Χάρης Ζουρουφίδης και Βιβή Φαρσαλιώτου Ιατρού δυο άνθρωποι που γεννήθηκαν στα ίδια 10 μέτρα του κόσμου, είναι απλά εφικτό να σκέπτονται νιώθοντας τα ίδια για την πόλη τους
Όταν η γενέθλια πόλη είναι πινάκας ζωγραφικής μοιραία κουβαλάς το στίγμα.
Είσαι μέρος του πινάκα που ζωντανεύει και σου δίνει το δικαίωμα να δραπετεύσεις αν νοιώθεις φυλακισμένος μέσα στην ομορφιά του……και όταν κάνεις το λάθος και βγεις για ν απελευθερωθείς φυλακίζεις την ομορφιά του στο μυαλό σου.
Γίνεσαι στιγματισμένος…….
Φυγή και νόστος εναλλάσσονται στους διαδρόμους του εγκέφαλου.
Τα φθινοπωρινά ξημερώματα που ενώνεται το φως με το σκοτάδι το νερό της λίμνης με την ομίχλη του ουρανού είναι η στιγμή που μπορείς να επιστρέψεις στον πίνακα……….
να σεργιανίσεις στον Προφήτη Ηλία στον Αι Θανάση στην παλιά πόλη στο τσαρτσί να κάνεις ένα πέρασμα από το τζαμί να δεις το πατρικό ,να προλάβεις να κατέβεις στα ψαράδικα αγναντέψεις το Βίτσι να βαδίσεις για τον Ναυτικό Όμιλο να σκεφτείς τα μέρη που είχες τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα το πρώτο μεθύσι στον Αι Σωτήρα (έτσι τον λέγαμε)και μετά να βγεις τρέχοντας πατώντας τα χρυσοκόκκινα πλατανόφυλλα γιατί το παραμύθι τελειώνει με την έλευση της ημέρας…….
Ευτυχώς που ήταν όνειρο
γιατί πάντα μπορώ
να ονειρεύομαι
γράφει ο Χάρης Ζουρουφίδης
Η φωτογραφία είναι ευγενική χορηγία της φίλης Βιβής Φαρσαλιώτου Ιατρού
