Κάθε άνθρωπος και μια ξεχωριστή προσωπικότητα. Ο καθένας έχει το δικό του χιούμορ και κουβαλάει τη δική του τρέλα σε διαφορετική ένταση και συχνότητα. Κι ως κοινωνικό ον, ο άνθρωπος χρειάζεται άλλους ανθρώπους για να μπορεί να ζει ευτυχισμένος και να δημιουργεί στιγμές.
Δεν είναι πάντα εύκολο να βρίσκουμε άτομα με τα οποία θα ταιριάζουμε και να περνάμε καλά. Είτε μιλάμε για σχέσεις είτε για φιλίες. Ο καθένας από μας μεγαλώνει σε διαφορετικό περιβάλλον, με διαφορετικές εμπειρίες και δέχεται διαφορετικά ερεθίσματα, άρα αντιλαμβάνεται και τα πράγματα γύρω του με το δικό του τρόπο. Κι αυτό φυσικά είναι το ωραίο σ’ αυτό τον κόσμο και με την επαφή μας με τους ανθρώπους. Φανταστήκατε πόσο ανιαρή θα ήταν η ζωή μας αν όλοι ήμασταν ίδιοι;
Από την άλλη, πρέπει να είμαστε ίδιοι με τους φίλους ή τους συντρόφους μας για να ταιριάξουμε; Όχι φυσικά. Αλλά πρέπει να υπάρχουν κάποια κριτήρια για να μπορούμε τουλάχιστον να περνάμε καλά και να μην τσακωνόμαστε με το παραμικρό.
Ανήκουμε εκεί που μπορούμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα και ανήκουμε εκεί που κατανοούν το χιούμορ και την τρέλα μας. Εκεί που δεν γινόμαστε παρεξηγήσιμοι και μπορούμε να δείξουμε την πιο τρελή πλευρά του εαυτού μας, με την καλή έννοια, χωρίς να μας κοιτούν περίεργα.
Το χιούμορ έχει να κάνει και με το δείκτη νοημοσύνης του κάθε ανθρώπου. Άρα με τους ανθρώπους που έχουμε πάνω κάτω το ίδιο IQ, καταλαβαινόμαστε καλύτερα και γινόμαστε πιο κατανοητοί. Όταν μοιραζόμαστε κοινές γνώσεις, εμπειρίες και ενδιαφέροντα έχουμε πιο πολλά θέματα να συζητήσουμε και λογικά πιο πολλά κοινά πράγματα που θα μας κάνουν να γελάσουμε.
Δεν πρέπει να νιώθουμε άσχημα όταν χάνουμε φίλους ή όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση στα ερωτικά μας αισθήματα. Δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους. Είναι αδύνατον. Όπως δεν θέλουμε όλους στη ζωή μας, έτσι κάποιοι δεν μπορούν ν’ αντέξουν εμάς στη ζωή τους. Μπορεί να βρίσκουν το χιούμορ μας χαζό ή υπερβολικά σαρκαστικό, μπορεί να θεωρούν την τρέλα μας άκυρη. Μπορεί ο τρόπος που αγαπάμε να τους πέφτει λίγος ή πολύς. Το ίδιο ισχύει και από τη δική μας πλευρά.
Δεν υπάρχει λόγος να πασχίζουμε να κτίζουμε σχέσεις μ’ ανθρώπους που δεν ταιριάζουμε. Μόνο ως ένα σημείο. Ως το σημείο που δεν πληγωνόμαστε σοβαρά ή που δεν χάνουμε τον εαυτό μας για να κρατήσουμε κάποιον άλλον. Γιατί αν χάσουμε τον εαυτό μας, τότε δε θα μείνει και τίποτα στον άλλο απ’ αυτό που αρχικά αγάπησε.
Η ζωή είναι στιγμές. Και σε μία κοινωνία που μας έχει χωμένους στη ρουτίνα και την επιβίωση, χρειαζόμαστε περισσότερες στιγμές αμοιβαίας χαράς και γέλιου. Χρειαζόμαστε πιο πολύ τρέλα για να μην τρελαθούμε κυριολεκτικά. Χρειαζόμαστε σχέσεις που να κυλάνε περισσότερο εύκολα παρά δύσκολα. Ανθρώπους που θέλουν να είναι δίπλα μας και να το δείχνουν, που μας αποδέχονται γι’ αυτό που είμαστε μ’ όλα τα καλά και τα ελαττώματά μας.
Πράξια Αρέστη
