Τα τελευταία χρόνια ξυπνάω όλο και πιο χαρούμενη την ημέρα των γενεθλίων μου. Τώρα θα μου πεις γιατί χαίρεσαι αφού γερνάς; Ιδέα δεν έχω. Μπορώ μόνο να υποθέσω. Μάλλον γιατί είμαι πιο πλήρης. Πιο ισσοροπημένη (λέμε τώρα). Μάλλον γιατί έχω κάνει τη ζωή μου πιο κόντα σε όλα όσα θέλω. Μάλλον γιατί όσο μεγαλώνω δεν διαλέγω. Ξεδιαλέγω. Ξεδιαλέγω τα περιττά κι όσα δεν με γεμίζουν. Τα σκάρτα κι όσα δεν είναι «αρκετά», σε πράγματα, ανθρώπους και εμπειρίες.
Όσο μεγαλώνεις το μόνο σου όπλο ενάντια στο χρόνο είναι να γίνεσαι σοφότερος και πιο ευτυχισμένος. Είναι ο μόνος τρόπος να ισσοροπήσεις και να μην γίνεσαι ανασφαλής με το μεγάλωμα σου. Ο μόνος τρόπος είναι να ξεδιαλέγεις. Μεγαλώνοντας λοιπόν βγάζω σκάρτους ανθρώπους από τη ζωή μου. Περιττά αντικείμενα. Ρούχα που δεν φορώ. Την υπερβολική σοβαρότητα. Τα πολλά «πρέπει» και κρατώ τα «θέλω». Μεγαλώνοντας κρατώ αυτούς που τα κόμπλεξ και τα βιώματα τους, τα μετέτρεψαν σε δύναμη να γίνουν καλύτεροι. Σε εμπειρία και συμπόνοια για τους άλλους κι δεν έμειναν με την τοξικότητα και την αναγκη για εκδίκηση. Φέτος λοιπόν, πιο πολύ από ποτέ κρατώ μόνο όσα και όσους αξίζουν. Όσα με κάνουν να νιώθω πλήρης και όχι όσα δεν με γεμίζουν αμφιβολίες. Όσα με ηρεμούν κι όσα με κάνουν να χαμογελώ. Όσα με κάνουν να θέλω να φοράω ένα κόκκινο κραγιόν και φωτεινά χρώματα.
Όσο μεγαλώνω ξεδιαλέγω. Ξεδιαλέγω και κρατώ αυτούς που διαλέγουν να ζούν στο φώς κι όχι σαν ποντίκια, αυτούς που ζουν με την καρδιά τους κι όχι με τακτικές. Αυτούς που γελούν δυνατά και με τη ψυχή τους. Που δίνονται χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα, που αποταμιεύουν αλλά θα τα ξόδευαν όλα για μια στιγμή ευτυχίας. Ξεδιαλέγω και κρατώ όσους αγαπούν με πάθος, όσους δεν δίνουν δεκάρα για την εικόνα τους αλλά παραμένουν αξιοπρεπής. Κρατώ τους έντιμους, τους καθαρούς κι αυτούς που δεν δειλιάζουν. Ξεδιαλέξω και κρατώ αυτούς τους τρελούς που με παρασύρουν και με κάνουν να έχω στιγμές να θυμάμαι. Διαλέγω αυτούς που χαμογελούν πλατιά. Αυτούς που έμειναν και λίγο παιδιά και δεν τα βάζουν όλα στην ζυγαριά.
Όσο μεγαλώνω ξεδιαλέγω. Κρατώ αυτές τις σφιχτές αγκαλιές που κολλάνε όλα τα σπασμένα σου. Κρατώ τις ματιές που με ταξιδεύουν. Τις αλήθειες που με μαθαίνουν. Όσο μεγαλώνω ξεδιαλέγω γιατί είμαι πιο καλά με μένα. Κάνω όσα θέλω. Αγαπώ πιο πολύ. Συγχωρώ πιο έυκολα. Βοηθώ συχνότερα. Άλλωστε μόνο έτσι «συμβιβάζεσαι» με το μεγάλωμα γιατί έτσι γίνεσαι πιο ευτυχισμένος. Όσο μεγαλώνω ξεδιαλέγω και κρατώ έναν μπλε ουρανό σαν αυτόν που βλέπω τώρα από το παράθυρο μου κι ας έχει κρύο έξω. Εγώ κρατώ το μπλε του ουρανού κι αυτόν τον υπέροχο ήλιο. Το κρύο το αφήνω έξω. Δεν έχει χώρο η καρδιά μου. Ξεδιαλέγει.
Με αγάπη
Μαργαρίτα Γεροχρήστου
