Γιατί μας συγκινούν οι έρωτες που αντέχουν στο χρόνο; Είναι στ’ αλήθεια η πρώτη αγάπη, παντοτινή…;
Τι θα πει αληθινή αγάπη; Συνδέεται με την αθωότητα της νεαρής ηλικίας και περιλαμβάνει θυσίες όπως εκείνη του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας; Ιστορίες αγάπης γεμάτες συναισθηματική φόρτιση και υποσχέσεις ζωής που περιλαμβάνουν το «για πάντα μαζί», τι ακριβώς ανασύρουν μέσα μας και μας αρέσουν τόσο; Μήπως απλά ικανοποιούν βασικές πεποιθήσεις μας για τις σχέσεις;
Όλοι έχουμε καλώς ή κακώς βαθιά ριζωμένες, «σιωπηλές» θεωρίες για τις ρομαντικές σχέσεις: πώς ξεκινούν, πώς μπορεί να αλλάξουν, πώς είναι να βρίσκεται κανείς σε αυτές. Αυτά τα πιστεύω επηρεάζουν τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε, αντιλαμβανόμαστε, ανταποκρινόμαστε και συμπεριφερόμαστε στους δεσμούς μας.
Οι επιστήμονες έχουν καταλήξει πως τις πράξεις μας υποκινούν δύο ειδών πεποιθήσεις: αυτή του «πεπρωμένου» και μια άλλη, της «ανάπτυξης».
Αδελφή ψυχή- Υπάρχει;
Η «πεποίθηση του πεπρωμένου» περιλαμβάνει την πίστη ότι δύο άνθρωποι είτε είναι γραφτό να είναι μαζί είτε όχι. Η «πεποίθηση της ανάπτυξης» από την άλλη αφορά την συνειδητοποίηση πως στις σχέσεις προκύπτουν προβλήματα τα οποία με προσπάθεια, μπορούν να ξεπεραστούν.
Τα άτομα που πιστεύουν πως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον είναι συνήθως πιο απόλυτα. Είναι πιο πιθανό να θεωρούν πως οι εκάστοτε σύντροφοι έχουν την ικανότητα να διαβάσουν το μυαλό τους με αποτέλεσμα να επικοινωνούν λιγότερο τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους.
Ένα άτομο με τέτοια πιστεύω, όταν γνωρίζει έναν πιθανό σύντροφο, μπορεί να επιλέξει να συνάψει σύντομα σχέση, θεωρώντας ότι είναι «ο ένας και μοναδικός». Επιπλέον, μετά τις πρώτες αναπόφευκτες συγκρούσεις, ένα τέτοιο άτομο μπορεί με την ίδια ευκολία να εγκαταλείψει τη σχέση λέγοντας πως μάλλον «δεν ήταν γραφτό».
Αναζητώντας κανείς την… αδελφή ψυχή του, μπορεί να καταλήξει να συνάπτει σύντομες, αλλεπάλληλες σχέσεις.
Λιγότερο ρομαντικό αλλά μάλλον πιο ρεαλιστικό…
Από την άλλη πλευρά, ένα άτομο με «πεποιθήσεις ανάπτυξης» είναι πιο διστακτικό στην αρχή μιας σχέσης. Εστιάζει στη διαδικασία της γνωριμίας και γενικά θεωρεί πως οι σχέσεις μπορούν να αναπτυχθούν αν κανείς κάνει μια υπομονετική προσπάθεια επικοινωνίας.
Ένα τέτοιο άτομο θα αξιολογήσει τη μακροπρόθεσμη συμβατότητα και δεν θα έχει εξαρχής απόλυτα κριτήρια ώστε να βιαστεί να απορρίψει.
Ωστόσο, υπάρχει μια πιθανή παγίδα σε αυτόν τον κατά τα άλλα ρεαλιστικό τρόπο σκέψης. Μπορεί να πιστεύει κανείς ότι ένας σύντροφος που δεν φέρεται καλά μπορεί να αλλάξει με τον καιρό, γεγονός που η ίδια η ζωή έχει πολλάκις διαψεύσει.
Γιατί τελικά μας αρέσουν τόσο τέτοια «love stories»;
Η μαγεία τέτοιων ιστοριών είναι ότι συνδυάζουν και τις δύο πεποιθήσεις.
Αν πιστεύουμε στο πεπρωμένο, οι πρώτοι έρωτες που διαρκούν στο χρόνο φαίνεται να είναι αδελφές ψυχές. Ήταν γραφτό να είναι μαζί, ό,τι κι αν γινόταν.
Αν πιστεύουμε στην εξέλιξη, οι πρώτοι έρωτες που αντέχουν στο χρόνο δείχνουν ότι η αληθινή αγάπη υποστηρίζει την ανάπτυξη και την αλλαγή ενός ατόμου η οποία έρχεται φυσικά με το πέρασμα του χρόνου.
