκες στο πιλοτήριο
Η Μι Κάι από την Κίνα αποφάσισε στα 30 της να γίνει πιλότος, θέλοντας να προσφέρει κάτι παραπάνω από τις υπηρεσίες της αεροσυνοδού. Κάποιος από τους κυβερνήτες με τον οποίο συνεργαζόταν την ενημέρωσε ότι θα μπορούσε να κάνει μια δοκιμαστική πτήση με εκπαιδευτή και η ιδέα την εντυπωσίασε. Σύμφωνα με τη Μι Κάι, το επάγγελμα του πιλότου είναι διεθνώς ανδροκρατούμενο. Στην Κίνα η αναλογία είναι περίπου δύο γυναίκες για κάθε δέκα άνδρες πιλότους. Παρ’ όλα αυτά, φεύγοντας για σπουδές, συμφώνησε με την εταιρεία στην οποία εργαζόταν να επανεξετάσουν τη δυνατότητα συνεργασίας όταν αποφοιτήσει και θεωρεί ότι έχει πολλές πιθανότητες. Εξάλλου, για εκείνη δεν έχει σημασία αν σε εμπιστεύονται οι άλλοι, αλλά αν εσύ εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου.
Μια άλλη εκπαιδευόμενη είναι η 33χρονη Σου Γιανγκ Λι από τη Νότια Κορέα, επίσης πρώην αεροσυνοδός, η οποία εντυπωσιάστηκε από το περιβάλλον του επαγγέλματος και τις υψηλές αποδοχές. Οι φίλοι της σοκαρίστηκαν όταν τους ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να γίνει πιλότος. «Για τους ανθρώπους που δεν γνωρίζουν από αεροπορικά επαγγέλματα είναι περίεργο να πετάει μια γυναίκα», λέει η ίδια. Όσο για τους γονείς της, είχαν ενδοιασμούς ως προς το κόστος των μαθημάτων, τις πολλές πτήσεις και το ότι θα έφευγε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την πατρίδα της για αρκετούς μήνες. Το τελευταίο ήταν το μόνο που την προβλημάτιζε. «Τον Οκτώβριο πήγα διακοπές στην Κορέα για δέκα μέρες, από τις οποίες πέρασα τις δύο ταξιδεύοντας», λέει χαρακτηριστικά.
Τόσο η Μι Κάι όσο και η Σου Γιανγκ Λι επισκέφθηκαν κι άλλες ευρωπαϊκές σχολές, στην Τσεχία και στην Πολωνία. Ο λόγος όμως που επέλεξαν τη χώρα μας ήταν η καλή παρουσίαση που τους έκαναν οι άνθρωποι της σχολής, καθώς και οι ιδανικές καιρικές συνθήκες που τους επιτρέπουν να προσθέτουν πολλές ώρες πτήσης στο βιογραφικό τους.
Την ημέρα του ρεπορτάζ, το πρόγραμμα της Σου περιλάμβανε πτήση. Μαζί με τον εκπαιδευτή Χρήστο Μάλαμα έλεγξε το αεροσκάφος με το οποίο θα πετούσαν, σύμφωνα με μια λίστα ενεργειών την οποία ακολουθούν κατά γράμμα. Πρόκειται για οπτικό έλεγχο στις δεξαμενές καυσίμου, έλεγχο στα φτερά για τυχόν χτυπήματα κ.ά. «Όταν οι μαθητές φύγουν από τη σχολή, θα πραγματοποιούν τον ίδιο έλεγχο μαζί με τον συγκυβερνήτη τους πριν από κάθε πτήση. Ο ένας διαβάζει τη λίστα κι ο άλλος ελέγχει. Με αυτόν τον τρόπο είναι σίγουροι ότι η διαδικασία έγινε σωστά», λέει στο «Κ» ο εκπαιδευτής.
