Είσαστε κι εσείς που ζείτε για τις χνουδωτές σας παντόφλες και τις αγκαλίτσες κάτω από 28 κιλά παπλώματα, είμαστε κι εμείς που σκεφτόμαστε σοβαρά να μεταναστεύσουμε σε τροπικότερα κλίματα κάθε φορά που η θερμοκρασία πέφτει κάτω από τους 25 βαθμούς Κελσίου. Κι αυτά είναι τα (βασικότερα) προβλήματά μας.
Το πλήγμα που καταφέρνουν οι πολικές θερμοκρασίες στον αυθορμητισμό και στην ελευθερία μας. Να ένα παράδειγμα:
– Είσαι στη δουλειά. Είναι καλοκαίρι. Χτυπάει το κινητό. Παίρνεις το κινητό, βγαίνεις έξω και μιλάς σαν άνθρωπος, να μην ακούει όλο το γραφείο τα προσωπικά σου.
– Είσαι στη δουλειά. Είναι χειμώνας. Χτυπάει το κινητό. Πρώτο σενάριο: Το σηκώνεις και μιλάς σαν την Eleven στο Stranger Things, γιατί έχεις οκτώ ανθρώπους γύρω σου, ο συνομιλητής σου απορεί γιατί μιλάς έτσι και ρωτάει κάθε δύο προτάσεις «τι έχεις, ρε;», εσύ επιμένεις ότι «τίποτα», η συνομιλία κλείνει κάπως άβολα. Δεύτερο σενάριο: Το σηκώνεις, λες «περίμενε λίγο να βγω έξω», σηκώνεσαι, βάζεις παλτό, κουμπώνεις παλτό, τυλίγεσαι με κασκόλ, φοράς γάντι στο ένα χέρι –με το άλλο κρατάς το κινητό– βγαίνεις έξω και ακούς κάτι στο πλαίσιο του «έλα ρε, τίποτα, ήθελα απλώς να επιβεβαιώσω ότι ισχύει το αποψινό. Τι έκανες τόση ώρα;».
Αν δεν έχεις λεφτά να βγεις, σόρι φίλε, τον χειμώνα θα μείνεις σπίτι. Το καλοκαίρι θα πας στην παραλία, θα αράξεις σε ένα πεζούλι να μετράς τ’ αστέρια όλο το βράδυ, και θα σε πουν και ρομαντικό. Για πούλα ρομαντζάδα τον χειμώνα, χαϊδεύοντας τον άλλο με τα παγωμένα σου χέρια, να σε δούμε.
Τώρα που το αναφέραμε αυτό, κανείς και τίποτα τον χειμώνα δεν είναι σέξι. Ναι, μπορεί οι αγκαλίτσες με το έτερό σου ήμισυ κάτω από τις κουβερτούλες και δίπλα στο αναμμένο τζάκι να είναι αγαπησιάρικες και τρυφερές και χουχουλιάρικες, αλλά σέξι δεν είναι, λυπούμαστε.
Δεν έχει θερινό σινεμά. Δεν έχει μακροβούτια. Δεν έχει ουζάκια πλάι στη θάλασσα, με τον ήλιο να σου μισοκλείνει τα βλέφαρα. Δεν έχει beach bars. Δεν έχει τραπεζάκια έξω.
Και άντε κάθε φορά που θες να πας σε μαγαζί που δεν έχεις ξαναπάει, η ίδια γκρίνια: Αν είσαι καπνιστής σε ενοχλεί που δεν καπνίζουν, αν είσαι αντικαπνιστής σε ενοχλεί που καπνίζουν. Και άντε οι άβολες ερωτήσεις στο τηλέφωνο, να λυπάσαι κι αυτούς τους καημένους υπαλλήλους που πρέπει να απαντάνε τρεις φορές τη μέρα εναλλάξ στον παραλογισμό όλων μας, «α, (δεν) καπνίζετε; Δεν ερχόμαστε». Ο χειμώνας είναι διχαστικός. Το καλοκαίρι καθόμαστε όλοι έξω, κι είμαστε όλοι χαρούμενοι.
Ξυπνάς δυσκολότερα –είναι βαρύ το πάπλωμα– σου παίρνει πολύ περισσότερη ώρα να ετοιμαστείς (κάλτσες, καλσόν, t-shirt, φούτερ, γιλέκα, πουλόβερ, μπουφάν, κασκόλ, παντελόνια, άντε ταίριαξέ τα όλα αυτά μεταξύ τους) και πρέπει να θυμηθείς να κουβαλήσεις και ομπρέλες, σκουφιά, γάντια μαζί σου για παν ενδεχόμενο. Πού είναι εκείνες οι ωραίες εποχές, που ξύπναγες, φόραγες ένα t-shirt κι ένα παντελόνι, και έφευγες χωρίς να κοιτάξεις δεύτερη φορά πίσω σου;
Ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού και η φύση μοιάζει να σου επιτίθεται. Σε αντίθεση με το καλοκαίρι, που ό,τι και να λέτε οι εχθροί της ζέστης, η φύση μοιάζει να σε αγκαλιάζει –άσχετα αν σου αρέσει ή όχι η αγκαλιά της, οφείλεις να παραδεχτείς ότι στη μία περίπτωση η πρόθεση είναι φιλική, στην άλλη εχθρική. Επίσης, το κρύο πονάει.
Αν είσαι από τους «τυχερούς» που δουλεύουν κανονικό οκτάωρο ή και παραπάνω, η «μέρα» είναι κάτι που συμβαίνει τα Σαββατοκύριακα. Όλη η υπόλοιπη χειμωνιάτικη ζωή σου κυλάει στο σκοτάδι –ξέρεις, αυτό που απλώνεται παντού γύρω στις 5.00 το απόγευμα.
Να μην πιάσουμε το πονεμένο θέμα του πόσο περισσότερα έξοδα έχει ο χειμώνας. Εποχή για πλουσίους, θα το αφήσουμε εκεί.
Όποιος είπε πρώτος αυτό το βλακώδες επιχείρημα ότι «στο κρύο βάζεις, στη ζέστη τι να βγάλεις;Άρα το κρύο είναι πιο υποφερτό» παρακαλείται να έρθει να μας πει τι ακριβώς βάζει στη μύτη του για να μην παγώνει.
in2life.gr
