Το φεγγάρι είναι ένα από εκείνα τα μεγαλειώδη στη ζωή που τα θαυμάζεις για την ομορφιά τους χωρίς να ξέρεις το γιατί. Σου θυμίζει ότι πάντα εκεί έξω θα υπάρχει λίγη αθωότητα να αγναντεύεις. Κανέναν δεν αφήνει ασυγκίνητο, αποτυπώθηκε σε ζωγραφιές, το προσωποποίησαν στα παραμύθια, το γράψανε και το τραγουδήσαμε πολλοί -αν όχι όλοι.
Ο κάθε καλλιτέχνης προσπάθησε να το αποδώσει μέσα απ’ την τέχνη του, όπως ακριβώς το είδαν τα δικά του μάτια. Άλλαξε αμέτρητες μορφές κι ακόμα στέκει εκεί ψηλά περήφανο, αναλλοίωτο, χωρίς να χάνει την αξία του. Παραμένει ένα μυστήρια όμορφο στοιχείο της φύσης, προορισμένο πάντα να ξεχωρίζει.
Στη φεγγαράδα κάθε φορά στέκεσαι και χαζεύεις με την ίδια απορία. Έχει μια δύναμη που σε γαληνεύει. Κι όσα πολλά φεγγάρια κι αν απολαύσεις στη ζωή σου, θα μοιάζεις πάντα τόσο μικρός μπροστά του όσο το κοιτάς ολόγιομο και το θαυμάζεις.
Οι μέρες περνούν κι εκείνο (όπως κι εμείς) γεμίζει κι αδειάζει. Όταν είναι μισό, προτιμάς να το κοιτάς μόνος, εσύ κι οι σκοτεινές σου σκέψεις. Μα όταν γεμίζει ζητάς κι εσύ την ολοκλήρωσή σου. Θες έναν άνθρωπο, τον δικό σου άνθρωπο, συντροφιά σου. Να κοιτάτε αγκαλιά το ολόγιομο φεγγάρι και να αισθάνεστε κι εσείς πλήρεις.