Μια βόλτα σε αξιοθέατα
Η Egnatia Aviation, που βρίσκεται στην Καβάλα, στην παρούσα φάση έχει το υψηλότερο ποσοστό ξένων μαθητών (περίπου 86%), με 180 αλλοδαπούς και 30 Έλληνες, ένας εκ των οποίων είναι και ο Λευτέρης Παπαμιχαήλ, που έχει εκπαιδευτή τον πατέρα του, απόστρατο πιλότο της Πολεμικής Αεροπορίας που εργάζεται πλέον στη σχολή. Το επάγγελμα του πιλότου αποτελούσε παιδικό του όνειρο, αλλά η έλλειψη ενημέρωσης δεν του επέτρεψε να αρχίσει εκπαίδευση σε νεότερη ηλικία. «Δεν γνώριζα ότι υπάρχουν σχολές για πιλότους πολιτικής αεροπορίας. Ούτε καν ο πατέρας μου, που είναι πιλότος, γνώριζε κάτι», λέει ο Λευτέρης. Έτσι ξεκίνησε την εκπαίδευση σε ηλικία 28 χρόνων, έχοντας πρώτα πάρει πτυχίο μηχανικού Πληροφοριακών και Τηλεπικοινωνιακών Συστημάτων κι έχοντας εργαστεί σε εταιρεία τηλεπικοινωνιών. Ένα επιπλέον εμπόδιο ήταν το οικονομικό. Ευτυχώς, έχει πάρει μερική υποτροφία από την Aegean, στην οποία πρόκειται να εργαστεί μετά την ολοκλήρωση των σπουδών. Είναι μια τακτική που ακολουθούν συχνά μεγάλες αεροπορικές εταιρείες.
Στην ίδια σχολή συναντάμε τους Ταμπάρκ αλ Ουμπάιντι από το Ιράκ και τον Σλοβάκο Όλιβερ Πορβάζνικ, που έχει ήδη σπουδάσει σε αεροπορική σχολή του Λονδίνου και εργάστηκε στο αεροδρόμιο του Στάνστεντ. Είναι δύσκολο όμως για έναν εικοσιπεντάχρονο που πάντα ήθελε να πετάει να εργάζεται στο έδαφος. Όταν ρώτησε άλλους ιπταμένους πού μπορούσε να εκπαιδευτεί, του σύστησαν ανεπιφύλακτα την Ελλάδα. Εκείνο που απολαμβάνει περισσότερο στην εκπαίδευσή του είναι τα τοπία. «Πετώντας στην Ελλάδα, είναι σαν να κάνεις μια βόλτα σε αξιοθέατα. Είναι υπέροχα, γιατί πότε βρίσκεσαι πάνω από νησιά, πότε πάνω από βουνά ή παλιές πόλεις. Είναι πάντα σαν την πρώτη φορά», δηλώνει χαρούμενος.
Όσο για τον δεκαεννιάχρονο Ταμπάρκ, η επιρροή ήρθε από τον μεγαλύτερο αδερφό του, που είναι ήδη πιλότος των Ιρακινών Αερογραμμών και τον ενθουσίαζε δείχνοντάς του εικόνες από ταξίδια του. Όταν ο Ταμπάρκ τελείωσε το λύκειο, ζήτησε από τους ανθρώπους των Ιρακινών Αερογραμμών να του συστήσουν μια καλή σχολή για να εκπαιδευτεί. Παράλληλα, δήλωσε ενδιαφέρον να εργαστεί στην εταιρεία μετά τις σπουδές. Εκείνοι του πρότειναν την Egnatia, δεδομένου ότι έχουν συνεργασία μαζί τους, ενώ πήρε και από τον αδερφό του καλές συστάσεις για τις ελληνικές σχολές και φυσικά για τις καλές καιρικές συνθήκες της χώρας μας.
Μεγάλη ζήτηση
Κάθε χρόνο, οι μεγάλες κατασκευάστριες εταιρείες αεροσκαφών υπολογίζουν τον αριθμό πιλότων που θα είναι απαραίτητοι παγκοσμίως για την επόμενη εικοσαετία. Στην έκθεση της Boeing το 2010 ο συγκεκριμένος αριθμός ήταν 460.000, ενώ μόνο για την Ευρώπη οι ανάγκες υπολογίζονταν σε 94.000 χειριστές. Μέσα σε οκτώ χρόνια, τα συγκεκριμένα νούμερα διαμορφώθηκαν σε 790.000 πιλότους παγκοσμίως και 146.000 για την Ευρώπη, κάτι που σημαίνει ότι οι ανάγκες αυξήθηκαν σε ποσοστό άνω του 60%.
Καθημερινή
