Τι είναι πιο ωραίο; Τα δάχτυλά σου στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή/κινητού σου ή στον λαιμό του ανθρώπου σου; Τα μάτια σου απέναντι από μία οθόνη ή απέναντι από τα μάτια του; Να γράφεις ένα μήνυμα σε φίλους ή να γράφεις ιστορίες μαζί τους;
Ξεκίνησε ως φίλη μας η τεχνολογία και έχει καταλήξει εχθρός μας. Ο πόλεμος που έχει ξεσπάσει είναι πολύ σκληρός. Όπλο της η ευκολία. Δεν μπορούν την οποιαδήποτε δυσκολία σήμερα οι άνθρωποι. Ειδικά στις ανθρώπινες σχέσεις. Με το που βρουν τα σκούρα, φεύγουν. Κι έτσι χάνουν φωτεινές στιγμές με τον σύντροφο/φίλο τους που θα ακολουθούσαν, αν λίγο προσπαθούσαν. Ένα άλλο όπλο της η ταχύτητα. Κάθεσαι στον καναπέ σου και στέλνεις ένα μήνυμα. Έτσι όμως στέλνεις όλο και πιο μακριά τους ανθρώπους σου. Όσο κι αν θεωρείς ότι υπάρχει επικοινωνία. Είναι απρόσωπη. Και τα πρόσωπα των φίλων σου τόσο όμορφα. Δε σου έχουν λείψει; Μα κάνω και βιντεοκλήσεις, θα πεις. Αν υπήρχε όμως… τροχονόμος φιλίας ή έρωτα θα σου έδινε σίγουρα κλήση γι’ αυτό! Είναι ένα γυαλί ανάμεσά σας και θα σας κόψει αν δεν προσέξεις.
Η πραγματική επαφή με τον άλλον, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Για σκέψου λίγο. Πώς θα μυρίσεις το άρωμά τους; Πως θα πιάσεις το χέρι τους; Πώς θα τους αγκαλιάσεις; Έχεις αναρωτηθεί αν έχεις ενημερωθεί για τα νέα τους; Μα ναι, θα βιαστείς να απαντήσεις. Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχεις πέσει όμως στην παγίδα τους και αδυνατείς να βγεις. Είναι σκοτεινά εκεί. Είναι πολύ σκοτεινά. Θες να σηκωθείς και να βγεις στην επιφάνεια. Πιάνεις κατευθείαν το κινητό σου και πας να στείλεις ένα μήνυμα για βοήθεια. Εκεί που είσαι όμως είναι τόσο βαθιά, που δεν έχει σήμα. Πρέπει να μιλήσεις ζωντανά. Να φωνάξεις! Και να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τον σωτήρα σου. «Βοήθεια», ακούστηκε μια φωνή. Η φωνή σου. Η πραγματική σου φωνή. Όχι αυτή των μηνυμάτων, όχι αυτή του τηλεφώνου, όχι αυτή της βιντεοκλήσης.
Για ώρα δε σε αναγνώριζε κανείς. Είχαν ξεχάσει τον ήχο αυτόν. Είχαν συνηθίσει τον ψεύτικο. Πόσο μόνος ένιωσες. Μα έχω τόσους φίλους, αναρωτήθηκες. Ήταν «ιντερνετικοί» φίλοι όμως… Μα κανένας δεν μπήκε στον κόπο να με ψάξει; Κανείς δεν ανησύχησε για μένα; συνέχισες να σκέφτεσαι. Και τότε ο ήχος του μηνύματος του κινητού σου, σε ξύπνησε. Πετάχτηκες πάνω και συνειδητοποίησες ότι όλα αυτά ήταν ένα κακό όνειρο. Ή μήπως μια κακή πραγματικότητα ταυτόχρονα; Έπιασες το κινητό στα χέρια σου και διάβασες το μήνυμα. Κι εκεί που είχες αρχίσει να πληκτρολογείς την απάντηση, κάτι ακούστηκε. Αυτή τη φορά από μέσα σου προερχόταν. Από την καρδιά σου. Σου φώναζε να αφήσεις το κινητό και να τρέξεις να απαντήσεις από κοντά στα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Χτύπησες την πόρτα τους μεσάνυχτα. Παραξενεύτηκαν, αλλά χαμογέλασαν. Μα συγκρίνεται το ζωντανό τους χαμόγελο με τις χαμογελαστές φατσούλες του κινητού; «Είμαι εδώ», φώναξες. «Είμαι πραγματικά εδώ για σένα. Ψυχή τε και σώματι». Δε φτάνει μόνο η ψυχή. Όση και να βάζεις στην ιντερνετική επικοινωνία σου. Χρειάζεται και το σώμα. Η γλώσσα του μοναδική. Δεν την αντικαθιστά τίποτα. Όπως και η μυρωδιά του. Σου έρχονται άπειρες αναμνήσεις στο μυαλό με μυρωδιές, παραδέξου το. Και δέξου να κάνεις μια αλλαγή στη ζωή σου.
Όσο η γη αυτή γυρίζει, θα βρίσκω χρόνο για τα αγαπημένα μου πρόσωπα. Θα αφήνω το κινητό και τον υπολογιστή στην άκρη και θα φτάνω ως την άκρη του κόσμου μαζί τους. Χέρι-χέρι. Πρόσωπο με πρόσωπο. Καλό ταξίδι…
Μαρία Ιατρίδη – εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας
