Τι πιο εύκολο να αρχίσεις να αφορίζεις τα πάντα.
Να τα ισοπεδώνεις κάθε εβδομάδα με τα ίδια σχόλια και ανακοινώσεις ως απαντήσεις στις ίδιες “αφορμές”.
Και οι αφορμές είναι πολλές φυσικά.
Τα λάθη και τα κακώς κείμενα.
Όπως και τα χρόνια που πέρασαν .
Άρα θα έπρεπε να έχουμε μάθει.
Να έχουμε ωριμάσει.
Αμ δε.
Το ίδιο μας το δημιούργημα το λιθοβολούμε κάθε αγωνιστική και κάθε μέρα.
Για τα τοπικά πρωταθλήματα ο λόγος!
Με τι ευκολία εκτοξεύουμε τα βέλη “εναντίον” τους δε λέγετε!
Ξεκινάμε…
Οι ομάδες είναι κακές.
Οι διαιτητές επίσης.
Δεν έχουμε προπονητές.
Τα παιδιά δεν ασχολούνται.
Φίλαθλοι δεν υπάρχουν, δεν ασχολείται κανείς.
Οι παράγοντες είναι “τραμπούκοι”.
Η διοργανώτρια έχει αγαπημένα “παιδιά”.
Αυτές είναι μερικές πολύ συχνές εκφράσεις που χαρακτηρίζουν τα πρωταθλήματα .
Δυστυχώς σε κάθε νόμο.
Γιατί αν πραγματικά τα προβλήματα του “τοπικού” ήταν τοπικά, θα έπρεπε να τα έχουμε λύσει.
Όχι δε φταίει ο τόπος.
Παραλείπω τις χυδαίες εκφράσεις που πολλές φορές διακοσμούν… απόψεις.
Είναι και που “δυστυχώς” οι βρισιές και ο απρεπής λόγος είναι συνυφασμένος με το ποδόσφαιρο.
Γιατί άραγε?
Ας μπούμε όμως λίγο στη θέση των παραγόντων που “τρέχουν” και ξοδεύουν για την ομάδα τους .
Και ειδικά στο χρόνο που αφιερώνουν να λύσουν τα… άλυτα!
Κι είναι πολλά αυτά!
Κούρεψε γήπεδο, πλύνε φανέλες, βρες χρήματα και πόσα ακόμα!
Στη θέση των ποδοσφαιριστών που με αυταπάρνηση παίζουν σε συνήθως αντίξοες συνθήκες.
Μετά από σχολείο και φροντιστήριο τρέχα στο γήπεδο για την “αγάπη” ⚽️
Μετά από τη δουλειά όλη μέρα… τρέχα στο γήπεδο 7 η ώρα βραδάκι χειμώνα να κυνηγάς την ⚽️
Τραυματισμοί, στεναχώριες και πόσα ακόμα!
Γίνε για μια μέρα προπονητής, άραγε θα άντεχες?
Δουλειά εννοείται πρωινή… γιατί από το ποδόσφαιρο δε ζεις.
Τρέχα να ετοιμάσεις προπόνηση, γήπεδο .
Διαχειρίσου δε ξέρω εγώ πόσους διαφορετικούς χαρακτήρες. Εξωτερικούς παράγοντες και γονείς.
Κι έρχεται η ώρα της προπόνησης κι αντικρίζεις 6 – 8 η 11 παίκτες.
Τι προπόνηση να κάνεις?
Τι τακτική βάση τους μάθεις? Ποιον να βάλεις η ποιον να βγάλεις!!
Και στο γήπεδο να τα ακούς κιόλας, μη πω κάτι χειρότερο.
Κι αν για μέρα ίσως αντεχόταν να γίνεις προπονητής, παίκτης ή παράγοντας…πιστέψτε με πως διαιτητής δεν θα άντεχες ούτε ένα ημίχρονο.
Όλα τα βέλη πάνω σου.
Οι χειρότερες βρισιές κι όχι μόνο.
Τον πιο δύσκολο ρόλο.
Και τον πιο υποτιμημένο επίσης.
Άφησα τους φιλάθλους για το τέλος!
Γιατί όλοι εμείς είμαστε που κρίνουμε κι έχουμε μόνο παράπονα!
Νομίζουμε πως είναι δικαίωμα μας να βρίζουμε και να κρίνουμε όταν πάμε γήπεδο.
Κι έχουμε και το ακαταλόγιστο!
Είμαστε και καλύτεροι προπονητές από τον προπονητή.
Καλύτεροι διαιτητές από τον διαιτητή.
Και φυσικά καλύτεροι παίχτες από τους παίκτες.
Εμείς οι έντιμοι… κρίνουμε τους ανέντιμους.
Οι ηθικοί, που δεν έχουμε αδικήσει κανέναν και ποτέ.
Στα καφενεία, στα social και στις κερκίδες !
Όποτε μας δωθεί η ευκαιρία “κράζουμε”.
Άραγε τελικά τι να είναι το “τοπικό” ?
Το τοπικό είμαστε εμείς.
Τα παιδιά μας .
Οι φίλοι μας και οι γνωστοί μας .
Οι συντοπίτες μας .
Και κάθε φορά που το πληγώνουμε είναι σαν να ματώνουμε τον εαυτό μας.
Το τοπικό θα έπρεπε να είναι κάτι ευχάριστο!
Είναι πολύ δύσκολο οι ερασιτέχνες να δουλεύουν επαγγελματικά.
Έτσι όμως θα έπρεπε να είναι.
Ερασιτέχνης δε σημαίνει χαβαλές.
Ερασιτέχνης δε σημαίνει πως δε νοιάζεσαι για την αυριανή μέρα του αντιπάλου.
Ερασιτέχνης δε σημαίνει έχω δικαίωμα να βρίζω και να φτύνω.
Να ειρωνεύομαι και να υποτιμώ.
Ερασιτέχνης δεν ειναι το αντίθετο του επαγγελματία όπως πολλοί νομίζουν.
Είναι αυτός που αγαπάει πολύ αυτό που κάνει και μάλιστα χωρίς να αμείβεται.
Που σέβεται και εκτιμά.
Τελικά νομίζω πως δε θέλουμε να αλλάξει το τοπικό.
Γιατί προτιμάμε την καφρίλα και τα μπινελίκια.
Την εκτόνωση και το θυμό αντί του χαμόγελου.
Αν όμως θέλουμε πραγματικά να αλλάξει… το Σάββατο είναι κοντά.
Δημήτρης Αφεντουλίδης
